Πριν από σχεδόν μια βδομάδα, τελέστηκε το καθιερωμένο ετήσιο μνημόσυνο του Στρατηγού Γεωργίου Γρίβα Διγενή, στην Λεμεσό. Η άποψη ότι ο Στρατηγός είναι η μεγαλύτερη προσωπικότητα που γέννησε τούτο’ δω το νησί, είναι ευρέως διαδεδομένη. «Οι Ήρωες δεν θνήσκουν, πίπτουν. Η δε Γη, πίνουσα το Αίμα των, τους Αναγεννά», είχε πει ένας άλλος μεγάλος Έλληνας, ο Ιωάννης Μεταξάς, και είναι αλήθεια ότι τα κυπριακά χώματα δέχθηκαν αμέτρητους Ηρώες και από αυτά ανάβλυσαν άλλοι τόσοι, αλλά ο άνθρωπος που άφησε φαρδιά πλατιά την σφραγίδα του στην νεότερη κυπριακή ιστορία και έγραψε με χρυσά γράμματα το Έπος του 1955-59, είναι για μας, ο υπέρτατος στρατιώτης της Πατρίδας.
Αυτό λοιπόν το μνημόσυνο για μας τους Εθνικιστές, αποτελεί μια ιεροτελεστία, και κάθε χρόνο, φροντίζουμε ώστε η παρουσία μας να είναι ηχηρή και βροντερή. Τα παιδιά με τα μαύρα, αυτό το κυριακάτικο πρωινό, δεν χουζούρευαν στην άνεση των κρεβατιών τους, αλλά ζέσταναν το ψυχρό κλίμα με τα συνθήματα, τις ιαχές και τα τραγούδια τους. Για Ελλάδα, Λευτεριά, για τον Στρατηγό.
Από νωρίς τα λάβαρα ανέμισαν, οι Ιερές Γαλανόλευκες υψώθηκαν και κυμάτισαν στον ουρανό, και μια δυναμική πορεία μέχρι το μνημείο του Διγενή, έγινε δεκτή με επευφημίες από το συγκεντρωμένο πλήθος. Στο σημείο αυτό οφείλω να στηλιτεύσω το γεγονός ότι για ακόμη μια χρονιά, το μνημόσυνο αμαυρώθηκε από την παρουσία μερικών θλιβερών πολιτικάντηδων, που για πέντε λεπτά δημοσιότητας στην κάμερα, παρευρέθηκαν σε μια τελετή στην οποία δεν πιστεύουν, αφού καταπατούν και χλευάζουν τα Ιδανικά του Στρατηγού καθημερινά με τις πράξεις τους και συναγελάζονται με τον απεχθή κατακτητή.
Η δική τους ικανοποίηση, είναι η υφαρπαγή ψήφων από τους εναπομείναντες αφελείς. Η δική μας ευχαρίστηση, είναι το αστραφτερό βλέμμα του ηλικιωμένου Αγωνιστή όταν βλέπει αυτούς που τηρούν τις παρακαταθήκες του Διγενή. Είναι η νότα ελπίδας και αισιοδοξίας που ζωγραφίζεται στα πρόσωπα των δυναστευμένων συμπατριωτών μας. Είναι ο σεβασμός, το χαμόγελο, η επιδοκιμασία που λαμβάνουμε παντού, γιατί ο λαός πλέον αφυπνίζεται και αρχίζει να ξεχωρίζει την ήρα από το στάρι.
Με το πέρας του μνημοσύνου, ο κόσμος αποχώρησε, όχι όμως οι ΕΛΑΜίτες. Με έναυσμα του Προέδρου του Κινήματος, Χρίστου Χρίστου, η πομπή των συναγωνιστών, μαζεύτηκε γύρω από τον ανδριάντα του Στρατηγού, και με πρωτοστάτη τον Αρχηγό, τα πατριωτικά άσματα συνέχισαν να δονούν την ατμόσφαιρα.
Η δική μας ξεχωριστή τελετουργία προς τον Γρίβα, κράτησε σχεδόν ένα εικοσάλεπτο, αλλά η κάθε στιγμή ήταν ανεκτιμήτης αξίας, ήταν ένα μωσαϊκό συγκίνησης και ανατριχίλας, και συνειδητοποίησης της απτής πραγματικότητας: Σε μια καθημαγμένη και αλλοτριωμένη κοινωνία, στην οποία θεριεύει ο καταναλωτισμός, ο ωφελιμισμός και η αδιαφορία, μερικοί εκλεκτοί, ανιδιοτελείς πατριώτες, στέκονται ολόρθοι στις επάλξεις και φυλάνε Θερμοπύλες.
Γρίβα, κοιμήσου, ξεκουράσου ησύχος. Μπορεί να είμαστε μια χούφτα ανθρωπών, κάποιοι “άφρονες” και “φανατικοί” που κόντρα στα σημεία των καιρών, επιλέγουν να μην συμβιβάζονται, να μην σκέφτονται με “ρεαλισμό”, “μετριοπάθεια” και “σύνεση”, αλλά ακολουθούμε τον δρόμο που χάραξες και έχουμε για όπλο την Πίστη μας στις Ιερές σου Αξίες. Και η Πίστη, είναι πιο δυνατή από τη φωτιά. Η Πίστη, κινεί βουνά! Τιμή, λοιπόν, σ’ εκείνους όπου στην ζωή των ώρισαν και φυλάγουν Θερμοπύλες.
Φρίξος Αλέξανδρου
Μέτωπο Νεολαιας ΕΛΑΜ
