20 Ιουλίου 1974. Ο χρονοδείκτης παγώνει στις 5:30 το ξημέρωμα του Σάββατο. Η καρδιά ολόκληρου του νησιού χτυπά στην ακτή Πέντε Μίλι. Αποβατικά σκάφη αποβιβάζουν μεγάλες μάζες στρατιωτών. Βρίσκονται σε εχθρικό έδαφος αλλά κινούνται λες και πάνε εκδρομή. Εάν βρίσκονταν σε άσκηση, ίσως να κινούνταν επιχειρησιακά. Την ημέρα εκείνη όμως ο εχθρός ήταν άφαντος. Δεν ήταν αόρατος όπως στις προετοιμασίες αλλά απουσίαζε από το ίδιο του το έδαφος. Οι ταραχές των προηγούμενων ημερών τον εξαφάνισαν. Οι πληροφορίες για «άσκηση του εχθρού» εξανέμισε κάθε προοπτική αντίστασης. Οι πλείστοι αξιωματικοί την ώρα εκείνοι είχαν παραδοθεί στον ύπνο και τσακισμένοι από την καλοκαιρινή ζέστη σάλευαν στα κρεβάτια τους.
Λίγες ώρες μετά πολεμικά αεροσκάφη καλύπτουν με τη σκιά τους τον ουρανό της νήσου. Οι βόμβες που ρίχτηκαν από αυτά καλοσχηματίζουν το μωσαϊκό του πολέμου ενώ η ρίψη αλεξιπτωτιστών ολοκληρώνει την πρώτη φάση της απόβασης.
Ένα μήνα σχεδόν μετά, η πενιχρή αντίσταση των Ελλήνων κρατά μόνο το μισό κομμάτι του νησιού. Οι τολμηρές και τρελές πράξεις αυτοθυσίας και γενναιότητας από τους εθνοφρουρούς, τους αξιωματικούς της Εθνικής Φρουράς, τους «Κρητικούς» καταδρομείς και τους ΕΛΔΥΚάριους ήταν πράγματι αξιοζήλευτες αλλά το μόνο που κατάφεραν να κρατήσουν ήταν το 63% της Κύπρου, χωρίς σε καμία περίπτωση να φέρουν ευθύνη για το τραγικό αποτέλεσμα.
Από τότε έχουν περάσει κιόλας 41 χρόνια. Μπορεί να έχουν περάσει τόσες δεκαετίες, να έχουν περάσει από τότε σχεδόν δύο γενιές και γενικότερα τα πάντα να έχουν αλλάξει. Όλα αυτά φαινομενικά, γιατί στην πραγματικότητα όλα μένουν το ίδιο. Τα κατεχόμενα εδάφη παραμένουν αναλλοίωτα με τον Τούρκο να μην έχει παραχωρήσει έστω και μισό εκατοστό ελληνικής γης. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις να ξεπουλούν την πατρίδα μας στο βωμό του χρήματος και της καρέκλας. Συνεχείς συμβιβασμοί και υποχωρήσεις την ίδια στιγμή που η Τουρκία ακολουθεί μία εξωτερική πολιτική που βασίζεται σε μία σταθερή βάση με μόνες επιτρεπόμενες αποκλίσεις ανάλογες των εκάστοτε συνθηκών.
Αποχαύνωση – Προδοσία – Ενοχή
Και από κάτω ένας λαός αποχαυνωμένος, ένας λαός προδομένος, ένας λαός συνένοχος για την κατάντια της πατρίδας μας να μην αντιδρά σε τίποτα.
Αποχαυνώθηκε από το χρήμα που του έριξαν οι μεγάλες δυνάμεις στην μετά-εισβολής εποχή. Το «Ένωση και μόνο Ένωση» που μεγάλωσε ο δικός μου πατέρας μετατράπηκε στην δική μου γενιά «Δεν Ξεχνώ και Αγωνίζομαι». Σήμερα, στις μαθητικές ηλικίες το «δεν ξεχνώ» ξεχάστηκε και έγινε «Επαναπροσέγγιση» και «Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία».
Ένας λαός που προδόθηκε. Ποιος αλήθεια μπορεί να ξεχάσει τις μεγάλες πορείες στα μέσα της δεκαετίας του ΄90 στα οδοφράγματα; Εκεί που ο εχθρός χτυπούσε στο ψαχνό αλλά η εφηβική ψυχή και η γυναικεία καρδιά των Ελληνίδων δεν λύγιζε. Ποιός μπορεί να ξεχάσει τον μεγάλο Τάσο και τον γίγαντα Σολωμό που σκοτώθηκαν σε κάποιες από αυτές τις διαδηλώσεις; Και αντί να βρεθεί κάποιος αξιωματικός με αξιοπρέπεια ή κάποιος από τους κυβερνώντες να διατάξουν πυρ, φτάσαμε ξανά στο ίδιο σημείο να σκύβουμε το κεφάλι και να προσκυνάμε τον εχθρό. Ένα κεφάλι που ποτέ δεν σηκώθηκε ψηλά, ένα κεφάλι που όσο ζούμε με αυτή την νοοτροπία θα σκύβει ακόμη περισσότερο μέχρι να πατηθεί από την τούρκικη αρβύλα και να γίνει ένα με το χώμα.
Ένας λαός όμως ο οποίος φέρει αδιαμφισβήτητα ακέραιη ευθύνη για όσα συμβαίνουν σήμερα στην πατρίδα μας. Μπορεί όντως πιο παλιά να εξαπατήθηκε από κάποιους γιαλαντζί πατριώτες και να πίστεψε τα μεγάλα και παχιά τους λόγια. Τα τελευταία όμως χρόνια δεν υπάρχει καμία δικαιολογία. Όλοι οι πρόεδροι της Κ.Δ. έδειξαν προεκλογικά πόσο εθνομηδενιστές είναι και την πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσουν στο Κυπριακό ζήτημα. Παρ’ όλα αυτά η μάζα ακολούθησε σαν αγέλη προβάτων, κλείστηκε στα κομματικά μαντριά και σήμερα έχει το θράσος να διαμαρτύρεται για όσα κακά μας συμβαίνουν. Τα πρόβατα όμως δεν τα ακούει κανένας, παρά μόνο τους λύκους.
Πλέον, το Κυπριακό φαίνεται να έχει μπει στην τελική ευθεία. Ξοφλημένοι πολιτικοί παίζουν το τελευταίο τους χαρτί για πολιτική καριέρα παριστάνοντας τους αντιομοσπονδιακούς αγνοώντας πως φέρουν και οι ίδιοι ακέραιη ευθύνη για όσα κακά βιώνει σήμερα ο τόπος μας. Μοναδικές αγνές, γνήσιες και δυναμικές φωνές αντίστασης είναι οι κραυγές των Εθνικιστών. Αποτελούμε τους λύκους του μύθου, έτοιμοι να κατασπαράξουν όσα πρόβατα δεν μεταλλάσσονται και παραμένουν παχύδερμα αρνάκια.
Το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο για μια ακόμη φορά θα βρίσκεται στο Οδόφραγματα του Λήδρα Πάλας. Εκεί απέναντι από τον κατακτητή θα διαιωνίσουμε τον όρκο μας και θα απαιτήσουμε την απελευθέρωση της πατρίδας μας.
Κλείνω με ένα μικρό απόσπασμα από το βιβλίο («Στη Γη των Ονείρων») που είχα την τιμή και την χαρά να συγγράψω:
«Για λίγο και μόνο, η αιωνιότητα συμπυκνώνεται σε λίγες μονάχα στιγμές. Σε πλήρη ευταξία οι αθάνατες ψυχές παιρνούν από μπροστά μας. Απέναντι στην αταξία του γκρίζου κόσμου, φαντάζουν ως οι τελευταίοι υπερασπιστές ιδεών. Λίγους μονάχα χρόνους από τη δαιμονοποίηση τους, μία μαυροφορεμένη φάλαγγα στη νότια εσχατιά της Ευρώπης ακολουθεί πιστά το δρόμο που χάραξαν οι αθάνατοι νεκροί. Υποταγμένοι στις εντολές απόκοσμων ψυχών που παρέμειναν άφθαρτες εις το διηνεκές της ιστορίας, ακολουθούμε την δύσβατη ατραπό που οδηγεί στη γη των ονείρων. Και οι ψυχές μας, ελεύθερες πλέον, βαδίζουν με βήματα σταθερά στο πλάι των αρχαίων πολεμιστών. Τα φάσματα τους συνθέτουν ένα μωσαϊκό που με τη σκιά τους στήνουν τείχη θεόρατα γύρω από το Έθνος. Το κάστρο των Ελλήνων, που με τη σάρκα τους διατηρούν τη γήινη τους ύπαρξη. Εμείς σήμερα ταπεινοί θεατές της γης των ονείρων διαιωνίζουμε το προαιώνιο όρκο του ελληνισμού. Στεκόμαστε με τα στήθη μας και μόνο σιδηρόφρακτοι, αντιμετωπίζουμε την εγχώρια και ξένη απειλή, δίνουμε στο λαό ελπίδα. Και τώρα απέναντι από το φυλάκιο του εχθρού, ενώνουμε τις φωνές μας. Καρδιές από σίδερο και ατσάλι παίρνουν τις θέσεις τους στις πολεμίστρες του έθνους, στα τείχη του αιώνιου κάστρου. Δεκάδες λάβαρα υψώνονται στον αέρα. Ψηλά, υπερήφανα. Δίχως να ντρέπονται για τίποτε. Αμέτρητες φωνές συγχρονισμένες σπάνε την απόλυτη σιωπή. Ένας κεραυνός σχίζει τους ουρανούς και σαν πύρινη ρομφαία εξακοντίζεται, κατακερματίζοντας τον εχθρό. Τότε το θαύμα συντελείται. Οι φωνές είναι δυνατές. Πιο δυνατές! Ο παιάνας από μόνος του αποδιώχνει τους εχθρούς. Στο πέρασμα του εγείρει νεκρούς από τα κενοτάφια. Επιστρέψαμε. Είμαστε και πάλι εδώ! Δε σας φοβόμαστε, σας καλούμε σε αναμέτρηση. Και όλοι εσείς, τώρα έχετε θέση· δίπλα μας ή απεναντί μας. Καμία σημασία δεν παίζει. Ο Υμνος αντηχά πιο δυνατά από ποτέ.”Τρανών Προγόνων Ιχνηλάτες, Λαμπρών Αγωνιστών Παιδιά,Οι Νέοι Είμαστε Σπαρτιάτες με τη Γενναία μας Καρδιά”
Σωτήρης ΙωάννουΜέτωπο ΝεολαίαςΕθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
