Κεμαλο – Μπολσεβίκικη συνεργασία
Είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε εμείς οι Έλληνες Κύπριοι άγνωστα πολλές φορές γεγονότα της ιστορίας για να έχουμε γνώση τα τόσα δεινά που πέρασε ο Ελληνισμός και ποιοι μας έκαναν να υποφέρουμε ακόμα και σήμερα τόσο πολύ. Ακόμα πιο πολύ, οι υπάρχοντες ανά μεταξύ μας οι οποίοι έχουν μέχρι σήμερα σημαία τους τον Λένιν και επιζητούν φιλίες και επανένωση με τους κατακτητές της Κύπρου. Και μιλώ φυσικά για την ηγεσία του ΑΚΕΛ και τους αμόρφωτους τυφλά προσκείμενα οπαδούς τους. Η ιστορία όμως είναι αδέκαστη και όλα κάποτε βγαίνουν στην φόρα και λάμπει η αλήθεια, όπως από άρρωστος κρατούμενος των Άγγλων ο πρώτος ηγέτης του ΑΚΕΛ, δραπέτευσε τάχατες και βρέθηκε στο…Λονδίνο, ενώ τα αμούστακα αληθινά παλληκάρια της Κύπρου οδηγούνταν την ίδια στιγμή στην αγχόνη. Ως πότε θα κρύβουμε τις αλήθειες και τις πραγματικότητες σε αυτό τον τόπο; Επιτρέπεται χθες στην Κυπριακή Βουλή για την επέτειο της 1ης Απριλίου 1955, να αποδίδεται ενός λεπτού σιγή για του πεσόντες της ΕΟΚΑ κατά της Αγγλικής αποικιοκρατίας και η μισή Βουλή να απουσιάζει; Δεν ντρέπονται αυτοί που απουσίαζαν; Δεν γνωρίζουν ότι είναι βουλευτές και ελεύθεροι άνθρωποι χάρις στην θυσία των αγωνιστών της ΕΟΚΑ; «ΛΑΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΣΕΒΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΜΟΥΝ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥΣ , ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΑΞΙΖΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ».
Διαβάζω λοιπόν από το αφήγημα « Πόντος – 30 αιώνες Ελληνισμού» :
Το πολιτικό γεγονός που λειτούργησε σαν ταφόπετρα του ποντιακού ζητήματος ήταν η κεμαλο-μπολσεβίκικη συνθήκη φιλίας και συνεργασίας που υπογράφτηκε τον Μάρτιο του 1921. Ο αδύναμος Κεμάλ πασάς, ενισχυμένος από τον Λένιν οικονομικά, στρατιωτικά και ηθικά, συνέχισε με θράσος το γενοκτονικό του έργο. Ταυτόχρονα παρουσιάστηκε στη Συνδιάσκεψη του Λονδίνου με παράλογες απαιτήσεις, οι οποίες δεν απορρίφθηκαν από τις νικήτριες συμμαχικές μας δυνάμεις. Αντίθετα, η κάθε μια χωριστά έδειξε ότι ήταν διατεθειμένη να συνεργαστεί μελλοντικά μαζί του, με αντάλλαγμα τη διατήρηση του παλαιού προνομιακού καθεστώτος.
Παρά το αρνητικό κλίμα που δημιουργήθηκε, ο ποντιακός ελληνισμός δεν πτοήθηκε. Στις 10 Μαρτίου 1921 ο Μητροπολίτης Αμασείας Γερμανός, πρότεινε στον υπουργό Εξωτερικών κ. Μπαλτατζή συνεργασία με τους Κούρδους και τους Αρμένιους, για να κτυπηθεί το κίνημα του Κεμάλ. Η κυβέρνηση απάντησε θετικά στις 9 Απριλίου 1921: «Συμμεριζόμεθα εκτεθειμένας αντιλήψεις και εγκρίνομεν ενεργείας προς δημιουργίαν δια των Κούρδων περισπασμών εις στρατόν Κεμάλ» Έμεινε όμως στα λόγια. Στις 21 Ιουλίου, επιτροπή Ποντίων επισκέφθηκε τον πρωθυπουργό Γούναρη στη Σμύρνη και του ζήτησε να στείλει στρατό στην πολύπαθη Σαμψούντα. Για πολλοστή φορά στο υπόμνημα που κατέθεσε τόνιζε ότι η συνεργασία με τους Κούρδους έδινε τη δυνατότητα δημιουργίας μιας δεύτερης εστίας πολέμου, επικίνδυνης για το κεμαλικό κίνημα, γιατί υπήρχαν πολλές πιθανότητες ο ελληνικός στρατός, μαζί με τους Πόντιους αντάρτες, και τους Κούρδους, να το νικήσουν .Η κυβέρνηση του Γούναρη, απομονωμένη και από τους συμμάχους, που ήταν σε αυτή την περίοδο αρνητικοί στο ποντιακό κίνημα, σιώπησε. Δεν απάντησε από ότι φαίνεται στο υπόμνημα.
Μια τελευταία προσπάθεια ποντοαρμένικης συνεργασίας εκδηλώθηκε στις αρχές του 1922. Συγκεκριμένα στις 26 Απριλίου, τηλεγράφημα του Έλληνα πρεσβευτή της Γένουας προς το υπουργείο Εξωτερικών ανέφερε ότι: « Αντιπρόσωπος Αρμενίας Χαρονιάν………υπέδειξεν:
«Ανάγκην όπως Έλληνες Πόντου ενώσωσι ενεργείας των μετ’ Αρμενίων προς διατήρησιν ορίων Συνθήκης Σεβρών με οιουσδήποτε όρους εν προσεχεί μέλλοντι αποχής αυτών από Αρμενικού Κράτους και εγγυήσεις αυτονομίας, κατά το διάμεσο διάστημα». Στις 21 Μαΐου 1922 ο αντιπρόσωπος της Αρμενίας Χαρονιάν, συγκεκριμενοποίησε τους όρους της ποντο-αρμενικής συνεννόησης.
Το τέλος:
Το διάστημα αυτό ο Κεμάλ πασάς, με στήριγμα τους μπολσεβίκους, την Ιταλία, τη Γαλλία και με την σιωπηρή σύμπραξη της Αγγλίας, πέρασε στην αντεπίθεση, που έφερε την κατάρρευση του μετώπου. Η Ελληνική Σμύρνη δεν υπήρχε πια. Το τέλος της Ελληνικής Μικράς Ασίας σφραγίστηκε με τη θυσία του Ελληνικού Πόντου.
Η Ποντιακή Δημοκρατία έμεινε ουσιαστικά ένα όνειρο. Τελευταία πράξη αυτής της ιστορίας ήταν η καταδίκη σε θάνατο από την κεμαλική κυβέρνηση όλων, όσοι πρωτοστάτησαν στον αγώνα αυτό. Η συνέχεια συνδέεται με την γενικότερη τύχη του Ελληνισμού της Μικράς Ασίας…
Αινείας
