Την Κυριακή 22/3/2015, αντιπροσωπεία της Επαρχιακής Οργάνωσης Αμμοχώστου του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) παρεβρέθηκε στην κηδεία του μέχρι πρόσφατα αγνοούμενου δεκανέα Γεώργιου Δημητρίου, που τελέσθηκε στη γενέτειρα του Ξυλοτύμπου, στον ιερό ναό Αγίου Ραφαήλ.
Ο Γεώργιος Δημητρίου γεννήθηκε στη Ξυλοτύμπου την ιστορική μέρα 1η Απριλίου 1955. Ήταν μοναχογιός ανάμεσα σε τέσσερις αδελφές του πατέρα του Πέτρου και της μητέρας του Φανούς. Αποφοιτώντας από το δημοτικό της γενέτειρας του δούλευε ως οικοδόμος μέχρι τη κατάταξη του στο στρατό. Κατά τη θητεία του επιλέγει ως υποψήφιος βαθμοφόρος και έλαβε το βαθμό του δεκανέα. Στη συνέχεια τοποθετήθηκε στον 1ο Λόχο του 286 Μ.Τ.Π. Όταν το τάγμα του μετέβαινε στην Αμμόχωστο για να λάβει μέρος σε άσκηση θαλασσίας, ο Δημητρίου τραυματίστηκε κατά τη σύγκρουση τεθωρακισμένων οχημάτων. Κατά την Τουρκική εισβολή έλαβε μέρος στην νυχτερινή αντεπίθεση κατά του τουρκικού προγεφυρόματος στο ΠΕΝΤΕ ΜΙΛΙ, τη νύχτα της 20ης προς 21ης Ιουλίου 1974, όπου και τραυματίστηκε. Παρά το γεγονός ότι δεν αποθεραπεύτηκε πλήρως επανήλθε στην ομάδα του. Γύρω στις 10 Αυγούστου 1974 τον επισκέφτηκαν οι γονείς του, οι οποίοι τον παρακάλεσαν να επιστρέψει στο σπίτι τους μέχρι να αποθεραπευτεί πλήρως. Το παλικάρι όμως αρνήθηκε και πρόταξε το καθήκον του προς την κινδυνεύουσα πατρίδα του. Στη δεύτερη φάση της τουρκικής εισβολής, ήταν μαζί με τη Διμοιρία του έφεδρου ανθυπολοχαγού Ιωσήφ Σεργίδη και τα ίχνη του χάθηκαν στις 15 Αυγούστου 1974, στην περιοχή μεταξύ Αγίου Ερμολάου και Αγίας Μαρίνας Σκυλλούρας. Τα οστά του ηρωικού δεκανέα ανεβρέθηκαν επί του υψώματος «Λαπάτσα» βορειοδυτικά του χωριού Σκυλλούρα μαζί με τα οστά άλλων 17 συμπολεμιστών του, όπου σύμφωνα με πληροφορίες έδωσαν άνιση μάχη με τα προελαύνοντα τουρκικά στρατεύματα καθώς και με την τουρκική αεροπορία. Ο Γεώργιος Δημητρίου είναι ο πρώτος αγνοούμενος της Διμοιρίας του ανθυπολοχαγού Σεργίδη που παραδόθηκε στην οικογένεια του.
Στη κηδεία του παρεβρέθηκαν για να τον αποχαιρετήσουν, εκτός από την οικογένεια του, συγχωριανοί του, οι συμπολεμιστές του και πλήθος κόσμου. Μέσα σε έντονα συγκινησιακά φορτισμένο κλίμα, έγιναν ομιλίες από τους συγγενείς του, τους συμπολεμιστές του, τον ιερέα του χωριού Πατήρ Κυριάκο, ενώ η οικογένεια του είχε αποκλείσει οποιαδήποτε ομιλία από τους πουλημένους πολιτικούς. Χαρακτηριστικό όλων των ομιλιών που ακούστηκαν ήταν η απογοήτευση από την τότε καθώς και την παρούσα πολιτική ηγεσία, εκφράζοντας το παράπονο ότι η θυσία του παλικαριού ξεπουλήθηκε στο βωμό πολιτικών συμφερόντων, ενώ τονίστηκε ότι έχουμε χρέος ως Έλληνες να συνεχίσουμε τον αγώνα για απελευθέρωση του νησιού μας αρνούμενοι οποιαδήποτε από τα προδοτικά σχέδια των κυβερνώντων μας.
Ακολούθησε κατάθεση στεφάνων, ενώ εκ μέρους του Κινήματος μας στεφάνι κατάθεσε ο συναγωνιστής Αντώνης Ιωάννου. Ο επίλογος της Οδύσσειας του ήρωα γράφτηκε στο κοιμητήριο του χωριού του, 41 χρόνια από την εξαφάνιση του. Κατά τη διάρκεια της ταφής του ήρωα βοήθησαν και μέλη του κινήματός μας.
