Τέσσερα χρόνια έχουν περάσει από το πρωινό της 11ης Ιουλίου του 2011. Μία μέρα που συγκλόνισε ολόκληρη την Κύπρο και άλλαξε ριζικά τη ζωή 12 οικογενειών, οι οποίες έχασαν τα αγαπημένα τους πρόσωπα. Στις 05.40, ξημερώματα εκείνης της αποφράδας μέρας, δεκατρείς λεβέντες περνούν στην Αθανασία, δίνοντας τη ζωή τους στον βωμό του καθήκοντος και της Τιμής!
Αμέσως μετά, ο κρατικός μηχανισμός σε πλήρη ασυνεννοησία και αποσύνθεση. Υπάρχουν προσωπικές μαρτυρίες στελεχών της Εθνικής Φρουράς και της Αστυνομίας, οι οποίες αναφέρουν όχι μόνο την απουσία της φυσικής ιεραρχίας στον χώρο της καταστροφής αλλά και τη μη ύπαρξη διοικητικής μέριμνας για τα τμήματα, τα οποία ερευνούσαν στην Ναυτική Βάση «Ευάγγελος Φλωράκης». Οι άφρονες και εγκληματικές αποφάσεις για την εγκατάσταση των εμπορευματοκιβωτίων σε χώρο δίπλα από τον ηλεκτροπαραγωγό σταθμό της ΑΗΚ στο Βασιλικό, καθώς και για μη ύπαρξη σχεδίου μεταφοράς τους σε ασφαλείς αποθήκες στρατιωτικών προδιαγραφών ή την καταστροφή των πυρομαχικών, σε συνδυασμό με την αδιαφορία, επέφεραν την αλληλουχία γεγονότων που οδήγησαν στην καταστροφή.
Το πλήγμα που δέχθηκε η κυπριακή οικονομία από την τραγωδία αυτή, σε μία περίοδο που εκδηλωνόταν και η διεθνής οικονομική κρίση, ήταν τεράστιο. Οι υποδομές για παραγωγή ηλεκτρικής ενέργειας έπεσαν σχεδόν στο μισό, αφήνοντας το νησί με διακοπές στη διανομή ρεύματος για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα.
Το διάστημα μετά την έκρηξη είχαμε επιτέλους και την αντίδραση της κυπριακής κοινωνίας. Την πρώτη νύχτα, μερικές εκατοντάδες έξω από το Προεδρικό έδωσαν το έναυσμα για τη μεγάλη σύναξη της επομένης από χιλιάδες κόσμου, που διαδήλωναν κατά της ανικανότητας της τότε κυβέρνησης. Η 12η Ιουλίου του 2011 θα μείνει στην κυπριακή ιστορία ως μία ακόμη μαύρη σελίδα, καθώς ο φόβος των εντός του Προεδρικού, τους έκανε να διατάξουν την Αστυνομία να χτυπήσει με μανία το πλήθος των συγκεντρωμένων. Χρησιμοποιώντας απαγορευμένα χημικά και ουσιαστικά παρανομώντας, σύμφωνα και με την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τα γεγονότα εκείνης της νύχτας, προσπάθησαν να διαλύσουν τη συγκέντρωση που απαιτούσε την παραίτηση του Προέδρου της Δημοκρατίας. Το τότε κυβερνών κόμμα μάλιστα προσπάθησε, αναμοχλεύοντας εμφυλιοπολεμικά πάθη, να συσπειρώσει τους οπαδούς του σε αντισυγκεντρώσεις κατά των τότε αγανακτισμένων πολιτών…
Το Λαϊκό Εθνικιστικό Κίνημα του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), ήταν μπροστάρης των εκδηλώσεων μνήμης και τιμής αλλά και αγανάκτησης εκείνες τις μέρες. Με τρόπο δυναμικό δώσαμε τον παλμό στις διαδηλώσεις έξω από το Προεδρικό, οργανώνοντας πορείες και εκδηλώσεις μαζί με τις ομάδες των αγανακτισμένων πολιτών που δημιουργήθηκαν εκείνες τις μέρες.
Εν τέλει, η κύρια προσπάθεια τέθηκε προς την τιμωρία των ενόχων. Παρά την απόφαση της μονομελούς επιτροπής του Π. Πολυβίου, που ο ίδιος ο τότε Πρόεδρος Χριστόφιας διόρισε, οι πραγματικοί ένοχοι δεν οδηγήθηκαν ενώπιον του δικαστηρίου. Αποτέλεσμα, δύο χρόνια μετά την τραγωδία να καταδικαστούν ελάχιστοι από το δικαστήριο, ενώ κάποιοι από αυτούς αθωώθηκαν μετά την έφεση τους στο Ανώτατο Δικαστήριο.
Η δίωξη του τότε Προέδρου της Δημοκρατίας δεν έγινε κατορθωτή, καθώς κρύφτηκε πίσω από την ασυλία που του προσέφερε η θέση του. Οι συγγενείς όμως των θυμάτων, αλλά και όλοι όσοι έλαβαν μέρος στις εκδηλώσεις τότε έξω από το Προεδρικό, θα συνεχίσουν να έχουν την απαίτηση να προσαχθούν άπαντες οι υπεύθυνοι ενώπιον του Δικαστηρίου. Τέσσερα χρόνια μετά, πολλοί έχουν ξεχάσει. Οι Εθνικιστές όμως, του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.), δεν ξεχνούν και απαιτούν την παραδειγματική τιμωρία όλων των ενόχων!
Χρίστος Χρίστου
Πρόεδρος
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
