Διάφοροι Εθνικοί Ήρωες της Νεότερης Ιστορίας μας παραμελούνται και πολλές φορές ξεχνιούνται, το όνομα τους χάνεται στις σελίδες της Ιστορίας και δεν λαμβάνουν τις τιμές που τους αρμόζουν από εμάς τους απογόνους τους. Ένας τέτοιος Μεγάλος Ήρωας είναι ο Στέλιος Κυριακίδης. Γεννημένος στην Επαρχία Πάφου το 1910 από μικρός έδειξε μεγάλο ζήλο για τον αθλητισμό και ιδιαίτερα για το τρέξιμο. Το 1930 γράφτηκε στον Γυμναστικό Σύλλογο Ολύμπια Λεμεσού, ενώ το 1934 μετακόμισε στην Αθήνα. Αξιοσημείωτο γεγονός είναι αυτό που συνέβη το 1943, όταν ήταν ανάμεσα σε 50 άτομα που συνελήφθηκαν για τον φόνο ενός γερμανού στρατιώτη. Τα 49 άτομα εκτελέστηκαν, τον Κυριακίδη όμως τον περίμενε ένα ένδοξο μονοπάτι που δεν μπορούσε όμως ούτε ο ίδιος να φανταστεί τότε. Για μεγάλη του τύχη, ο Γερμανός αξιωματικός υπηρεσίας ήταν σαν κι εκείνον μαραθωνοδρόμος και όταν βρήκε στο πορτοφόλι του την ταυτότητα και κάρτα διαπίστευσης της συμμετοχής του στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο τον άφησε ελεύθερο. Η αγάπη του για τον αθλητισμό του έσωσε την ζωή κι η αγάπη αυτή, μαζί με τον πατριωτισμό του θα έσωζε μετά από λίγα χρόνια και την Ελλάδα. Το τέλος του πολέμου βρίσκει την Ελλάδα σε μια κατάσταση εξαθλίωσης και απελπιστικής πείνας, καθώς χιλιάδες πεθαίνουν από ασιτία στους δρόμους. Ο Στέλιος Κυριακίδης το 1946 παίρνει την μεγάλη απόφαση να ταξιδέψει στην μακρινή Αμερική για να τρέξει στον φημισμένο μαραθώνιο της Βοστώνης. Ρίσκαρε τα πάντα, πουλώντας όλα του τα έπιπλα και μαζεύοντας τα απαραίτητα χρήματα για το μεγάλο αυτό ταξίδι χωρίς καν εισιτήριο επιστροφής. Μέσα από τα ερείπια και τα συντρίμμια ενός μεταπολεμικού κράτους θα πήγαινε να τρέξει με σκοπό να ευαισθητοποιήσει τους Αμερικανούς μονάχα με την παρουσία του για να βοηθήσουν ένα κράτος που κατέρρεε και έναν λαό που πέθαινε σιγά σιγά από την πείνα. “Δεν θέλω τίποτα για εμένα. Το μόνο που ζητώ, κύριε Τρούμαν, είναι να στείλετε ρούχα και τρόφιμα στα 7 εκατομμύρια Έλληνες που λιμοκτονούν. Αυτό ζητάω. Να βοηθήσετε τον λαό μου που υποφέρει”. Όταν έφτασε εκεί οι γιατροί αρχικά δεν τον άφηναν να τρέξει λέγοντας του “Είσαι πολύ αδύναμος, νεαρέ Έλληνα. Θα πεθάνεις στον δρόμο από την εξάντληση, έτσι κοκαλιάρης όπως είσαι. Δεν θα αντέξεις ούτε για μερικά χιλιόμετρα”. Να που όμως ο Έλληνας δε λογαριάζει με γιατρούς και λογική αλλά με την ΨΥΧΗ και την ΚΑΡΔΙΑ! Λέγανε οι γιατροί θα πέθαινε στον δρόμο, αυτός όμως παίρνοντας την απόλυτη ευθύνη της υγείας του είχε πάρει απόφαση να τρέξει. Ανατριχιαστικό είναι ότι στην αφήγηση του Κυριακίδη για τον μεγάλο αυτό μαραθώνιο θυμάται τα λόγια κάποιου γέρου ανάμεσα στο πλήθος να φωνάζει “Για την Ελλάδα Στέλιο μου! Για τα παιδιά σου!”. Πράγματι ο Στέλιος έτρεξε ξεπερνώντας κάθε λογική, κάθε προσδοκία, αφήνοντας τους πάντες άφωνους κατάφερε ένας άνθρωπος να φέρει πίσω την ελπίδα σε εκατομμύρια Έλληνες με αυτή την νίκη κερδίζοντας και πανευρωπαϊκό ρεκόρ. Ο Τζόνι Κέλι, αντίπαλος του Κυριακίδη, ο οποίος ανακηρύχτηκε το 2000 ο κορυφαίος αθλητής του περασμένου αιώνα, ρωτήθηκε πως ήταν δυνατόν να έχασε από έναν “κοκαλιάρη” και “αδύναμο” Έλληνα; κι αυτός ανταποκρίθηκε: “Κανένας δεν μπόρεσε να τον κερδίσει. Εγώ έτρεχα για τον εαυτό μου κι αυτός για έναν ολόκληρο λαό, ΓΙΑ ΜΙΑ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ”. Πράγματι ο Στέλιος Κυριακίδης έκανε όλο τον κόσμο να παραμιλά με την εσωτερική δύναμη του! Κατάφερε να πετύχει τον σκοπό του επιστρέφοντας στην Ελλάδα με δόξες και τιμές ηρωικές μαζί με 250 000 δολάρια (πολλά χρήματα για την εποχή εκείνη) και δυο πλοία γεμάτα τροφιμα, ρούχα και φάρμακα, γνωστά ως το “Πακέτο Κυριακίδη”. Αυτός ο Μεγάλος Ήρωας του Ελληνισμού προκάλεσε ρίγη ανά το παγκόσμιο καταφέρνοντας το ακατόρθωτο, αψηφώντας τα εμπόδια στην διαδρομή του για μια ΕΛΛΑΔΑ! Για μια ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ! Στην Βοστώνη μάλιστα για να τον τιμήσουν οι Αμερικανοί έφτιαξαν γλυπτό του Στέλιου Κυριακίδη μαζί με τον Σπύρο Λούη να του δείχνει τον δρόμο. Τι λυπητερό να τον εκτιμούν οι Αμερικανοί περισσότερο από εμάς τους Έλληνες. Αυτός ο άνθρωπος, που ρίσκαρε τα πάντα για την Ελλάδα, που πούλησε όλα του τα υπάρχοντα για να μαζέψει χρήματα για ένα εισιτήριο που πιθανόν να έφερνε μια σπιθαμή ελπίδας στον Ελληνισμό, που κανονικά έπρεπε να είχε πεθάνει από την ασιτία στην διαδρομή που νίκησε όχι για εκείνον αλλά για «για επτά εκατομμύρια πεινασμένους Έλληνες.» Ένα παλικάρι Έλληνας με όλη την σημασία της λέξης, γέννημα θρέμμα της Κύπρου μας με άγαλμα στην Αμερική και ούτε μια οδός στον τόπο καταγωγής του, ενώ οι δρόμοι γεμάτοι με οδούς τούρκων και εθνοπροδότων. Ντροπή μας να μην δίνουμε τις τιμές που αρμόζουν σε ένα τέτοιο σύγχρονο Έλληνα! Ντροπή στο εκπαιδευτικό μας σύστημα που δεν εμπλουτίζει τις γνώσεις των νέων με τέτοια παραδείγματα! Το μεγαλείο της ψυχής του Στέλιου Κυριακίδη δεν μπορεί να εκφραστεί με λόγια, αλλά ούτε πρέπει να αφήσουμε να λησμονηθεί ένας τέτοιος άνθρωπος με πραγματικό Ελληνικό Πνεύμα.
