Το 37 μ.Χ. ξεκινά η βασιλεία του Αυτοκράτορα που συνδύασε το όνομα του με την δολοπλοκία, τον αυταρχισμό και την ασυδοσία. Του Αυτοκράτορα που όλοι πια αναφέρουν σαν τρελό. Μόλις τέσσερα χρόνια μετά, το 41 μ.Χ., η βασιλεία αυτή θα τελειώσει, καθώς ο Αυτοκράτορας θα πέσει νεκρός από μερικούς από τους άντρες της Πραιτωριανής Φρουράς. Στην πραγματικότητα ο Καλιγούλας προκάλεσε μόνος του την πτώση του καθώς πίστεψε πως μπορεί να κάνει ότι θέλει και κανείς να μην αντιδράσει. Αυτή είναι η αλλαζονεία της εξουσίας, που πάντα όμως βρίσκει στο τέλος την δίκαιη ανταμοιβή της.
Όπως αναφέρθηκε ήδη, το 37 μ.Χ. ο Καλιγούλας ή, όπως ήταν το πραγματικό του όνομα, Γάιος Ιούλιος Καίσαρας Αύγουστος Γερμανικός αναλαμβάνει τα ηνία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, μόλις ο τρίτος της Αυτοκράτορας. Ο ίδιος ήταν συγγενής του πρώτου Αυτοκράτορα Αύγουστου και μέσω αυτού του Ιούλιου Καίσαρα. Γιός του πολύ αγαπητού στην Ρώμη στρατηγού Γερμανικού, είχε αρχικά εξασφαλισμένη την αγάπη του λαού και του στρατού, όλα εκείνα τα εφόδια δηλαδή που θα μπορούσαν να του διασφαλίσουν μια μακρόχρονη βασιλεία, σε συνδυασμό και με τις προσωπικές του ικανότητες που μόνο ανεπαρκείς δεν ήταν.
Πράγματι, τα δύο πρώτα χρόνια του στο θρόνο θα μπορούσε να τα χαρακτηρίσει ο οποιοσδήποτε σαν επιτυχημένα, με τον ίδιο να προωθεί μεγάλα κατασκευαστικά έργα τόσο στην πρωτεύουσα όσο και στην υπόλοιπη αυτοκρατορία. Επίσης, προώθησε αλλαγές στη δημόσια διοίκηση της Αυτοκρατορίας και ενσωμάτωσε την Μαυριτανία στην επικράτεια της Ρώμης.
Όμως, ταυτόχρονα ανέπτυξε και μια ασθένεια, μια ασθένεια που ουσιαστικά τον καταδίκασε. Η ασθένεια αυτή δεν ήταν άλλη από την αγάπη του για το χρήμα και τις πολυτέλειες.Το αποτέλεσμα του πάθους του ήταν να να αρχίσει -ειδικά τα δύο τελευταία χρόνια της βασιλείας του- να σπαταλά το δημόσιο χρήμα σε προσωπικές απολαύσεις, αδιαφορώντας τόσο για το κράτος όσο και για το λαό. Με αυτήν την τακτική του, δεν άργησε να υπάρξει στην Ρώμη σοβαρή έλλειψη τροφίμων, με άμεση συνέπεια ο λαός να στραφεί εναντίον του. Έχοντας χάσει την αγάπη του κόσμου, ήταν ακόμα πιο εύκολο να χάσει την υποστήριξη των ευγενών, που δεν μπορούσαν άλλο την συμπεριφορά του που γινόταν όλο και πιο παρανοϊκή, που έφτανε στο σημείο να κόβει τα κεφάλια από τα αγάλματα των θεών και να τοποθετεί στη θέση τους το δικό του. Στο τέλος μόνο η γερμανική φρουρά του είχε μείνει πιστή και σχεδόν κανείς άλλος δεν στεναχωρήθηκε όταν ο Κάσιος Χαίρεας μαζί με άλλους αξιωματικούς της Πραιτωριανής Φρουράς τον εκτέλεσαν.
Η εξουσία πολλές φορές κάνει τους ανθρώπους να πιστέψουν πως έχουν την δύναμη να κάνουν πράγματα που κανείς λογικός άνθρωπος δεν θα τολμούσε να κάνει. Πιστεύουν πως δεν θα βρεθεί κανείς να αντιταχθεί στις αποφάσεις που λαμβάνουν, ακόμα και αν αυτές στερούνται κάθε λογικής. Όμως η Ιστορία μας διδάσκει πως πολλές φορές τα πράγματα ακολουθούν διαφορετική πορεία από αυτή που υπολογίζουν ακόμα και οι πιο ισχυροί. Τότε όσο πιο ασύνετα είχε χρησιμοποιήσει κανείς την δύναμη που του είχε δωθεί, τόσο πιο τρομακτική είναι και η αντίδραση που θα βρει απέναντι του. Ας το θυμούνται οι πολιτικοί των ημερών μας αυτό, γιατί έχει πολλά να τους διδάξει η ιστορία του Καλιγούλα και το τέλος του.
