Θεωρώ ότι κάποιες φορές τα λόγια είναι περιττά. Υπάρχουν κάποιες φυσιογνωμίες στην παγκόσμια ιστορία που και να μπεις στην διαδικασία να συνηγορήσεις γι’ αυτές είναι ύβρη. Είναι οι άνθρωποι των οποίων το έργο είναι τόσο μεγαλειώδες, τόσο σημαντικό, τόσο διαχρονικό που χωρίς να αναλυθεί καν, χαράσσεται στο υποσυνείδητο μας. Όταν μιλάς γι’ αυτούς διακατέχεσαι από ένα περίεργο αίσθημα δέους, υπερηφάνειας, συγκίνησης, θαυμασμού… Είναι οι άνθρωποι των οποίων οι πράξεις ξεπερνούν τα όρια του δυνατού, κάνοντας την υπέρβαση που θα τους δώσει την θέση που τους αρμόζει στο πάνθεον των Ηρώων. Στις μέρες μας που οι νέοι πλανώνται και δεν νοιάζονται για τίποτα παραπάνω εκτός απ’ το έργο τους, οι οικογένειες χάνουν τις πατροπαράδοτες αρχές, η κοινωνία παραπαίει και αξίες που ακολουθούσαν τον Ελληνισμό αρχίζουν να σβήνουν, σ’ αυτές τις σκοτεινές ημέρες, σε αυτόν τον κόσμο πολιτιστικών και πνευματικών ερειπίων έχουμε ανάγκη από ηρωικά πρότυπα πιο πολύ από ποτέ…   Ένα τέτοιο πρότυπο Ήρωα για εμάς είναι ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης. Είναι η προσωπικότητα που αντανακλά όλα τα στοιχεία που συνθέτουν τον ηρωισμό. Δεν θα ήθελα να αναλύσω τόσο τα ιστορικά στοιχεία. Θα προτιμούσα να δώσω βάρος στην ίδια την προσωπικότητα. Η αλήθεια είναι ότι την 25η Μαρτίου του 1821 το Ελληνικό Γένος, το ταλαιπωρημένο, το απαξιωμένο, το κατακτημένο, το πάμφτωχο Ελληνικό Γένος, θα μάζευε τα κομμάτια του και θα ξεκινούσε μια προσπάθεια που σε καμία περίπτωση δεν ήξερε την εξέλιξη της. Πρέπει όλοι μας να αναλογιστούμε την αξία του εγχειρήματος αυτού, που μας αποδεικνύει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις η λογική και οι ψυχροί υπολογισμοί τέτοιων καταστάσεων μπαίνουν σε δεύτερη μοίρα. Αυτό που προέχει είναι η πίστη και η αφοσίωση στον τελικό σκοπό. Στα μάτια μου, ανάμεσα στους Τιτάνες που πάτησαν τα χώματά μας, αυτός που ξεχωρίζει δεν είναι άλλος από τον Γέρο του Μοριά.   Όλοι μας γνωρίζουμε πέντε πράγματα για την δράση του γέρου στην διάρκεια της επανάστασης. Η αλήθεια είναι όμως πως η συμβολή του γέρου δεν εστιάζεται μόνο στις μάχες που έδωσε κατά την διάρκεια της επανάστασης αλλά και στις μάχες που έδωσε πριν και σ’ αυτές που έδωσε μετά. Καταγόταν από μια ονομαστή γενιά κλεφτών η οποία άφησε ανεξίτηλη τη στάμπα της στην κλέφτικη παράδοση. Στοιχεία για τις ρίζες του έχουμε ήδη από το 1500μΧ. Οι πρόγονοί του σε κάθε προσπάθεια αποτίναξης του τουρκικού ζυγού από την Πελοπόννησο πρωτοστάτησαν. Παππούς του ήταν ο Ιωάννης Κολοκοτρώνης, ο οποίος ήταν και η αιτία οι Κολοκοτρωναίοι να λάβουν και το παρατσούκλι τους (το πραγματικό τους όνομα ήταν Τσεργίνηδες). Ο Ιωάννης έκανε πέντε παιδιά: τον Αναγνώστη, τον Κωνσταντή, τον Βασίλη, τον Αποστόλη και τον Γιώργο. Ο Κωνσταντής (πατέρας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη) αν και δευτερότοκος χάρη στις ικανότητές του επιβλήθηκε και ανέλαβε την αρχηγία της φάρας του. Πρέπει να πούμε ότι ο Κωνσταντής είναι μια τεράστια φυσιογνωμία για την κλεφτουριά και ίσως λόγω της φήμης του υιού που τον επισκίασε δεν του έχουν αποδοθεί οι ανάλογες τιμές. Ο Κωνσταντής λοιπόν είχε μια πολύχρονη δράση. Ενώθηκε φιλικά με τις μεγαλύτερες οικογένειες του Μοριά (Ζαΐμηδες, Νοταράδες, μητροπολίτη Ανανία κα). Μετά το πέρας των Ορλωφικών το 1770, Αλβανοί μισθοφόροι που χρησιμοποιήθηκαν από την πύλη για την κατάπνιξη της επανάστασης, ξεκίνησαν μια άνευ προηγουμένου ληστρική επιδρομή στον Μωριά. Μαζικές σφαγές, λεηλασίες, βιασμοί, ληστείες εναντίον Ελλήνων ήταν καθημερινό φαινόμενο. Η κατάσταση ξέφυγε από κάθε έλεγχο με αποτέλεσμα η μάστιγα αυτή να απειλεί ακόμα και τους Τούρκους. Πολλοί αγάδες που έχαναν ή κινδύνευαν να χάσουν τις περιουσίες τους κατέφευγαν στους Έλληνες κλέφτες για προστασία. Ο σουλτάνος βλέποντας την κατάσταση η οποία είχε φτάσει στο απροχώρητο αποφάσισε να εξαλείψει την αλβανική απειλή. Για τον σκοπό αυτόν στάλθηκε τουρκική δύναμη. Με την δύναμη αυτή συνέπραξαν και οι Έλληνες κλέφτες. Ο Κωνσταντής με τους άνδρες του σε μάχη που δόθηκε στο χωριό στενό σε συνεργασία με τους τούρκους κατέσφαξε την αλβανική δύναμη και επιτέλους απάλλαξε τους Πελοποννήσιους από τα δεινά τους. Μάλιστα τα νέα της ήττας αυτής έφτασαν μέχρι την Αλβανία και για χρόνια οι αλβανοί ορκίζονταν: ”Να μην γλιτώσω απ’ το σπαθί του Κολοκοτρώνη”. Ο Κωνσταντής δυστυχώς δεν πρόλαβε να χαρεί για πολύ τη νίκη του. Στις 20 Ιουλίου του ίδιου χρόνου  έπεσε μετά από μάχη που έδωσε με τους τούρκους.   Ο υιός του ήταν φυσικό κάτω από την τεράστια φήμη του πατέρα του να συνεχίσει την παράδοση της οικογενείας. Έδρασε σαν κλέφτης, συμμετείχε στην αρματολική ομοσπονδία του Ζαχαριά σαν υπαρχηγός. Το 1806 αφορίζεται από το πατριαρχείο και με φιρμάνι απαγορεύεται στον τοπικό πληθυσμό να δίνει στέγη και τροφή στους κλέφτες και να ενισχύσει τον τουρκικό στρατό εναντίον τους. Πέρασε τα πάνδεινα, καθώς δεν είχε μέρος να κρυφτεί, ενώ φίλοι τον πρόδιδαν στις αρχές. Ένα βράδυ ξαγρύπνησε ανάμεσα σε τρία τουρκικά αποσπάσματα που τον έψαχναν και από τύχη δεν τον βρήκαν. Χαρακτηριστική είναι η απάντηση που πήρε στην Τσακωνιά από Έλληνες πρόκριτους όταν κατέφυγε με συντρόφους του και ζήτησε λίγο ψωμί: ”Για εσάς μόνο βόλια έχουμε”. Αυτή ήταν η στάση των ανθρώπων που μετά από κάποια χρόνια θα τον λάτρευαν σαν ηγέτη και θα τον ξαναπρόδιδαν με την πρώτη ευκαιρία. Μετά το ανελέητο κυνηγητό που του στοίχισε σχεδόν όλους τους συντρόφους του, εγκατέλειψε τον Μωριά για τα Επτάνησα. Σταθμός ήταν η ένταξη του στο Αγγλικό πεζικό στη Ζάκυνθο, όπου είχε την ευκαιρία να διδαχτεί καλύτερα την τέχνη του πολέμου και να ξεδιπλώσει την στρατηγική του ευφυΐα. Ο στρατηγικός του νους, μια από τις αρετές που διέθετε, έσωσε πάμπολλες φορές την επανάσταση. Έτσι κι αλλιώς το παρατσούκλι ”γέρος” δεν του δόθηκε λόγω της ηλικίας του αλλά λόγω της πονηριάς, της εξυπνάδας και της σοφίας του. ΤΤο παράδειγμα της αυτοθυσίας χάριν ενός ανώτερου σκοπού μας δείχνει τον δρόμο για την στάση που πρέπει εμείς να κρατήσουμε πάνω στα εθνικά μας ζητήματα. Όλοι εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να ακολουθούμε τον δρόμο που μας χάραξαν τέτοιοι άνδρες, να συνεχίσουμε να μαχόμαστε κάθε μέρα, κάθε στιγμή,βάζοντας σε δεύτερη μοίρα τα συμφέροντά μας για τον ανώτερο σκοπό…   ΠΗΓΗ