Μας ρωτάνε συχνά τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε την Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία. Λένε, ότι υπάρχουν προειλημμένες αποφάσεις και οι ξένοι πάνω σε αυτή τη βάση θέλουν να λύσουμε το κυπριακό, ότι η θέληση μας να αλλάξουμε επιτέλους στρατηγική είναι ανέφικτη και εκτός πραγματικότητας. Εμείς τους απαντάμε για πολλοστή φορά πως έχουμε χρέος να ορθώσουμε το ανάστημά μας και να διεξάγουμε ένα αντικατοχικό αγώνα με πολιτική θέληση και βούληση, για να έχουμε καλύτερες μέρες σε αυτή την ημικατεχόμενη πατρίδα.
Όσες φορές και αν τα λέμε, πάντα θα βρίσκουμε απέναντί μας κάποιος «πατριώτες» οι οποίοι θα μας «επισημάνουν» ότι αιθεροβατούμε και πως με αυτή μας την άποψη δήθεν θα επιφέρουμε την διχοτόμηση στον τόπο μας. Ε λοιπόν, απαντάμε και πάλι σε όλους αυτούς πως χρειάζεται πολιτικό θάρρος , επιμονή και προσήλωση σε αυτό τον αγώνα, για να μπορέσουμε επιτέλους να υψώσουμε ανάστημα απέναντι στον Τούρκο κατακτητή της μισής μας πατρίδας.
Χρειάζεται αρετή και τόλμη για να διεκδικήσουμε αυτά που μας ανήκουν και όχι κλαψουρίσματα και ραγιαδισμός. Χρειάζεται επιτέλους μια νέα στρατηγική που θα εμπίπτει μέσα στα πλαίσια ενός αγώνα διεκδίκησης, σε πολιτικό αλλά και σε πρακτικό επίπεδο, χρειάζεται να αφήσουμε τις κλάψες και τα σαλιαρίσματα με τον κατακτητή και να του δείξουμε επιτέλους έστω μια φορά από το 1974 και μετά πως πλέον δεν έχει να κάνει με ραγιάδες και αυτόχθονες, αλλά με περήφανους Έλληνες που διεκδικούν και μάχονται για τα δίκαια τους και την λευτεριά τους!
Σε κάποιους μπορεί αυτά να φαντάζουν ουτοπίες και αβάσιμες προσδοκίες, εμείς όμως τους ρωτάμε για άλλη μια φορά, πότε δοκίμασαν να σηκώσουν το κεφάλι τους από τον καιρό που εισέβαλε ο Τούρκος εισβολέας στην πατρίδα μας; Δείξατε επιμονή στα δίκαια αιτήματα του ίδιου του λαού που εκπροσωπείτε; Δείξατε έστω και ένα ίχνος αξιοπρέπειας και εναντίωσης στην βούληση των ξένων επικυρίαρχων; Δοκιμάσετε έστω να διαπραγματευτείτε χωρίς τα βαρίδια ξένων εντολοδόχων;
Σε τόσα ερωτήματα, τα οποία ως συνήθως θα μένουν αναπάντητα, έχουμε θέσει την βάση για να υποτάξουμε επιτέλους την πολιτική του ραγιαδισμού και της ευέλικτης υποχώρησης. Εάν έχουμε προτάσεις, αυτό το αφήνουμε στην κρίση του λαού, με την ψήφο του στις προεδρικές εκλογές. Εάν όλα ήταν διαφορετικά δεν θα χρειαζόταν να υπάρχουμε εμείς οι εθνικιστές του ΕΛΑΜ. Εάν υπήρχε έστω και ένας ηγέτης σε αυτό τον τόπο ο οποίος θα είχε το πολιτικό ανάστημα να διεκδικήσει τα αυτονόητα, τότε εμείς θα στεκόμασταν δίπλα του. Εάν υπήρχε κάποιος που θα δήλωνε ξεκάθαρα ότι το πρόβλημα της Κύπρου δεν είναι δικοινοτικό, αλλά πρόβλημα εισβολής και κατοχής, τότε πάλι εμείς ως πολίτες αυτού του κράτους θα συμπαραστεκόμαστε και θα διεκδικούσαμε μαζί του. Εάν, έστω από εθνική υπερηφάνεια κάποιος θα έλεγε στους ξένους κατάμουτρα και με θάρρος ότι εκπροσωπεί ένα λαό κουρσεμένο, σφαγιασμένο και εκτοπισμένο από την ίδια την γη του τότε το αυτονόητο θα ήταν και πάλι να ορθώναμε και μείς το ανάστημα μας μαζί του και να κάναμε τα πάντα για να υπερασπιστούμε τις απόψεις του.
Το ερώτημα είναι υπήρξε κάποιος; Υπάρχει κάποιος; Έστω και ένας πολιτικός με ήθος και τόλμη; Η απάντηση απλούστατη, ούτε υπήρξε, αλλά ούτε και υπάρχει σήμερα άλλος εκτός από τον Πρόεδρο του ΕΛΑΜ και υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Χρίστο Χρίστου.
Αυτόν που πρεσβεύει την ξεκάθαρη γραμμή του εθνικιστικού κινήματος όσο αφορά το πιο σημαντικό κομμάτι της ίδιας της ύπαρξης μας σε αυτό τον τόπο, το Κυπριακό. Για αυτό λοιπόν, όσοι θέλουν να αγωνιστούν ακόμα για αυτό τον τόπο ας αφήσουν τις προφάσεις και τα ψευδοδιλλήματα, τις στεγνές «ιδεολογικές» και μπακαλίστικες τοποθετήσεις και ας συνταχτούν με τον ένα και μοναδικό αντιομοσπονδιακό υποψήφιο που ξέρει να διεκδικεί, να αγωνίζεται και να μην συμβιβάζεται με ξένα και ημεδαπά, μικροπολιτικά και μικροκομματικά συμφέροντα.
Αυτό που όλοι πρέπει να ξέρουμε. Όλοι εμείς οι ΕΛΑΜίτες και οι ΕΛΑΜίτισσες, είναι ότι με ευχολόγια και με δουλοπρεπείς αναλύσεις περί του εθνικού θέματος δεν πρόκειται να συμβιβαστούμε. Όσο δύσκολο και αν ακούγεται, το έχουμε πει και το ξαναλέμε, εμάς δεν πρόκειται η ψυχή μας να βρεθεί υπόδουλη και να κιοτέψει. Εμάς, η ιερή μνήμη των πεσόντων στα πεδία της τιμής, είναι κραυγή αντίστασης και νίκης. Είναι η φωνή αυτή που θα κατευθύνει τον αγώνα μας προς την τελική νίκη και δικαίωση όλων των αδικημένων συμπατριωτών μας, όλων εκείνων που κοιμούνται με ένα όνειρο και ξυπνούν με μια ελπίδα, πως θε’ να δουν μια μέρα φως ελεύθερη πατρίδα.
Όχι στην ομοσπονδία λοιπόν, Όχι στις υποχωρήσεις, Ναι σε ένα εθνικό αγώνα αντίστασης, μέχρι που οι δοξασμένη σημαία μας να ανεμίσει ΕΛΕΥΘΕΡΑ σε όλη την ημικατεχόμενη πατρίδα μας! Όσο για το εφικτό και το ευκταίο των λοιπών πολιτικάντηδων, ο καιρός θα δείξει ποιοι και πότε στάθηκαν στο ύψος των περιστάσεων, ακμαίοι και συνεπείς στην ιστορία του Ελληνικού Έθνους.
Πέτρος Κουντουρέσιης
Μέλος Πολιτικού Συμβουλίου
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
