Ένας Έλληνας, ένας Ήρωας μια Ιδέα.. ο Αρχηγός Γεώργιος Γρίβας Διγενής δεν έγραψε απλά χρυσές σελίδες Ελληνικής ιστορίας αλλά συνεχίζει με τους ένδοξους αγώνες του να εμπνέει γενιές Ελλήνων. Το κάλεσμα του για συνεχή αγώνα ακόμα αντηχεί στις ψυχές νεαρών Ελλήνων που στενάζουν κάτω από οικονομική και στρατιωτική κατοχή. Ένας θρύλος της νεότερης Ελληνικής Ιστορίας , ένας άλλος «Γέρος» που αποδεικνύει το μεγαλείο του Έθνους μας!
Γεννηθείς στις 6 Ιουνίου 1897 στη Χρυσαλινιώτισσα Λευκωσίας και μεγαλωμένος στο Τρίκωμο Αμμοχώστου, ήταν το τέταρτο παιδί στη σειρά από τα έξι παιδιά του Θεόδωρου Ιωάννη Γρίβα από το Τρίκωμο και της Καλομοίρας Χατζήμιχαηλ Γρίβα από την Λευκωσία. Η αστείρευτη αγάπη του για τη πατρίδα και ο θαυμασμός για την Ελληνική του κληρονομιά τον οδήγησαν στη Στρατιωτική Σχολή Ευελπίδων και στη αγκαλιά του μητροπολιτικού Ελληνισμού. Από εκείνη τη στιγμή, αρχίζει ένας ακατάπαυστος αγώνας μέχρι τέλους για τη λευτεριά του Έθνους. Όπου τον είχε ανάγκη η πατρίδα έτρεχε όχι μόνο ετοιμοπόλεμος αλλά και στις πρώτες γραμμές των μαχών! Έχοντας τον βαθμό του δεκανέα, πήρε μέρος στον ελληνοτουρκικό πόλεμο όπου και παρασημοφορήθηκε και προάχθηκε σε υπολοχαγό, το 1926 σε Λοχαγό ενώ το 1938 σε Ταγματάρχη. Λίγα χρόνια αργότερα με δική του επιμονή βρίσκεται στο αλβανικό μέτωπο πολεμώντας τους Ιταλούς και πάλι διακρίνεται για την ανδρεία του.
Η γερμανική κατοχή και η γενικότερη μιζέρια που είχε εξαπλωθεί στη χώρα ως απότοκο αυτής της βαρβαρότητας του κατακτητή όμως δεν τον πτόησε. Έμεινε στην Αθήνα και μέσα σ’ αυτήν πολέμησε το γερμανικό στρατό κατοχής με τεχνικές ανταρτοπόλεμου κάτι στο οποίο ειδικευόταν. Ιδρύει τον Ιούνιο του 1941 την αντιστασιακή οργάνωση «Χ». Οι σκοποί της οργάνωσης ήταν
• Απελευθέρωση της Ελλάδος
• Αποκατάσταση επαφής με τους Συμμάχους και πίστη στην Βασιλική κυβέρνηση της Μ. Ανατολής
• Παροχή πολύτιμων πληροφοριών και άλλων υπηρεσιών στους συμμάχους.
• Οργάνωση αγωνιστικών ένοπλων πυρήνων σε όλη την Αθήνα με σκοπό την εκπλήρωση των στόχων αυτών.
Παρά την έντονη λασπολογία κυρίως από αριστερούς κύκλους για συνεργασία με το Γερμανό κατακτητή, οι διώξεις των μελών της ομάδας «Χ» ήταν συνεχείς και έντονες.
Τέλη του 1944 και ‘όταν ο κομμουνιστικός κίνδυνος ήταν πλέον ορατός, ο Γρίβας με την οργάνωση του κατάφερε και κράτησε την Αθήνα ελεύθερη.
Ένας τέτοιος λοιπόν Έλληνας πολεμιστής, δεν θα μπορούσε να μην σκέφτεται και το Γολγοθά της ιδιαίτερης του σκλαβωμένης πατρίδας. Στη ψυχή και το μυαλό του, κυριαρχούσε άσβεστος ο πόθος για Ένωση της Κύπρου με τη μητέρα Ελλάδα όπως άλλωστε και η πλειοψηφία των κατοίκων επιθυμούσε. Η αγγλική όμως κατοχή δεν άφηνε περιθώρια για ειρηνικές διαβουλεύσεις και συμφωνίες. Λίγα χρόνια αργότερα, στα 1953, σε ένα ταξίδι του Αρχιεπισκόπου Κύπρου Μακαρίου στην Αθήνα, ο Γρίβας, ο Μακάριος και τα άλλα μέλη της Επιτροπής Αγώνος για την Απελευθέρωση της Κύπρου, έδωσαν μυστικά τον όρκο για την απαλλαγή από τον Αγγλικό ζυγό. Δύο χρόνια αργότερα, καταφθάνει μυστικά στις ακτές της Πάφου, σαν σύγχρονος Αχαιός πολεμιστής, μετά από ένα δύσκολο ταξίδι μεταφέροντας και οπλισμό για την έναρξη του ένοπλου αγώνα. Σήμερα το καράβι διατηρείται σε ένα μικρό εκθεσιακό χώρο «Μουσείο Πλοιαρίου Άγιος Γεώργιος» στις ακτές της Χλώρακας όπου δεσπόζει και το επιβλητικό άγαλμα του Αρχηγού.
Η έκβαση του αγώνα του 1955-59 γνωστή σε όλους αφού η μάχιμη νεολαία έδωσε το άπαν των δυνάμεων της για να παραμείνει πιστή στον όρκο της ΕΟΚΑ. Όπως ο ίδιος ο Αρχηγός αναφέρει «εις τον νέον ανευρίσκει κανείς όλας τας αρετάς του πραγματικού μαχητού, την εθνικήν έξαρσιν, την αγάπην προς την περιπέτειαν, πείσμα διά την επιτυχίαν, κυρίως δε αντοχήν». ». Το 1959 με το τέλος του Αγώνα επιστρέφει στην Ελλάδα όπου και γίνεται δεκτός από το λαό και την κυβέρνηση ως Ήρωας. Την επομένη η ελληνική Βουλή ανακηρύσσει τον Γρίβα «άξιο τέκνο της πατρίδος».
Βέβαια ο πολιτικός χειρισμός του Αγώνα οδήγησε σε μια κουτσουρεμένη και καταδικασμένη Κυπριακή Δημοκρατία κάτω από την ισχύ των Συμφωνιών Ζυρίχης Λονδίνου. Μια σκοτεινή περίοδος επακολουθεί στο κυπριακό Ελληνισμό αλλά και πάλι ο Γρίβας παρά την απογοήτευση του, επιστρέφει στη Κύπρο το 1964 και ύστερα από πιέσεις και απειλές με την Ελληνική κυβέρνηση Παπανδρέου, αναλαμβάνει την ηγεσία της Εθνικής Φρουράς, ανακηρυχθείς σε αρχηγό των Ενόπλων Δυνάμεων της Κύπρου. Στις 13 Ιουνίου σε συνάντηση που είχε με τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο τόνισε τα παρακάτω « η δημιουργία κυπριακού στρατού , ικανού να αντιμετωπίσει τη τουρκική εισβολήν , είναι απαραίτητος δια την επίλυσαν του Κυπριακού..» και πράγματι δούλεψε από το πόστο του ακούραστα για τη δημιουργία μιας Εθνικής Φρουράς τεσσάρων Μεραρχιών και 42 ταγμάτων αλλά και πάλι ο πολιτικός παράγοντας θα γκρέμιζε τις προσπάθειες του.. Μέτα από τις επιχειρήσεις Κοφίνου το 1967 ανακαλείτε στην Αθήνα αλλά το 1971 καταφθάνει κρυφά πίσω στο νησί του και ηγείται της ΕΟΚΑ Β’ μέχρι το θάνατο του την 27η Ιανουαρίου 1974. Πιστός και πάλι στο όραμα του για Ένωση με την Ελλάδα συνεχίζει τον Αγώνα του αφού βλέπει ότι η πολιτική γραμμή προδίδει συνεχώς το Εθνικό Ιδεώδες και η τουρκική απειλή όλο και πλησιάζει.
Επιλέγοντας λοιπόν να μοιραστώ μια σύντομη ιστορική αναδρομή στη ζωή του Αρχηγού, επιθυμώ να υπερτονίσω το αγωνιστικό του φρόνημα και την τεράστια στρατιωτική του υπεροχή ενάντια στη στείρα λασπολογία που επιχειρείται διαρκώς εναντίον του. Ο βίος του Γρίβα μαρτυρά μόνο αγώνες υπέρ του Έθνους χωρίς ίχνος προδοτικής διάθεσης απέναντι στα Ιερά και τα Όσια του Ελληνισμού. Πότε δεν καταδέχτηκε τιμές και οφίτσια πέραν από αυτά που κέρδιζε με τους αγώνες του. Εμείς ως Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο τιμούμε την ένδοξη πορεία ενός μεγάλου Αρχηγού και ορκιζόμαστε πίστη στο όραμα του για ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του δύσμοιρου νησιού μας και ΕΝΩΣΗ με τη μητέρα μας ΕΛΛΑΔΑ! Ο Αρχηγός Διγενής αποτελεί οδηγό για τους Αγώνες κάθε Έλληνα. ΖΗΤΩ ΤΟ ΕΘΝΟΣ!
Της Αλίκης Δημητρίου
