Σαν σήμερα, στις 24 Απριλίου 1915 ξεκινά ένα από τα απεχθέστερα και πιο φριχτά εγκλήματα που συντελέστηκαν ποτέ στην ανθρωπότητα: η Γενοκτονία των Αρμενίων από τους Οθωμανούς. Καθ’ όλη τη διάρκεια της, έλαβαν χώρα ασύλληπτες για ένα υγιή ανθρώπινο νου, βαναυσότητες και κτηνωδίες, τόσο μεγάλες που αποτελούν ύβρι προς την ίδια την ανθρώπινη φύση.
Οι Αρμένιοι ζούσαν ειρηνικά στην περιοχή του Καυκάσου της Ευρασίας για περισσότερα από 3.000 χρόνια. Το βασίλειο της Αρμενίας ήταν αρχικά μια ανεξάρτητη οντότητα (στην αρχή του 4ου αιώνα μ.Χ. είχε γίνει η πρώτη χώρα στον κόσμο που έκανε τον χριστιανισμό επίσημη θρησκεία), αλλά κυρίως, ο έλεγχος της περιοχής πήγαινε από τη μία αυτοκρατορία στην άλλη. Κατά τη διάρκεια του 15ου αιώνα, η Αρμενία άρχισε να απορροφάται από την πανίσχυρη Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Οι Οθωμανοί άρχοντες, όπως και οι περισσότεροι από τους υπηκόους τους, ήταν μουσουλμάνοι γι’ αυτό και η μεταχείριση των “απίστων” ήταν άνιση και άδικη. Οι Χριστιανοί θεωρούνταν κατώτεροι άνθρωποι από τους μουσουλμάνους, ενώ στα δικαστήρια δεν γινόταν αποδεκτή μαρτυρία χριστιανού εναντίον μουσουλμάνου!
Απαγορευόταν στους Αρμενίους, όπως και στους Έλληνες να φέρουν όπλα, να καβαλικεύουν άλογα, να έχουν σπίτια ψηλότερα από τα σπίτια μουσουλμάνων, ακόμα και να ηχούν τις καμπάνες των εκκλησιών τους. Αν τολμούσαν να παραβούν αυτούς τους κανόνες, διακινδύνευαν να τιμωρηθούν με σκληρά πρόστιμα, με φυλακίσεις ή και με θανάτωση. Ακόμη, έπρεπε να πληρώνουν υψηλότερους φόρους από τους μουσουλμάνους, ενώ είχαν πολύ λίγα πολιτικά και νομικά δικαιώματα.
Παρά τα εμπόδια όμως, η αρμένικη κοινότητα άνθισε κάτω από την οθωμανική κυριαρχία. Είχαν την τάση οι Αρμένιοι να είναι πιο μορφωμένοι και πλουσιότεροι από τους Τούρκους γείτονες τους, οι οποίοι με τη σειρά τους, δυσανασχετούσαν με την ευημερία τους. Αυτή η δυσαρέσκεια άρχισε να επιδεινώνεται από τις υποψίες ότι οι χριστιανοί Αρμένιοι θα είναι πιο πιστοί στις χριστιανικές κυβερνήσεις (δηλαδή στους Ρώσους, οι οποίοι μοιράζονταν τα ασταθή σύνορα με την Τουρκία), από ό,τι θα ήταν στο Οθωμανικό χαλιφάτο.
Η καχυποψία των Τούρκων προς τους Αρμένιους αυξήθηκε περισσότερο όταν κατέρρευσε η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Στα τέλη του 19ου αιώνα, ο δεσποτικός Τούρκος Σουλτάνος Αμπντούλ Χαμίντ ο δεύτερος – ο οποίος είχε εμμονή με την πίστη πάνω απ’ όλα, ενώ είχε εξαγριωθεί και από την εκκολαπτόμενη εκστρατεία των Αρμενίων για να κερδίσουν βασικά πολιτικά δικαιώματα – δήλωσε ότι θα λύσει το “αρμενικό ζήτημα” άπαξ και δια παντός.
«Θα τους τακτοποιήσω σύντομα αυτούς τους Αρμένιους», είπε σε έναν δημοσιογράφο το 1890. «Θα τους δώσω τέτοιο χαστούκι, που θα τους κάνει να… παραιτηθούν από τις επαναστατικές φιλοδοξίες τους.» Μεταξύ 1894 και 1896, αυτό το «χαστούκι» πήρε τη μορφή ενός κράτους με κυρώσεις τύπου πογκρόμ. Σε απάντηση της μεγάλης κλίμακας διαμαρτυρίας των Αρμενίων, τουρκικά στρατιωτικά στελέχη, στρατιώτες και απλοί άνδρες λεηλάτησαν τα χωριά και τις πόλεις των Αρμενίων και έσφαξαν τους πολίτες τους. Εκατοντάδες χιλιάδες Αρμένιοι δολοφονήθηκαν τότε…
Αργότερα, στο δεύτερο έτος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου, όταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία πνέει τα λοίσθια, τα ηνία της διακυβέρνησης αναλαμβάνει η τριανδρία των Ταλαάτ Πασά, Εμβέρ Πασά και Τζεμάλ Πασά. Οι δύο τελευταίοι θεωρούν πως η παρουσία των Αρμενίων και εν γένει των χριστιανικών πληθυσμών δημιουργεί πρόβλημα στην τουρκοποίηση της Μικράς Ασίας και στα σχέδια του παντουρανισμού, δηλαδή της δημιουργίας ενός υπερκράτους στο οποίο θα ανήκουν όλες οι τουρκικές φυλές. Από τον Φεβρουάριο του 1915 με εντολή του Ενβέρ Πασά οι χριστιανικοί πληθυσμοί αποστρατεύονται και οδηγούνται για καταναγκαστικά έργα στα διαβόητα «τάγματα εργασίας» (amele taburlari). Όσοι οδηγούνταν σε αυτά τα τάγματα, δεν θα ξαναέβλεπαν τους δικούς τους, καθώς ουσιαστικά οδηγούνταν σε πορείες μέχρι να οδηγηθούν στη φυσική τους εξόντωση. Στα τάγματα αυτά αναγκάζονταν να εργαστούν σε βαριές εργασίες υπό απάνθρωπες συνθήκες μέχρι θανάτου.
Ήταν μία τουρκική μέθοδος εθνοκάθαρσης ουσιαστικά και προοίμιο του τι θα επακολουθούσε στις 24 Απριλίου του ίδιου έτους, τη μέρα που έμεινε στην ιστορία των Αρμενίων ως ”Κόκκινη Κυριακή”. Εκείνη την ημέρα, η τουρκική κυβέρνηση συνέλαβε, βασάνισε και εκτέλεσε με συνοπτικές διαδικασίες, περίπου 250 Αρμένιους διανοούμενους (πολιτικούς, ιερωμένους, συγγραφείς, επιστήμονες, εκδότες, δημοσιογράφους, δικηγόρους και εκπαιδευτικούς), για να σημάνει με την κίνηση αυτή την αρχή του τέλους ενός ολόκληρου λαού. Η εξόντωση συντελέσθη με διάφορους τρόπους. Οι Αρμένιοι εκδιώχθηκαν σε πορείες θανάτου μέσω της Μεσοποταμίας, στην έρημο χωρίς τροφή ή νερό.
Συχνά, οι άνθρωποι αυτοί υποβάλλονταν σε βασανιστήρια και αναγκάζονταν να περπατήσουν γυμνοί κάτω από τον καυτό ήλιο μέχρι να πέσουν νεκροί. Όσοι σταματούσαν για να ξεκουραστούν, πυροβολούνταν. Την ίδια στιγμή, οι Νεότουρκοι δημιούργησαν μια «Ειδική Οργάνωση», η οποία οργάνωνε “διμοιρίες θανάτου” ή “τάγματα σφαγής” και έπρεπε να πραγματοποιήσει, όπως το έθεσε ένας αξιωματούχος, “εκκαθάριση των χριστιανικών στοιχείων”. Αυτές οι ομάδες αποτελούνταν από δολοφόνους και άλλους πρώην κατάδικους. Χιλιάδες Αρμένιοι τότε πνίγηκαν σε ποτάμια, έπεσαν από γκρεμούς, σταυρώθηκαν και κάηκαν ζωντανοί. Για ένα χρονικό διάστημα μάλιστα, η τουρκική ύπαιθρος ήταν γεμάτη με πτώματα Αρμενίων.
Τα αρχεία δείχνουν ότι κατά τη διάρκεια αυτής της κυβερνητικής εκστρατείας “τουρκοποίησης”, οι ομάδες αυτές απήγαγαν αρκετά παιδιά Αρμενίων, τα προσηλύτισαν στο Ισλάμ και τα έδωσαν σε τουρκικές οικογένειες. Σε άλλες περιπτώσεις, βίασαν γυναίκες και τις ανάγκασαν να ενταχθούν σε τουρκικά “χαρέμια” ή τις χρησιμοποίησαν ως σκλάβες. Μουσουλμανικές οικογένειες μετακινήθηκαν στα σπίτια Αρμενίων, αφού αυτοί είχαν απελαθεί, και τα περιουσιακά στοιχεία τους είχαν κατασχεθεί. Άλλους τους στοίβαζαν σε βάρκες και τους έπνιγαν στα ανοικτά της Σαμψούντας και της Τραπεζούντας, ενώ πιο «αποδοτικός μέθοδος» σύμφωνα με τον Χασάν Μαρούφ, που ήταν τότε αξιωματικός του οθωμανικού στρατού ήταν οι μαζικοί εμπρησμοί. ‘Άλλη αποτρόπαιη μέθοδος που εφάρμοσαν οι οθωμανικές Αρχές για να αφανίσουν τους Αρμένιους ήταν τα τοξικά αέρια και τα φάρμακα. Με μαρτυρία του ο δρ. Σαίμπχ λέει πως χορηγούσε μορφίνη σε παιδιά ενώ δύο γιατροί, ο δρ. Φουάντ και ο δρ. Αντνάν κατέθεσαν για τουλάχιστον δύο περιπτώσεις σχολείων όπου συγκεντρώθηκαν παιδιά τα οποία εξοντώθηκαν με χρήση τοξικών αερίων.
Τις ανηλεείς σφαγές πραγματοποιούσαν αδιακρίτως ηλικίας ή φύλου, όπως και τους βιασμούς και τη σεξουαλική κακομεταχείριση των θυμάτων, ανδρών και γυναικών. Ενδεικτικό της θηριωδίας των Οθωμανών, ήταν ότι στις δίκες της Τραπεζούντας το 1918, ο Χασάν Μαρούφ, αξιωματικός του οθωμανικού στρατού, αναφέρει ότι Τούρκοι αιχμάλωτοι τρελάθηκαν στη θέα των συγκεντρωμένων Αρμενίων που καίγονταν ζωντανοί ενώ είπαν στους Ρώσους πως η οσμή της καμένης ανθρώπινης σάρκας ήταν στον αέρα για πολλές μέρες. Ο Εϊτάν Μπελκίντ, που ήταν επίσης αξιωματικός παραδέχθηκε πως είδε 5.000 Αρμένιους να καίγονται ζωντανοί.
Έναν αιώνα αργότερα, ο συνολικός αριθμός των θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας δεν είναι ακόμη σαφής, ωστόσο γίνεται λόγος για αριθμό θυμάτων που βρίσκεται μεταξύ 800.000 και 1,5 εκατομμυρίου… Μαζί με τους ανθρώπους, θύμα της τουρκικής μανίας ήταν και ο πολιτισμός των Αρμενίων, καθώς υπολογίζεται πως από τα 913 ιστορικά κτίρια των Αρμενίων στην Τουρκία, τα 464 είχαν καταστραφεί ολοσχερώς, 252 βρίσκονταν σε ερειπώδη κατάσταση ενώ 197 χρειάζονταν άμεσα επισκευές.
Η τουρκική κυβέρνηση μέχρι και σήμερα αρνείται ότι διέπραξε την γενοκτονία. Υποστηρίζουν πως οι Αρμένιοι ήταν μια εχθρική δύναμη, και η σφαγή τους, ήταν αποτέλεσμα των συνθηκών του πολέμου… Μάλιστα όχι μόνο το αρνείται αλλά κρατά μία άκρως προκλητική στάση έναντι στο ζήτημα.
Πρέπει όλοι να καταλάβουμε, ότι η γενοκτονία των Αρμενίων δεν υπάρχει μόνο στις 24 Απριλίου και δεν πρέπει να τη θυμόμαστε μόνο αυτή τη μέρα. Είναι η πρακτική απόδειξη της βαρβαρότητας των Τούρκων η οποία συνεχίζει να υφίσταται ακόμα και σήμερα. Το τουρκικό καθεστώς συνεχίζει παρόμοιες τακτικές και στις μέρες μας.
Μας καθιστούν ξεκάθαρο με τη στάση τους, ότι η απέχθεια τους για οτιδήποτε Χριστιανικό είναι κάτι διαχρονικό και ειδικά εμείς, οι Έλληνες της Κύπρου που έχουμε τη μισή μας πατρίδα υπό Τουρκική κατοχή, δεν πρέπει να το λησμονούμε για να ξέρουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
Το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ) δεν ξεχνά, θυμίζει καθημερινά τι πραγματικά εστί Τουρκία, και υπενθυμίζει παράλληλα σε όλους πως: η Τουρκία δεν έχει ιστορία αλλά ποινικό μητρώο!
