Ελληνοτουρκική φιλία, το παραμύθι της εποχής μας, ένα εθνικά επικίνδυνο σχέδιο το οποίο προωθούν στην Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες οι ξένοι δυνάστες μας και οι εγχώριοι υποτακτικοί τους, για να περάσει αναίμακτα η λύση του Κυπριακού στη βάση την ΔΔΟ. Απέναντι σε όλους αυτούς που οραματίζονται την αδελφοποίηση Ελλήνων και τούρκων στην Κύπρο, βρίσκονται οι Έλληνες Εθνικιστές που ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν στο όνομα αυτής της δήθεν “φιλίας”, ούτε την γη των πατέρων μας που κατέχουν δια της βίας των όπλων οι βάρβαροι εισβολείς. Τα τελευταία “θύματα” αυτής της “φιλίας” ήταν ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, δύο νέοι που έδωσαν την ζωή τους καθώς δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την κατοχή και πονούσαν όταν έβλεπαν την τουρκική ημισέληνο να μολύνει τα Άγια χώματα της Κύπρου.
Αρχές του 1996:
Η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Βερολίνο μέχρι την Κερύνεια. Σύνθημα της πορείας «Απελευθέρωση η μόνη λύση». Σκοπός τους ήταν να αναδείξουν ότι στην Κύπρο υπάρχει συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου καταπατούνται συνεχώς.
2 Αυγούστου 1996:
H πορεία ξεκίνησε από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Οι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από δεκάδες πόλεις της Ευρώπης, πριν καταλήξουν στην Κύπρο. Στην πορεία υπολογίζεται πως συμμετείχαν 7000 Έλληνες και 200 ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις τύπου, όπου ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Μιλούσαν για τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τους πρόσφυγες, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την τουρκία και παρέθεταν το πραγματικό πρόβλημα της Κύπρου που είναι εισβολής και συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής. Κατάφεραν μέσα σε μια εβδομάδα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ οι πολιτικάντηδες. Να ενημερώσουν την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους πολίτες για την εισβολή και την παράνομη κατοχή από τον τούρκο εισβολέα ασκώντας αφόρητη πίεση στην τουρκία.
8 Αυγούστου:
Το πλοίο που μεταφέρει τους μοτοσικλετιστές από το λιμάνι του Πειραιά στην Λεμεσό σαλπάρει. Στο μεταξύ, κι ενώ οι μοτοσικλετιστές βρίσκονταν εν πλω, η κυπριακή κυβέρνηση και ο κυπριακός τύπος είχαν αρχίσει να ασκούν πίεση στην ΚΟΜ να ματαιώσει την πορεία στην Κύπρο ενώ παράλληλα κινδυνολογούσαν ανεύθυνα για «βέβαιη προέλαση των Τούρκων» προβάλλοντας τις απειλές του Ντενκτάς πως θα πυροβολείται όποιος μοτοσικλετιστής παραβιάσει τη γραμμή κατάπαυσης του πυρός (την λεγόμενη «Πράσινη Γραμμή»), πως μέλη της οργάνωσης «Γκρίζοι Λύκοι» ετοιμάζουν αντιπορεία και «εκπλήξεις για τους μοτοσικλετιστές». Στο ίδιο μήκος κύματος και τα ξένα Μέσα Ενημέρωσης που προανήγγελλαν βιαιότητες στην Κύπρο.
10 Αυγούστου 1996:
Σε πλήρη αντίθεση με αυτό το κλίμα σκόπιμης κατατρομοκράτησης του κόσμου ήταν και κυρίως όσων θα έπαιρναν μέρος στην αντικατοχική πορεία, η υποδοχή των μοτοσικλετιστών στην Κύπρο στις 10 Αυγούστου, από χιλιάδες κόσμου ήταν συγκινητική και συνάμα δυναμική. Για πρώτη φορά στη νεώτερη ιστορία της Κύπρου, φτάνουν στο νησί Ελλαδίτες και ξένοι πολίτες για να πάρουν μέρος σε μία αντικατοχική εκδήλωση. Η ελληνική σημαία κυματίζει παντού σε μία λαοθάλασσα που συνοδεύει για χιλιόμετρα τους μοτοσικλετιστές από το λιμάνι της Λεμεσού ως την Κοφίνου, όπου έγινε στάση για ξεκούραση.
Η πορεία της 11ης Αυγούστου είχε σχεδιαστεί ως εξής: Οι μοτοσικλετιστές κάθε επαρχίας της Κύπρου θα συγκεντρώνονταν στο στάδιο κάθε πόλης: Λάρνακας, Λεμεσού, Λευκωσίας, Πάφου. Από εκεί θα συγκεντρώνονταν όλοι μαζί στη Δερύνεια, κοντά στην κατεχόμενη Αμμόχωστο και, ακολουθώντας το δρόμο κατά μήκος της γραμμής αντιπαράταξης, θα επιχειρούσαν να περάσουν στα κατεχόμενα με προορισμό, ει δυνατόν, την Κερύνεια, ως μια συμβολική και ειρηνική κίνηση απελευθέρωσης. Στην πορεία θα προπορεύονταν, το προεδρείο της FEM και οι ξένοι μοτοσικλετιστές που είχαν έρθει από το Βερολίνο, θα ακολουθούσαν οι 58 Ελλαδίτες και πιο πίσω οι χιλιάδες κύπριοι μοτοσικλετιστές.
Η κυπριακή κυβέρνηση προσπαθούσε μέχρι και την τελευταία στιγμή να ματαιωθεί η πορεία χωρίς όμως παράλληλα να την απαγορεύσει, καθώς έβλεπε πως ο κόσμος την στήριζε. Η κυβέρνηση Κληρίδη, υποκύπτοντας στις απειλές του Ντενκτάς προβοκάρισε την πορεία διενεργώντας προληπτικές συλλήψεις σε βάρος μελών της ΚΟΜ με την κατηγορία της κατοχής εκρηκτικών υλών. Οι κατηγορίες αποδείχθηκαν αβάσιμες και οι συλληφθέντες αφέθηκαν ελεύθεροι, όμως ο στόχος που ήταν η δημιουργία κλίματος ανασφάλειας και τρομοκρατίας επιτεύχθηκε.
11 Αυγούστου 1996:
Την 11η Αυγούστου, οι μοτοσικλετιστές ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν την τεραστίων διαστάσεων ειρηνική αντικατοχική τους πορεία η οποία θα τερματιζόταν στην Κερύνεια. Ο τότε πρόεδρος, Γλαύκος Κληρίδης όμως, είχε διαφορετική άποψη, καθώς υπέκυψε για άλλη μια φορά στα κόλπα και τις απειλές του Ντενκτάς τερματίζοντας μια άρτια οργανωμένη πορεία και μετατρέποντάς την σε ανεξέλεγκτη διαδήλωση με εξοργισμένους νέους, που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την απαγόρευση μιας ειρηνικής πορείας στην γη των πατέρων μας, την κατεχόμενη γη μας.
Με την ακύρωση της πορείας, η κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια, ενώ κατά μήκος της πράσινης γραμμής εκτυλίχθηκαν μικροεπεισόδια και πετροβολισμοί ανάμεσα σε διαδηλωτές και τις δυνάμεις του ΟΗΕ.
Στη Δερύνεια η κατάσταση είχε ξεφύγει, καθώς οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με το συγκεντρωμένο πλήθος τούρκων, γκρίζων λύκων και τον κατοχικό στρατό. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των γκρίζων λύκων χτυπούσαν τους διαδηλωτές με καδρόνια και πέτρες, τη στιγμή που οι «ειρηνευτικές δυνάμεις» κοιτούσαν άπραγες το σκηνικό τρόμου.
Ο Τάσος Ισαάκ, που είχε βρεθεί στο επίκεντρο των γεγονότων, στην προσπάθειά του να βοηθήσει ένα συμπατριώτη μας, τον οποίο χτυπούσαν οι τούρκοι, δέχτηκε μια άνανδρη επίθεση από ψευδοαστυνομικούς, τουρκο»κύπριους» και γκρίζους λύκους πέφτοντας στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν δεκάδες λυσσασμένοι τούρκοι και άρχισαν να τον κλωτσάνε, να τον χτυπάνε στο κεφάλι και όπου αλλού μπορούσαν με λοστούς και πέτρες ως ότου ο ήρωας Τάσος Ισαάκ να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο πιο πέρα από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο. O 24χρονος ήρωας Αναστάσιος Ισαάκ, άφησε πίσω του γονείς, αδέλφια και την έγκυο σύζυγό του, η οποία ένα μήνα αργότερα έφερε στη ζωή ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα, Αναστασία. Η μικρή Αναστασία δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της όμως έχει την τιμή να είναι κόρη ενός σύγχρονου ήρωα, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας.
14 Αυγούστου 1996:
Τη μέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, εκατοντάδες Έλληνες κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του ήρωα και να αποδώσουν τον ελάχιστο φόρο τιμής στο χαμένο τους συναγωνιστή. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι εκείνη τη μέρα, ενώ ο ξάδελφός του Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτα δεν θα τον σταματούσε.
Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν οι «γκρίζοι λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολομού και με αστραπιαίες κινήσεις πέρασε ανάμεσα από τα συρματοπλέγματα. Οι Κυανόκρανοι φάνηκαν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Ο 26χρονος Λεβέντης από το Παραλίμνι με βήμα γοργό και στιβαρό και με το τσιγάρο να καίει στα χείλη, κατευθύνθηκε προς τον ιστό για να κατεβάσει το πανί της ντροπής. Κάποιοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Οι τελευταίες λέξεις που άκουσε καθώς σκαρφάλωνε τον ιστό έμειναν χαραγμένες στις καρδιές όλων των Ελλήνων, «Ρε μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε ρε μαλάκα». Μετά τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο Σολωμός Σολωμού κείτονταν νεκρός στο χώμα, δολοφονημένος εν ψυχρώ από σφαίρες στο λαιμό, το πρόσωπο και την κοιλιά.
Εμείς, οι Έλληνες Εθνικιστές, αποτίουμε κάθε χρόνο φόρο τιμής στο σημείο όπου σκοτώθηκαν οι 2 ηρωομάρτυρες, στέλνοντας το μήνυμα σε κάθε ομοσπονιδιακό, πως Δεν Ξεχνουμε τους πραγματικούς ήρωες και δεν ενστερνιζόμαστε τα παραμύθια τους περί ελληνοτουρκικής «φιλίας».
Η Θυσία του Αναστάση και του Σολωμού σπάει τα οδοφράγματα και μας δείχνει τον δρόμο της αρετής και της Λευτεριάς. Μας δείχνει τον δρόμο που οδηγεί στην Αμμόχωστο, την Κερύνεια, την Μόρφου και την Καρπασία. Οι δύο σύγχρονοι ηρωομάρτυρες του Κυπριακού Ελληνισμού μας δίδαξαν πως τα συρματοπλέγματα, τα ρόπαλα και τα όπλα των τούρκων δεν μπορούν να σταματήσουν την δύναμη της ψυχής ενός Έλληνα που διψά για Λευτεριά.
Έχουμε χρέος να μην σταματήσουμε τον αγώνα που διεξάγουμε, μέχρι να κυματίζει η γαλανόλευκη στον ιστό που σκαρφάλωσε ο Σολωμός Σολωμού. Έχουμε ιερό καθήκον να εντείνουμε τον αγώνα μας ενάντια στην ομοσπονδία και την τουρκοποίηση της Κύπρου με μοναδικό στόχο την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ, όπως έγραφε και η μπλούζα του Τάσου Ισαάκ. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη όλοι οι Έλληνες να ορθώσουμε ανάστημα, τσακίζοντας όποιο τολμά να προσκυνά τον κατακτητή ασελγόντας στην μνήμη του Τάσου και του Σολωμού. Υψώνοντας το λάβαρο της Εθνικής Αντίστασης, τιμούμε και συνεχίζουμε τον αγώνα του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.
«ΙΣΑΑΚ – ΣΟΛΩΜΕ, ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ»
Πέτρος Αυγουστή
Μέτωπο Νεολαίας
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
