Το παρακάτω άρθρο θα ήθελα να το αφιερώσω στα στελέχη του Δημοκρατικού Συναγερμού (ΔΗΣΥ) και στα φερέφωνα του, που με το ζόρι προσπαθούν να μας πείσουν για την κατ’ αυτούς θεόσταλτη, προδοτική λύση ομοσπονδίας. Ιδιαίτερη μνεία θα ήθελα να κάνω και στους υποστηρικτές – ψηφοφόρους του, που τυφλωμένοι από τα πατριωτικά λόγια και τους φτηνούς θεατρινισμούς τείνουν να εμπιστεύονται ακόμα το συγκεκριμένο κόμμα.
Η χιλιοδιατυπωμένη γραμμή του ΔΗΣΥ στην βάση δήθεν του εφικτού, όπως οι ίδιοι το δικαιολογούν, είναι η ομοσπονδία. Μια ομοσπονδία που με σθένος στήριξαν το 2004 στο σχέδιο Ανάν, το οποίο αποτελούσε ταφόπλακα για τον Κυπριακό Ελληνισμό.
Με σθένος υπερασπίζονται μία ανέφικτη, προδοτική, ανεπίτρεπτη λύση, που καταπατά όχι μόνο τα ανθρώπινα δικαιώματα αλλά και τα ιστορικά δίκαια του λαού μας, στην γη των προγόνων μας. Για να δικαιολογήσουν δε, τα προδοτικά τους ατοπήματα, δηλώνουν με καμάρι παγωνιού, ότι σύστημα ομοσπονδίας υπάρχει σε πολλές χώρες και λειτουργεί άψογα, χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα.
Κάποιοι άλλοι ακόμα πιο έξυπνοι, που έχουν το θράσος να πουλούν και υπέρμετρο πατριωτισμό, τρέχουν να προσδιορίσουν τις χώρες και δίνουν σαν κύριο παράδειγμα την Γερμανία. Με αυτούς, επειδή ανήκουν σε άλλο πολιτικό χώρο και ο πρόεδρος τους σε ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα, δεν θα ασχοληθώ εδώ επειδή δεν έχουν θέση στο συγκεκριμένο άρθρο.
Η ομοσπονδία, που όλοι τους υπερασπίζονται, εφαρμόζεται ως πολιτειακό σύστημα διακυβέρνησης μιας χώρας, για καλύτερη λειτουργία της, όπου αυτό είναι αναγκαίο. Οι χώρες όμως που εφαρμόζουν ομοσπονδία, το κάνουν εντός των δικών τους συνόρων και μεταξύ των αυτόχθονων, γηγενών κατοίκων τους. Δηλαδή μεταξύ ομοεθνών.
Αυτό που εγκληματικά αποκρύπτουν από τον λαό, παραπληροφορώντας τον, είναι το γεγονός πως σε όποιες χώρες υπήρχαν Εθνοτικές, θρησκευτικές και άλλες διαφορές αυτές κατέπεσαν μέσα σε τεράστιο λουτρό αίματος.
Σαν παράδειγμα αποτυχημένων ομοσπονδιών, τις οποίες ουδέποτε αναφέρουν, είναι η Γιουγκοσλαβία, η Τσεχοσλοβακία, το Πακιστάν, η Νιγηρία και άλλες. Επειδή κάποιοι αρέσκονται στην πρόσφατη ιστορία, μπορούν σαν παράδειγμα να πάρουν ακόμα και το Βέλγιο, το οποίο είναι χωρισμένο σε τέσσερα ομόσπονδα κρατίδια, τις Βρυξέλλες, τους Φλαμανδούς, τους Βαλώνους και τους Γερμανούς. Στο Βέλγιο όπως και στην Κύπρο, κάποιοι με το ζόρι προσπαθούν με παρθενογένεση να δημιουργήσουν ένα νέο Έθνος. Γιατί δεν αναφέρει κανένας από τους περισπούδαστους πολιτικάντηδες, θιασώτες της λύσης ομοσπονδίας, τα τεράστια προβλήματα που υπάρχουν στο Βέλγιο και στην λειτουργικότητα του;
Αρκετά κοντά με την κυπριακή πραγματικότητα είναι και το παράδειγμα της τέως Γιουγκοσλαβίας, όπου υπήρχε Εθνοτικός και θρησκευτικός διαχωρισμός, μεταξύ Χριστιανών και Μουσουλμάνων. Η κατάληξη της ξυπνά εφιάλτες, που θα έπρεπε να ταρακουνούν συθέμελα το «μέγαρο» Πινδάρου.
Ποιος πιστεύει ότι με την προδοτική λύση της ομοσπονδίας, θα αλλάξουν άρδην οι δεσμοί μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων και η Τουρκία θα βάλει τέρμα στα επεκτατικά της σχέδια; Ποιος πιστεύει ότι η Κύπρος θα αποτελέσει εξαίρεση των ομοσπονδιών με Εθνοτικούς διαχωρισμούς; Η καθημερινότητα και τα όσα πράττει η Άγκυρα, αλλά και τα δικά της υποχείρια, η «κυβέρνηση» των κατεχομένων, αποδεικνύουν το εντελώς αντίθετο έμπρακτα. Δυστυχώς, κάποιοι ακροβατούν επικίνδυνα και παίζουν το μέλλον του λαού μας στα ζάρια.
Πιο πάνω όμως, έκανα αναφορά στην λέξη προδοσία. Πολύ βαριά λέξη και κατηγορία την οποία κανείς δεν πρέπει και δεν μπορεί να την εξαπολύει «ελαφρά τη καρδία». Όμως το έπραξα με κάθε επίγνωση της λέξης, χρησιμοποιώντας τα λόγια του πολιτικού τους μέντορα και ηγέτη. Γι’ αυτό πριν σπεύσουν κάποιοι να με κατηγορήσουν, ας το πράξουν πρώτα για τον δικό τους ηγέτη.
Στις 12 Αυγούστου 1974 στις διμερείς συνομιλίες, όπως αναγράφεται στο βιβλίο του Τούρκου δημοσιογράφου, Μεχμέτ Αλί Μπιράντ «Απόφαση – Απόβαση», και ενώ απευθυνόταν ο Ντενκτάς προς τον Γλαύκο Κληρίδη, για τροποποίηση του Συντάγματος του 1960 και δημιουργία Ομόσπονδης Κυβερνήσεως, αφού ο δεύτερος διάβασε τις προτάσεις χαμογέλασε πικρά.
Ο Ντενκτάς τότε ανταποκρίθηκε στον Κληρίδη λέγοντας του: «Εσύ(!!!) δε σκέφτηκες ότι η Ομοσπονδία θα ήταν χρήσιμη; Γιατί φοβάσαι;». Τότε ο Κληρίδης αποκρίθηκε: «Αν το δεχτώ, δεν μπορώ να επιστρέψω στη Λευκωσία. Θα έχω προδώσει τον λαό μου(!!!).» Και συνεχίζοντας τονίζει ότι «το σχέδιο αυτό δεν θα είναι προς όφελος της Κύπρου».
Σήμερα, οι του ΔΗΣΥ όχι μόνο προδίδουν τον λαό τους, αλλά επιστρέφουν και στην Λευκωσία χωρίς ίχνος ευθιξίας, παρουσιάζοντας κάθε νέα τους Εθνική υποχώρηση και μειοδοσία, ως μέγα επίτευγμα.
Δεν φτάνει όμως μόνο αυτό. Ακολούθως, τρέχουν με πατριωτικά ψεύτικα προσωπεία και φτηνούς κούφιους δακρύβρεχτους εθνικούς λόγους, να καπηλευτούν τους αγώνες των ηρώων ασελγώντας στην μνήμη τους. Για να κερδίσουν λίγα ψηφαλάκια ασχημονούν, πραγματοποιώντας την πιο μεγάλη ύβρη. Γελοίοι ηγετίσκοι και πολιτικάντηδες που αντίς να σωπάσουν και να σεβαστούν τις θυσίες των παλληκαριών που πέθαναν για όλα όσα αυτοί ξεπουλούν με μιας σήμερα, έχουν το θράσος να μιλούν.
Θα έπρεπε να έχουν κατά νου ότι, για τον άνθρωπο πάντα είναι γελοίο να προβάλει τους προγόνους του αν δεν έχει κάνει πράξεις που να τον αξιώνουν ως προς αυτούς. Άξιοι προγόνοι προϋποθέτουν μόνο άξιες ενέργειες και όχι χαμερπής πολιτικές και αντιεθνικές πράξεις.
Θα κλείσω με ένα σύνθημα που στοιχειώνει τις σκέψεις των Συναγερμικών στο άκουσμα του φέρνει στην θύμηση τους μία ομάδα περήφανων ατόμων, κάποιων παιδιών με τα μαύρα, που δεν μπορούν να καθυποτάξουν τα ελεύθερα τους πνεύματα:
Ντροπή, ντροπή ομοσπονδιακοί, οι ήρωες πεθάνανε για Κύπρο Ελληνική
Γεάδης Γεάδη
Εκπρόσωπος Τύπου
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
