Τα μνημόνια, η υποδούλωση, η ξένη κυριαρχία δεν αρμόζουν στην Ελλάδα. To πιστεύουμε οι περισσότεροι Έλληνες. Αλλά δεν είναι ξεκάθαρο για πολλούς προς ποια κατεύθυνση πρέπει να ενεργήσουμε για να επιτύχουμε την αποδέσμευσή μας.
Πρέπει κατ’ αρχήν να εννοήσουμε πως η χώρα μας έχει γνωστές αλλά και ακόμη ανεξερεύνητες δυνατότητες, και πως ο λαός μας έχει χαρίσματα και ικανότητες τις οποίες πρέπει να χρησιμοποιήσει για να σπρώξει την χώρα μπροστά και να βελτιώσει την ζωή του, ατομικά και συλλογικά. Κάποιοι μπορεί να διαφωνούν. Να λένε πως δεν έχουμε τίποτε το ξεχωριστό από άλλους λαούς, αδιαφορώντας για την Ιστορία μας από άγνοια ή αδυναμία να την αντικρύσουν. Πως το status quo δεν αλλάζει, παραβλέποντας από βόλεμα, νωθρότητα ή συνήθεια, πως τα ίδια ακριβώς έλεγαν κάποιοι σαν αυτούς πριν την επανάσταση του ’21 και την αλλαγή ισορροπιών στο Ανατολικό μπλοκ το 1989. Στην πραγματικότητα, οι διεθνείς συγκυρίες δεν ήσαν ποτέ ευνοϊκότερες για αλλαγή από το 2010 και μετά.
Έχουμε γράψει ξανά πως ο Εθνικισμός δεν είναι ούτε Αριστερός ούτε Δεξιός. Είναι και «Αριστερός» στην Κοινωνική Δικαιοσύνη και «Δεξιός» στην Αγάπη για την Πατρίδα. Δεν είναι ούτε συντηρητικός ούτε προοδευτικός. Είναι και συντηρητικός, όταν πρόκειται για την Ιστορία και την Ταυτότητα. Είναι όμως κατ’ εξοχήν προοδευτικός όταν πρόκειται για το Αύριο του Έθνους. Αντίθετα από τους «δεξιούς» και τους «αριστερούς» που εργάζονται για την διατήρηση των κεκτημένων τους είτε είναι τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα είτε τα μικρόνοα ωφελιμιστικά συντεχνιακά και ατομικιστικά, οι εθνικιστές βλέπουμε πέρα από τις φράξιες και τις τεχνητές, και εν πολλοίς πρόσκαιρες και οπωσδήποτε μεταβλητές διαφοροποιήσεις της επαγγελματικής και οικονομικής θέσεις του καθενός. Πόσων εξ ημών οι γονείς και οι παππούδες δεν ήσαν παιδιά από χωριά, ορεινά και φτωχά, που επειδή κάποιος δάσκαλος ή συγγενής διέβλεψε τις ικανότητές τους τα βοήθησε να σπουδάσουν, να γίνουν επιστήμονες, να «ανεβούν» επαγγελματικά; Πόσοι ξέρουμε ανθρώπους που πρόκοψαν οικονομικά και επέλεξαν να γυρίσουν στην γενέθλια γη τους για να βρουν την ευτυχία και να στεγάσουν με ασφάλεια και πληρότητα την αναζήτηση της ψυχής τους;
Εμείς οι Εθνικιστές λοιπόν και στην παρούσα συγκυρία στην οποία βρίσκεται η χώρα, είμαστε οι μόνοι που μπορούμε να προσφέρουμε πραγματικά προοδευτικές λύσεις στον λαό μας.
Γιατί σίγουρα δεν είναι προοδευτικό ένα κόμμα με την παραπλανητική περιγραφή του «φιλελεύθερου» (στην πραγματικότητα πλήρως υποταγμένου και υπόδουλου) του οποίου ο αρχηγός και πρώην Πρωθυπουργός διέτασσε τον υπουργό του να πέσει «στα τέσσερα» στους ξένους. Ούτε είναι προοδευτικό το μόρφωμα, προϊόν πολιτικού μάρκετινγκ και όργανο των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων που απαιτεί από τον ΠτΔ την παραμονή με κάθε όρο στην πανθομολογουμένως αποτυχημένη νομισματική ένωση.
Τι σημαίνει λοιπόν πρόοδος και πώς γίνεται η έξοδος από τον βάλτο των μνημονίων;
Σημαίνει κατ’ αρχήν αλλαγή πολιτικής. Αλλαγή οπτικής γωνίας. Σημαίνει έξοδο από το «με την πλάτη κολλημένη στον τοίχο» στο οποίο έχει εξαναγκάσει την Ελλάδα η Τρόικα εξωτερικού με τους συνεργάτες της στην Τρόικα εσωτερικού. Σημαίνει άρνηση της πολιτικής της ξενοδουλείας. Σημαίνει αλλαγή σκέψης και στάσης.
Σημαίνει παραμερισμό των εξωτερικά υπαγορευμένων αντιλήψεων περί φιλοευρωπαϊσμού όπως προβάλλονται από δημοσιογράφους και πολιτικούς που αναπαράγουν τις θέσεις των υποβολέων τους των Βρυξελλών και του Βερολίνου. Ποιοι είναι εν τέλει οι φιλοευρωπαίοι στην Ελλάδα; Είναι οι εισπράκτορες και διακινητές των κοινοτικών κονδυλίων, αυτοί δηλαδή που πληρώνονται για να υποστηρίζουν αυτήν την Ευρώπη, οι αδιάφοροι για το τι συμβαίνει πέρα από τις μάντρες των σπιτιών τους κάτοικοι των σκιερών «καλών» προαστίων, και όσοι είναι πρόθυμοι να πατήσουν επί πτωμάτων για να τους μιμηθούν. Είναι δηλαδή η πιο ακραία και ευτελής συντήρηση.
Οι Εθνικιστές λέμε στους συμπατριώτες μας πως δεν πρέπει να φοβούνται ότι θα χάσουν οτιδήποτε άλλο εκτός από τα δεσμά τα οποία πέρασαν νύχτα στον λαό μας, παραπλανώντας τον και καλοπιάνοντάς τον, τα κόμματα της Μεταπολίτευσης.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αλωθεί ένας άνθρωπος, ένα έθνος, μια χώρα. Ο χειρότερος όμως είναι θαρρώ ο εθελούσιος.
Οι Εθνικιστές αρνούμαστε να μας υπαγορεύουν την ζωή μας. Η χώρα μας και ο λαός μας μπορούν, έχουν την δύναμη και την ψυχική και την υλική, να αντιδράσουν και να αντισταθούν, να αφήσουν πίσω τους την καμμένη γη σαράντα χρόνων εγκατάλειψης και να πάμε μπροστά. Η ευθύνη η δική μας, είναι το καθήκον των Ηγετών: να βοηθούν την χώρα τους να μεγαλώνει, να δυναμώνει, να ευημερεί.
Ας βάλουμε λοιπόν τέλος στις κακόγουστες μασκαράτες του συστήματος.
Ας ξαναβρούμε την ελευθερία να δουλεύουμε τα χωράφια μας, να εφευρίσκουμε, να ανακαλύπτουμε, να εξελίσσουμε και να εξελισσόμαστε, να παράγουμε και να χαιρόμαστε την εργασία μας. Να δημιουργούμε και να βελτιώνουμε την ζωή μας. Ας αφήσουμε πίσω μας μια Ευρώπη που σχεδιάστηκε για να καταστρέψει σταδιακά την εθνική παραγωγή και να ληστέψει την κρίσιμη ώρα τους λαούς. Ας εργαστούμε για να αποκτήσουμε Εθνική κυριαρχία. Ας σταθούμε όρθιοι για να συνομιλήσουμε ισότιμα και να συνεργαστούμε με όσους θελήσουμε να γίνουν εταίροι μας.
Το χώρο που αφήνουμε εμείς ακάλυπτο, θα τον καταλάβουν άλλοι, ντόπιοι αλλά και εισαγόμενοι φανατικοί που πιστεύουν πως με τις μεσσιανικές ιδεοληψίες τους για την Οικονομία ή την θρησκεία, μπορούν να επιβάλλουν την θέλησή τους στον τόπο μας. Όσο δεν βρίσκουμε το θάρρος να κάνουμε την δική μας προσωπική επανάσταση, να δουλέψουμε συλλογικά, αποφασιστικά, μεθοδικά, τόσο τα όργανα συμφερόντων αντίθετων με αυτών του λαού μας, θα απλώνονται. Ας σταθούμε ενωμένοι απέναντί τους, κι ας προχωρήσουμε.
Ας πάρουμε στα χέρια μας την ταυτότητά μας. Μπορούμε να προτείνουμε και να βρούμε τους καλύτερους τρόπους να δώσουμε ορμή στην δουλειά μας. Αλλά πρέπει να αποφασίσουμε ότι θα δουλέψουμε, μαζί κι από όπου μπορεί καθένας να προσφέρει. Κάθε σκάφος έχει έναν πλοηγό, έναν καπετάνιο, ένα πλήρωμα. Και έναν προορισμό, με στάσεις και νέα ξεκινήματα. Εμείς οι Εθνικιστές, ξέρουμε πού θέλουμε να πάμε.
