Συγκλονίζουν ακόμη και σήμερα, σαράντα δύο χρόνια μετά την εισβολή, οι μαρτυρίες γυναικών, οι οποίες έπεσαν θύματα της θηριωδίας των τούρκων εισβολέων. Δεκάδες γυναίκες, κυρίως έφηβες, κακοποιήθηκαν και βιάστηκαν από τους τούρκους εισβολείς. Οι περισσότερες δεν αποκάλυψαν ούτε στα στενά συγγενικά τους πρόσωπα τη φρίκη που βίωσαν στα χέρια των τούρκων.
Το ΚΥΠΕ, εξασφάλισε και δημοσίευσε μαρτυρίες από δύο θύματα, τα οποία ήταν μόλις δεκατεσσάρων ετών το 1974. Η Μαρία από χωρίο της επαρχίας Αμμοχώστου, εξιστορεί τον εφιάλτη που έζησε: «Επιάσαν με εμένα κι άλλες κορούδες και μας πήραν μέσα στα χωράφια θεοσκότεινα. Με τραβούσε η μάνα μου αλλά την κτυπούσαν με το κοντάκι. Με τράβηξαν με το ζόρι, έξω μακριά. Έφευγε ο ένας κι ερχόταν άλλος κι εγώ να αιμορραγώ, να παρακαλώ τον Θεό να με βοηθήσει, να φωνάζω, ένα μωρό δεκατεσσάρων χρόνων. Έκαναν το κέφι τους και μας έπαιρναν πίσω. Άκουγα τις γυναίκες που σκέφτονταν να αφήσουν το γκάζι της κουζίνας ανοικτό για να αυτοκτονήσουμε, να γλυτώσουμε από αυτό το μαρτύριο».Τον ίδιο εφιάλτη βίωσε και η Άννα από χωρίο της επαρχίας Κερύνειας. «Διάλεγαν και μας πήγαιναν για να ικανοποιήσουν τις σεξουαλικές τους επιθυμίες. Δεν έβγαινα να πάρω συσσίτιο. Φορούσα συνέχεια τα ρούχα της γιαγιάς για να φαίνομαι γριά αλλά έβλεπαν το πρόσωπο. Αυτό κράτησε τρεις μήνες. Ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα πράγματα, μας έστελνε τότε και χάπια σε περίπτωση εγκυμοσύνης. Ένιωθα φόβο, μεγάλο φόβο, όπως και τώρα ακόμη φοβάμαι».Στη συνέχεια, όπως αναφέρει η Άννα, εισέπραξαν και την απαξίωση της κοινωνίας. «Έλεγαν της μάνας μου “να την πάρεις και να φύγεις από τη χώρα, γιατί έτσι που είναι τώρα δεν την θέλει κανένας”. Ήμουν η ντροπή της οικογένειας μετά το βιασμό. Κι έτσι μας έχουνε κάνει κι έτσι έχουμε παραμείνει – ντροπή της οικογένειας. Και τώρα που μας έστειλαν μια επιστολή να προσκομίσουμε ιατρικά πιστοποιητικά για το βιασμό μας, αυτό μας εξευτελίζει και πάλι από την αρχή».Η συγκεκριμένη πτυχή της κυπριακής τραγωδίας αφέθηκε στο περιθώριο της μνήμης…
