Η δραματική αύξηση των θανάτων από αυτοκτονίες δημιουργεί εύλογες ανησυχίες τόσο για τους λόγους έξαρσης του φαινομένου, όσο και για την αποτελεσματική λειτουργία των κρατικών υπηρεσιών. Η περίοδος, δε, της έξαρσης της οικονομικής κρίσης, που κουρεύτηκαν οι καταθέσεις, που κλάπηκαν τα αξιόγραφα και γενικότερα που εφαρμόστηκαν τα μέτρα λιτότητας, συνέβαλε δραματικά, επισήμανε στην εφημερίδα μας ο εκπρόσωπος Τύπου του ΕΛΑΜ, Γεάδης Γεάδη, για να προσθέσει:
«Ο σχεδιασμός ενός κρατικού σχεδίου πρόληψης και αντιμετώπισης των αυτοκτονιών, καθώς και η ανάπτυξη προγραμμάτων που θα περιλαμβάνουν οργανωμένες δράσεις για ενεργοποίηση της κοινής γνώμης και ενημέρωση για ευαισθητοποίηση του κοινού, αποτελεί επιτακτική ανάγκη. Ο σχεδιασμός του πρέπει να ανατεθεί σε διαθεματική ομάδα διακεκριμένων επιστημόνων, ενώ, για να μπορέσει να εφαρμοστεί επιτυχώς, θα πρέπει να υπάρχει συνεργασία των αρμόδιων υπηρεσιών των Υπουργείων Υγείας, Παιδείας και Εργασίας, επενδύοντας στη σωστή εκπαίδευση των κοινωνικών λειτουργών, δασκάλων, καθηγητών, αστυνομικών και των νοσηλευτών. Θα πρέπει να περιλαμβάνει δράσεις που στοχεύουν στην πρωτογενή, δευτερογενή και τριτογενή πρόληψη, αφού οι αυτοκτονίες αποτελούν ένα πολυδιάστατο πρόβλημα με ψυχοκοινωνικές προεκτάσεις που απορρέουν από ένα συνονθύλευμα ενδογενών (ψυχολογικών) και εξωγενών παραγόντων (κοινωνία, οικονομία, πολιτισμός)».
Οι δράσεις αυτές, σημείωσε περαιτέρω, «μπορούν να αναπτυχθούν και στο σχολικό περιβάλλον για εντοπισμό των μαθητών που είναι ευάλωτοι σε τέτοιες συμπεριφορές. Πέραν τούτου, όμως», εξήγησε, «τα σχολεία πρέπει να επεκταθούν σε πρακτικές ενίσχυσης της αυτοεκτίμησης των παιδιών και σε μεθόδους αντιμετώπισης κρίσεων, λειτουργώντας ανασταλτικά και ως ανάχωμα, στην ιδιαίτερα ευαίσθητη εφηβική ηλικία. Δυστυχώς, σήμερα, δεν υπάρχουν τέτοιες δομές, πέραν της εκπαιδευτικής αξιολόγησης, η οποία δεν συνοδεύεται καν από παρέμβαση».
Επιπροσθέτως, πρέπει να υπάρχουν κρατικά κέντρα ή δομές υποστήριξης σε κοινότητες και δήμους όπου θα παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη, ενώ εξίσου σημαντικό είναι μετά την ολοκλήρωση της θεραπείας του ασθενούς να υπάρχει επαναξιολόγηση και επικοινωνία.
Το κράτος δεν είναι άμοιρο ευθυνών για την αυξητική τάση που παρουσιάζουν τα περιστατικά αυτοκτονίας στην Κύπρο. Δυστυχώς, ελλείπει το κοινωνικό πρόσωπο, κυρίως λόγω της απροθυμίας του κράτους να επενδύσει σε μεθόδους ψυχικής, κοινωνικής και οικονομικής υποστήριξης των πολιτών του», κατέληξε ο κ. Γεάδης.
