«Εμπρός, λοιπόν, ακρίτες των Εθνικών μας επάλξεων. Ας της δώσουμε το κάθε τι. Και την ζωή μας ακόμα. Γιατί αν πραγματικά μια φορά κανείς πεθαίνει, το να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα, θεία είναι η δάφνη…»
Κυριάκος Μάτσης
Νιώθουμε περήφανοι υψώνοντας τη Γαλανόλευκη και κάνοντας πράξη τα λόγια σου, «Ου περί χρημάτων τον Αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί Αρετής». Ερχόμενοι όμως στο 2017, όλα αυτά καταλήγουν εις ώτα μη ακουόντων, καθώς πολλοί απαρνήθηκαν το μεγαλείο του Αγώνα σου, πολλοί παπαγαλίζουν το μέγιστο της Θυσίας σου χωρίς να νιώθουν το παραμικρό. Εσύ όμως αποτελείς λαμπρό παράδειγμα του Αγώνα για Λευτεριά των σκλαβωμένων ψυχών, για την απόλυτη αγάπη προς τη Γαλανόλευκη, έγινες κυριολεκτικά ολοκαύτωμα για μια Ιδέα. Δεν υπολόγισες πόσα θα έχανες σε αυτή την επίγεια καθημερινότητα, αλλά επέλεξες να βαπτιστείς με την Αθανασία. Μας έδειξες το μεγαλείο της φυλής μας, δικαίωσες τους προγόνους σου και άφησες μια τεράστια πρόκληση στις επόμενες γενιές. Είμαστε άραγε άξιοι να σε φτάσουμε; Τι θα μας έλεγες άραγε σήμερα βλέποντας τον ματωμένο Πενταδάκτυλο με τη σημαία της ντροπής να μας μουντζώνει καθημερινά; Το πιο πιθανό να μας μούντζωνες και συ…
Ας πάρουμε όμως την ιστορία σου από την αρχή και ας δώσουμε το λόγο στον Αρχηγό Διγενή για να μιλήσει για σένα: «Ο Μάτσης εκ των πρώτων κατετάγη εις την Οργάνωσιν. Στρατιώτης του καθήκοντος, αγνός και τίμιος, υπόδειγμα, εις τους υφισταμένους του εμψυχωτής, εισήλθεν εις τον αγώνα με την φλόγα της αυτοθυσίας και την δίψαν να επιτελέσει έργον μεγάλο». Και με αυτή τη δίψα πορεύτηκες σε κάθε βήμα του επίπονου και απαιτητικού Αγώνα σου για Ένωση και Λευτεριά. Ακόμα και την δύσκολη ώρα των ανακρίσεων στη Ομορφίτα, εσύ επιμένεις να μιλάς στους σκληρους Ρομπινσον, ΜακΚουαν και Χαρις για την πονεμένη Ρωμιοσύνη και για το χρέος όλων μας να αγωνιζόμαστε για την ελευθερία. Κάποια στιγμή, ρωτάς με παρρησία τους ανακριτές «Εσάς ποιος είναι, όμως, ο ρόλος και η αποστολή σας; Γιατί βρίσκεστε σε έναν τόπο που δεν σας θέλουν; Τι θα κάνατε εσείς αν ήσασταν στη δική μου τη θέση; Απαντήστε μου». Και αυτό θα σε οδηγήσει στα χειρότερα των βασανιστηρίων, κτυπήματα, αϋπνία, ηλεκτροσόκ, αδιάλειπτες και επί εικοσιτετραώρου βάσεως ανακρίσεις.
Ο Στρατάρχης Χάρτινγκ επιχειρεί να σε εξαγοράσει για να καταδώσεις τον Αρχηγό σου, με το μυθικό για την εποχή εκείνη ποσό του μισού εκατομμυρίου λιρών. Εσύ όμως και πάλι, δίνεις μάθημα αγωνιστικής αρετής στους βασανιστές σου κτυπώντας τη γροθιά σου στο τραπέζι και βροντοφωνάζεις:
«Εξοχότατε, ού περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής. Λυπούμαι, διότι με έχετε προσβάλει με την πρότασή σας».
Ο κυβερνήτης αποχωρεί ντροπιασμένος αμέσως και δίνει εντολή να σταματήσουν τα βασανιστήρια που σου έκαναν. Στις 13 Σεπτεμβρίου 1956, δραπετεύεις και διορίζεσαι Τομεάρχης της επαρχίας Κερύνειας.
Στις 19 Νοεμβρίου του 1958 έρχεται η ώρα να κάνεις πράξη τα λόγια σου. Ύστερα από προδοσία, βρισκόμενος στο καταφύγιό σου, περικυκλώνεσαι από Άγγλους στρατιώτες. Και τα λόγια σου βγαλμένα από τα έγκατα της Ελληνικής ιστορίας :
«Όχι. Δεν παραδίδομαι. Αν θα βγω, θα βγω πυροβολώντας».
Έκάψες τα έγγραφα της ΕΟΚΑ, έδιωξες τους δύο συντρόφους σου και γεμίσες το όπλο σου. Λίγο αργότερα πέφτεις μαχόμενος, διαμελισμένος από την έκρηξη της χειροβομβίδας στο μικρό σου κρησφύγετο, το οποίο έκανες τεράστιο με τη μεγαλειώδη θυσία σου. Εσύ έχεις περάσει στη Αθανασία! Εσύ έχεις γίνει ένα με την Ιστορία!
Τα γραπτά σου προέβλεψαν την θυσία σου περιγράφοντας την ως το μεγαλύτερο επίτευγμα και την υψηλότερη καταξίωση ενός ανθρώπου:
«Πιστεύουμε ότι κάθε θυσία μας δεν πηγαίνει άδικα και εσείς να είστε περήφανοι για μας. Αν ο καλός Θεός μας επιφυλάσση την λαμπράν τύχη να δώσωμεν την ζωήν μας για την πατρίδα, τότε η χαρά σας πρέπει να είναι απέραντη. Δεν ξέρω αν μπορεί να ονειρευτεί ένας άνθρωπος καλύτερη τύχη από αυτήν. Και δεν μπορώ να σκεφθώ γονείς που να είναι πιο περήφανοι παρά για τα παιδιά τους που έπεσαν για την πατρίδα».
Κυριάκο Μάτση, εμείς, τα παιδιά του ΕΛΑΜ, κλίνουμε ευλαβικά το γόνυ μπροστά στο ολοκαύτωμα σου και εφοδιαζόμαστε με Πίστη και Θάρρος για τη συνέχιση του Αγώνα σου! Κρατάμε τα λάβαρα ψηλά, όπως και το ηθικό μας για να μπορέσουμε κάποια στιγμή να φανούμε αντάξιοι σου! Στο δρόμο που χάραξες βαδίζουμε με περηφάνια γιατί και πάλι οι εθνικές προκλήσεις είναι μπροστά μας! Και χωρίς Αγώνα δεν υπάρχει Λευτεριά! Τα λόγια σου πιο επίκαιρα από ποτέ,
«Η Κύπρος διέρχεται μίαν των κρισιμοτέρων στιγμών της μακραίωνος ιστορίας της. Μέσα από τα βάθη των αιώνων ένας λαός ζητά την λευτεριά του. Και ξέρει ο λαός αυτός ν’ αγωνίζεται, να παλαίη, να υποφέρη…»
Αλίκη Δημητρίου
Στέλεχος ΕΛΑΜ
