Σύμφωνα με τον Ιταλό Φουτουριστή Φιλίππο Τομμάζο Μαρινέττι «ένα βρυχώμενο αυτοκίνητο, που μοιάζει να τρέχει πάνω σ΄ ένα πολυβόλο, είναι ωραιότερο από τη Νίκη της Σαμοθράκης».
Εν τούτοις, ο λόγος που ακόμη και ύστερα από τόσα χρόνια, η Νίκη της Σαμοθράκης αναγνωρίζεται ακόμη και με έμμεσο τρόπο ως ένα ορόσημο στην τέχνη, είναι λόγω της απαράμιλλης ποιότητας του συγκεκριμένου έργου. Το άγαλμα φιλοτεχνήθηκε στην ελληνιστική εποχή, με σκοπό να καταδείξει σε όλον τον τότε γνωστό κόσμο την νίκη των Ροδίων το 191-190 π.Χ., υπό το πρόσταγμα του ναυάρχου Εύδαμου, επί του στόλου των Σελευκιδών, υπό την αρχηγία του Αντιόχου Γ’.
Ο λόγος που επιλέχθηκε ως τοποθεσία του αγάλματος το ιερό της Σαμοθράκης είναι το γεγονός πως η συγκεκριμένη πόλη την εποχή εκείνη υπήρξε σταυροδρόμι μεταξύ των ελληνικών φύλων, οπότε οι Ρόδιοι θα είχαν την ευκαιρία να γνωστοποιήσουν σε όλους την νίκη τους. Μάλιστα, η Νίκη ήταν τοποθετημένη πάνω σε πλοίο, με σκοπό να δηλώνεται ότι η μάχη έλαβε χώρα στην θάλασσα.
Πρόκειται ουσιαστικά για ένα αριστούργημα της αρχαίας τέχνης καθώς παρά την ακινησία του αγάλματος, είναι σαν να αντικρύζουμε μια μικρή ταινία, η Νίκη μοιάζει να κινείται με την δύναμη των φτερών της και του ανέμου, γνωστοποιώντας την νίκη των Ροδίων σε όλο τον κόσμο.
Το παρόν έργο φανερώνει την δύναμη της τέχνης στο να αντανακλά την δύναμη ενός Έθνους και το πόσο στενά συνδέεται η τέχνη με τα ανθρώπινα δρώμενα, όπως τον πόλεμο, την ήττα, την νίκη και τον θάνατο.
Φυσικά, πρόκειται για ακόμη ένα αριστούργημα της Ελληνικής Τέχνης, το οποίο βρίσκεται σε κατάσταση «αιχμαλωσίας» στο Λούβρο, μακριά από την πατρίδα του. Για την ιστορία, το 1863 ο Γάλλος διπλωμάτης Σαμπουαζώ θα κάνει ανασκαφές στο κεντρικό ιερό της νήσου Σαμοθράκης, όπου θα ανασύρει τμήματα μιας υπερμεγέθους γυναικείας μορφής. Αυτά τα τμήματα θα τα μεταφέρει στο Λούβρο, όπου εκεί το άγαλμα θα συναρμολογηθεί και κατόπιν θα τοποθετηθεί στο κλιμακοστάσιο της νότιας πτέρυγας του μουσείου.
Η Νίκη βρίσκεται μακριά από την Ελλάδα. Κυριολεκτικά αλλά και μεταφορικά. Η Νίκη, ήτοι η ευδαιμονία, η δόξα και το μεγαλείο έχουν φύγει εδώ και πολλά χρόνια από αυτήν την χώρα, η οποία έχει καταντήσει ένα θλιβερό κρατίδιο, χωρίς Εθνικούς ηγέτες και χωρίς ενεργούς πολίτες. Μα όπως δηλώνει και η μακραίωνη παράδοση του λαού μας «πάλι με χρόνια με καιρούς, πάλι δικά μας θα’ ναι»…
