Η εικόνα της Ελλάδος μετά τη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βίλνιους είναι τραγική. Δώσαμε γη και ύδωρ στους Αμερικανούς για να σιγουρέψουμε την συμμαχία μαζί τους αλλά μας την έστησαν και πάλι αφού συναίνεσαν αναθεωρητικά στις αλλαγές που ζητούσε ο Ερντογάν για τα Στενά και στην μετατροπή μιας χώρας, της Κύπρου, σε χώρο συντεταγμένων στους χάρτες του ΝΑΤΟ.
Επίσης στο ζήτημα του τουρκικού αιτήματος για αγορά 40 νέων μαχητικών F16 Viper και τον εκσυγχρονισμό άλλων 80 παλαιοτέρων του ιδίου τύπου, οι ΗΠΑ είπαν τελικά «ΝΑΙ», ενώ έπεισαν την Ελλάδα να λειτουργήσει «ομοσπονδιακά» με την Τουρκία.
Ακόμα εκεί που είναι διατεθειμένη η Ελλάδα να πάει (με αποκλειστικό θέμα τον ορισμό υφαλοκρηπίδας – ΑΟΖ), έστω και με υποχωρήσεις, αρκεί να δεχτεί η Τουρκία να καθίσει μαζί της στο Τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
Ήδη την διευκολύναμε προκαταβολικά να το κάνει με την υιοθέτηση της θέσης της ότι το ζήτημα οριοθέτησης των θαλάσσιων ζωνών είναι γεωπολιτικό και όχι νομικό. Άρα δεν απαιτούνται οι κανόνες Διεθνούς Δικαίου για να λυθεί, δεδομένου ότι η Τουρκία δεν έχει ψηφίσει την Σύμβαση των ΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας (UNCLOS 1982, Μοντέγκο Μπέι -Τζαμάικα).
Έτσι όμως είναι αμφίβολο αν θα δεχτεί να προσφύγει από κοινού μαζί μας η Τουρκία, γιατί δεν είναι διατεθειμένη να κάνει υποχωρήσεις στις βασικές διεκδικήσεις της, με πρώτη αυτή της «συνεκμετάλλευσης» του Αιγαίου και πρόσχημα την ανύπαρκτη ελληνική επήρεια στο Καστελόριζο λόγω της ημιτελούς ελληνοαιγυπτιακής συμφωνίας.
Δεν είναι διατεθειμένη να ματαιώσει τη στρατηγική της «Γαλάζιας Πατρίδας» της, αφού στη Χάγη θα αναγκαστεί να εγκαταλείψει το τουρκολιβυκό μνημόνιο που τη στηρίζει και μαζί με αυτό, τα νέο-οθωμανικά όνειρα του Ερντογάν για αναθεώρηση των ελληνοτουρκικών συνόρων και επέκταση προς Δυσμάς της επικράτειας της Τουρκίας.
Η καλύτερη λύση για την Τουρκία θα ήταν ένα Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο που θα έχει κορμό τις ελληνικές υποχωρήσεις και το γκρέμισμα των «κόκκινων γραμμών» του Ελληνισμού.
ΟΧΙ στην αναγνώριση της «τουρκικής» μειονότητας στη Θράκη (και κατ’ επέκταση στα Δωδεκάνησα), ΟΧΙ στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, ΟΧΙ στη «συνεκμετάλλευση» με τους Τούρκους του ενεργειακού πλούτου της, ΟΧΙ στην διχοτόμηση της Κύπρου.
Η εισβολή του 1974 στην Κύπρο τείνει να ξεχαστεί στο βωμό του casus belli και της προσπάθειας επανέναρξης σε «νέα βάση» των συνομιλιών με την Τουρκία. Βάση που δεν θα στηρίζεται σε δική μας εθνική αναγέννηση και η οποία θα καταλήξει σε διεθνή εκστρατεία για αντιμετώπιση του τουρκικού επεκτατισμού ως εγκλήματος που μένει ατιμώρητο, αν και παραβιάζει εξακολουθητικά το ευρωπαϊκό και διεθνές δίκαιο στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο. Εμείς δεν ξεχνούμε την εισβολή που έφερε νεκρούς, αγνοούμενους και 200,000 πρόσφυγες της κατεχόμενης Κύπρου.
Ο Ελληνισμός ακολουθεί μία ρεαλιστική κατευναστική εξωτερική πολιτική που μπορεί να φτάσει ως την νομιμοποίηση διχοτομικών τετελεσμένων σε Αιγαίο («συνεκμετάλλευση») και Κύπρο (προσάρτηση Κατεχομένων στην Τουρκία) αν η Ελληνική και Κυπριακή κοινωνία δεν αφυπνιστούν.
Όσο η Ελλάδα βρίσκεται σε κατάσταση εθνικής πλαδαρότητας και δεν λαμβάνει αποφάσεις, τόσο περισσότερο οι κίνδυνοι είναι υπαρκτοί. Εδώ κοντεύει να χωνέψει τη λογική της «Γαλάζιας Πατρίδας».
Εδώ δεν τολμά να επεκτείνει τα ελληνικά χωρικά ύδατα από 6 σε 12 μίλια, δεν τολμά να ενεργοποιήσει επιχειρησιακά το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα για διασφάλιση της άμυνας της Κύπρου.
Πρόσφατα, όταν ο εκπρόσωπος του κυβερνώντος κόμματος ΑΚP στην Τουρκία Ομέρ Τσελίκ, όταν πρόσεξε ότι ο Μητσοτάκης δεν τόλμησε να φέρει προς συζήτηση στον Ερντογάν το θέμα των παρεμβάσεων του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής (όπως το είχε υποσχεθεί προεκλογικά), επανάφερε την επιθετική ρητορική κάνοντας ευθεία αναφορά στην αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου, την «τουρκική» μειονότητα και την αμερικανική βάση της Αλεξανδρούπολης…
Η Συνεδρίαση του Ανώτατου Συμβουλίου Συνεργασίας Ελλάδας – Τουρκίας που θα συνεδριάσει το Φθινόπωρο στην Θεσσαλονίκη, δεν αποκλείεται να καταλήξει σε νέο «Ελληνοτουρκικό Σύμφωνο Φιλίας» κατά το πρότυπο εκείνου που υπογράφηκε μεταξύ Βενιζέλου – Κεμάλ το 1930. Το «Σύμφωνο» εκείνο το οποίο θεωρήθηκε κορωνίδα της ελληνικής ρεαλιστικής πολιτικής, η οποία επισφράγιζε μια δική μας τεράστια ήττα – του Ελληνικού Στρατού στην Μικρά Ασία (Μικρασιατική Καταστροφή 1922).
Η Τουρκία όπως φαίνεται δεν προτίθεται να κάνει υποχωρήσεις εκτός από την άρση του casus belli (που δεν της κοστίζει σε κυριαρχία) με αντάλλαγμα δικές μας ενδεχομένως πολλαπλάσιες υποχωρήσεις επί των κεκτημένων μας.
Η διευθέτηση όμως των ελληνοτουρκικών διαφορών, με προαπαιτούμενες δικές μας υποχωρήσεις σε ένα ή περισσότερα από τα παραπάνω κεκτημένα του Ελληνισμού σε Ελλάδα και Κύπρο, δεν είναι αυτό που προσδοκά ο λαός σαν δείγμα νέας ορμής των νέο- εκλεγέντων κυβερνήσεων Ελλάδος και Κύπρου…
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Χριστοδουλίδη οφείλουν να σταματήσουν τα καλοπιάσματα και τις υποχωρήσεις προς την Τουρκία και να θυμούνται ότι είμαστε εκ των προτέρων χαμένοι στα εθνικά θέματα αν δεν αντιμετωπίσουμε από θέση ισχύος το διεκδικητικό θράσος και τον αναθεωρητισμό της Τουρκίας.
Αινείας
Πηγές: Ιστοσελίδα «Ένοπλος», άρθρο Κρινιώς Καλογερίδου.
