Η αρχόντισσα της Πέτρας Πιερίας που έπεσε από τα τείχη για να μην πέσει στα χέρια των Τούρκων
Τον 14ο αιώνα οι Τούρκοι εξαπλώνονταν σαν την πανούκλα από την Ασία στην χερσόνησο του Αίμου, αφήνοντας πίσω τους μονάχα καπνίζοντα ερείπια. Μία-μία οι ελληνικές περιοχές έπεφταν στα χέρια των Τούρκων νομάδων που τις έριχναν στο σκοτάδι και τη σκλαβιά. Δεν υπήρχε τίποτα να τους σταματήσει. Όλα φαίνονταν χαμένα. Η Κωνσταντινούπολη είχε χάσει την λαμπρότητά της και δεν ήταν τίποτε άλλο παρά μια σκιά του παλιού ένδοξου εαυτού της. Οι Τούρκοι βρίσκονταν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μακριά της, αλλά όλη η υπόλοιπη Ελλάδα είχε σχεδόν καταληφθεί. Τα κάστρα και τα οχυρά που προστατεύονταν ο άμαχος πληθυσμός έπεφταν ένα-ένα στην Θράκη και στην Μακεδονία.
Στην Πέτρα στην δυτική πλευρά του Ολύμπου υπήρχε ένα κάστρο που ήλεγχε τα στενά προς την νότια Ελλάδα. Στο κάστρο της Πέτρας το 1395 ζούσε η αρχόντισσα Ρόιδω μαζί με τον μικρό γιο της και τους στρατιώτες που υπεράσπιζαν αυτό το φρούριο. Οι Τούρκοι μετά από λίγο καιρό έφτασαν στην Πιερία για να ταράξουν την ηρεμία του τόπου. Οι χωρικοί της γύρω περιοχής τρομοκρατημένοι από τα βάρβαρα στίφη τρέξαν να βρουν προστασία πίσω από τα στιβαρά τείχη του κάστρου. Οι φρουροί παρακολουθούσαν πάνω από τα τείχη τις τουρκικές ορδές να ορμάνε με λύσσα στο κάστρο. Η Ρόιδω έδινε εντολές στους φρουρούς πού να ενισχύσουν τα τείχη. Οι οβίδες των Τούρκων τράνταζαν συθέμελα τα τείχη. Οι επιθέσεις γίνονταν όλο και πιο πεισματικές, ενώ οι γενίτσαροι δεν άφηναν ούτε λεπτό σε ησυχία τους υπερασπιστές του.
Η Ρόιδω κρατώντας τον γιο της σφιχτά προαισθάνονταν ότι το κάστρο στο τέλος θα έπεφτε παρά την γενναιότητα των υπερασπιστών του, την στιγμή που πολλοί από τους υπερασπιστές του κάστρου κείτονταν ήδη νεκροί πάνω στις πολεμίστρες. Η φωτιά και το μέταλλο συναγωνίζονταν ποιο θα καταβροχθίσει το κάστρο. Το κάστρο όμως δεν έπεφτε!
Όταν κάποιος από μέσα άνοιξε τις πύλες, οι διάβολοι της στέπας εισέβαλαν μέσα. Τα παλληκάρια του φρουρίου μπήκαν μπροστά. Τα σώματά τους πια ήταν τα τείχη του κάστρου. Η Ρόιδω βλέποντας το κακό που γίνονταν μπροστά της, πήρε το παιδί της τρέχοντας προς τα τείχη για να δει τι γινόταν. Τα πτώματα των Ελλήνων γέμιζαν τους δρόμους του φρουρίου. Βλέποντας τους Τούρκους να έρχονται κατά πάνω της και γνωρίζοντας την τύχη που την περίμενε έκανε ένα βήμα προς τις πολεμίστρες. Κοίταξε από κάτω και είδε την χαράδρα του ποταμού Ίταμου. Με τον γιο της στην αγκαλιά έκανε το τελευταίο της βήμα, το βήμα προς την αθανασία. Ήταν πια ελεύθερη! Η Ρόιδω είχε περάσει πια στους μύθους και στους θρύλους του Ελληνισμού.
