Ξημερώματα 14ης Μαρτίου 1957. Το κελί της φυλακής ανοίγει. Ο κρατούμενος βγαίνει από αυτό σιδηροδέσμιος. Το κεφάλι ψηλά, η περηφάνεια στα ουράνια. Ελληνική καρδιά, νεανική ψυχή. Σε λίγο θα βρίσκεται ανάμεσα στους νεκρούς. Ένας 18χρονος οδεύει κατευθείαν προς τον θάνατο. Στο διάβα του σκορπά τρόμο στον εχθρό. Ψάλλει τον Εθνικό Ύμνο. Οι συναγωνιστές του, φυλακισμένοι και αυτοί, του δίνουν θάρρος. Δεν το χρειάζεται το θάρρος. Απέκτησε πολύ. Άλλωστε είναι η πιο όμορφη μέρα της ζωής του, η πιο όμορφη ώρα. Πεθαίνει για την Ελλάδα. 

Η πόρτα του σκοτεινού θαλάμου ανοίγει. Απέναντι στέκεται ο δήμιος. Η μαύρη κουκούλα κρύβει τα χαρακτηριστικά του προσώπου του αλλά τίποτα δεν μπορεί να κρύψει το πόσο μικρός φαίνεται μπροστά στο μεγαλείο του μελλοθάνατου. Σε λίγα λεπτά όλα θα έχουν τελειώσει. Το ικρίωμα της αγχόνης ανοίγει. Ο περήφανος νέος είναι νεκρός, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γράφει με ολόχρυσα γράμματα το όνομα του στην αιωνιότητα και μένει για πάντα Αθάνατος.

Αυτές είναι οι τελευταίες στιγμές ενός νέου, δύο χρόνια μικρότερου από εμένα, που έφτυσε κατάμουτρα τον κατακτητή και προτίμησε τον θάνατο από τη σκλαβιά. Ενός νέου που πήρε μια ανηφοριά, πήρε μονοπάτια και οδηγήθηκε κατευθείαν προς το αιώνιο πεδίο που αναπαύονται οι ελεύθερες ψυχές. Την αγάπησε την λευτεριά ο Βαγορής, την ερωτεύτηκε και για αυτήν έφτασε μέχρι το ικρίωμα της αγχόνης.

Δεν τον λύγισαν τα βασανιστήρια των Άγγλων, τους περιφρόνησε με τον καλύτερο τρόπο και τους απέδειξε ξεκάθαρα πόσο μικρά ανθρωπάκια είναι μπροστά στο μεγαλείο των Ελλήνων. Όταν του έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο δεν φοβήθηκε, ούτε προσκύνησε.

Σήμερα, όμως ένας αχυράνθρωπος που παριστάνει τον ηγέτη των Κυπρίων ξεπούλησε ολόκληρο το Λαό μας, αφού όπως λέει του “έβαλαν το πιστόλι στον κρόταφο”. Άνθρωποι χωρίς ιδανικά, χωρίς πίστη. Άνθρωποι που στην πρώτη δυσκολία είναι έτοιμοι να πουλήσουν και την μάνα τους για να βγάλουν το τομάρι τους καθαρό. Τέτοιους ανθρώπους έχουμε σήμερα για ηγέτες. Αυτή είναι η ηγεσία που εκλέξαμε και αν δούμε καθαρότερα αυτή είναι η ηγεσία και που μας αξίζει.

Τις ημέρες αυτές ο Βαγορής θα έχει την τιμητική του. Θα μιλάνε όλοι για το γενναίο παιδί που δεν λύγισε μπροστά στην αγχόνη και πέθανε περήφανα. Κανείς δεν θα πει όμως πως σήμερα ξεπουλά στην πραγματικότητα τα ιδανικά για τα οποία πέθανε ο Βαγορής. Κανείς δεν πρόκειται να παραδεκτεί πως εάν ζούσε σήμερα θα τους έφτυνε κατάμουτρα τους ξεφτιλισμένους.

Από την άλλη, όσοι πιστεύουν ακόμη στα ιδανικά για τα οποία πέθανε ο Βαγορής και όλοι οι άλλοι γενναίοι της περήφανης ΕΟΚΑ ας κάνουν βίωμα ένα από τα πολλά του ποιήματα. Αθέραπευτα ρομαντικοί, επικίνδυνα πατριώτες κηρύσσουμε αγώνα μέχρις εσχάτων, μία εθνική σταυροφορία που το μόνο που μπορεί να επιφέρει είναι την τελική νίκη ακόμη και εάν αυτό στοιχίσει τα πάντα, ακόμη και την ίδιά μας την ζωή. Τί σήμερα, τί αύριο, άλλωστε, όπως λέει και ο Παλληκαρίδης. Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Θεία η χάρη αν είναι για την Κύπρο.

Ο αγώνας μας, λοιπόν, η ίδια μας η ύπαρξη συμπυκνώνονται σε μία μόνο στροφή:

Μπορεί σε κάποια μάχη, γραμμένο η μοίρα να’χει,να μην γυρίσουμε, μα πάμε με καμάρι,και λέμε όποιον πάρει,ΚΑΙ ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ

Σωτήρης ΙωάννουΜέτωπο ΝεολαίαςΕθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)