Ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης γεννήθηκε στις 26 Φεβρουαρίου το 1938 στο χωριό Τσάδα της επαρχίας Πάφου, σε μια εποχή όπου ο αναβρασμός ήταν διάχυτος στην Κυπριακή κοινωνία. Η πατρίδα μας βρισκόταν κάτω από την μπότα των Άγγλων αποικιοκρατών από το 1878, όταν οι Οθωμανοί μεταβίβασαν την Κύπρο στην Βρετανική αυτοκρατορία.
Ο Βαγορής, από νεαρή ηλικία πρωτοστάτησε σε διάφορες διαδηλώσεις κατά των Άγγλων κατακτητών. Στις 2 Ιουνίου του 1953, ο 15χρονος τότε Ευαγόρας, πρωτοστάτησε στην υποστολή και στο σκίσιμο της Βρετανικής σημαίας από το Ιακώβιο γυμνάσιο Πάφου, όπου θα πραγματοποιόταν εκδήλωση για την στέψη της Βασίλισσας Ελισάβετ.
Με την ψυχή του γεμάτη από ανιδιοτελή αγάπη για την πατρίδα, συμμετείχε με σθένος και μαχητικότητα σε όλες τις μαθητικές διαδηλώσεις στην Πάφο κατά της Βρετανικής αποικιοκρατίας. Στις 17 Νοεμβρίου 1955, σε μια σύγκρουση των μαθητών της Πάφου με Άγγλους στρατιώτες και αστυνομικούς, ο Ευαγόρας τραυμάτισε δύο Άγγλους στρατιώτες, στην προσπάθεια του να απελευθερώσει ένα συμμαθητή του ο οποίος συνελήφθη από τους Βρετανούς. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείτε στο δικαστήριο με την κατηγορία της παράνομης συμμετοχής σε οχλαγωγίες, με την δίκη του να ορίζεται για τις 6 Δεκεμβρίου.
Μια μέρα πριν την δίκη, ο Βαγορής πήρε την μεγάλη απόφαση να εγκαταλείψει γονείς, συμμαθητές και συγγενείς, για να πάρει μιαν ανηφοριά, να πάρει μονοπάτια, με την ελπίδα να βρει τα σκαλοπάτια, που θα οδηγούσαν στην πολυπόθητη λευτεριά.
Το αμούστακο παλληκάρι από την Τσάδα, παίρνει την μεγάλη απόφαση να βγεί αντάρτης στο βουνό. Εκπαιδεύτηκε στα βουνά της Πάφου, όπου συμμετείχε σε διάφορες δράσεις της οργάνωσης. Στις 18 Δεκεμβρίου του 1956, συλλαμβάνετε μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του, καθώς μετέφεραν τρόφιμα και όπλα από το χωριό Λυσός. Κατηγορήθηκε για διακίνηση και κατοχή οπλισμού, με αποτέλεσμα να μεταφερθεί για δίκη στην Λευκωσία.
Σε μια δίκη παρωδία, όπου η τιμωρία της αγχόνης είχε προαποφασιστεί, ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης δεν αφήνει περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν. Όρθωσε ανάστημα, κοίταξε κατάματα τον Άγγλο δικαστή και είπε: «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»
Ο Ευαγόρας στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:
“Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί”.
Τα μεσάνυχτα της 13ης προς την 14η Μαρτίου 1957, ο έφηβος ποιητής και αγωνιστής της λευτεριάς, οδηγήθηκε στην αγχόνη, περήφανα και λεβέντικα, ψάλλοντας τον εθνικό μας ύμνο.
Ο ήρωας Ευαγόρας Παλληκαρίδης, δίδαξε σε όλους εμάς, πως η λευτεριά δεν χαρίζεται, αλλά κατακτιέται με σκληρούς αγώνες και θυσίες. Ο πόθος του για δικαίωση της χιλιοβασανισμένης του πατρίδας και η άκρατη αγάπη του για την μάνα Ελλάδα, τον ώθησαν να αφήσει την ρουτίνα της καθημερινότητας, να αφήσει την εύκολή ζωή και να ακολουθήσει ένα άλλο δρόμο. Ένα Δρόμο δυσκολοπάτητο, γεμάτο αγκάθια και λακκούβες. Επέλεξε να ακολουθήσει τον δρόμο της τιμής και της αξιοπρέπειας, που έχει ως τελικό προορισμό την λευτεριά και την αναγέννηση του Έθνους. Αυτόν τον δύσκολο δρόμο επιλέξαμε να ακολουθήσουμε και εμείς, τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες και τις Ελληνικές καρδιές!
Εμείς, οι Έλληνες και οι Ελληνίδες του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου, ουδέποτε λησμονήσαμε τις θυσίες των ηρώων του Έθνους, που έδωσαν την ζωή τους για την ακεραιότητα των εδαφών μας, και την διαφύλαξη των ιερής Ελληνικής μας κληρονομίας. Είμαστε αυτοί, που καθημερινά αγωνιούμε για το μέλλον της πατρίδας μας, και κάνουμε ότι περνά από το χέρι μας ώστε να προσφέρουμε όσα μπορούμε, για την ανάκαμψη του τόπου μας. Δεν αγωνιζόμαστε για προσωπικά οφέλη και φιλοδοξίες, ούτε για να αφαιμάξουμε χρήματα από τα κρατικά ταμεία, σαν κάποιους άλλους.
Αγωνιζόμαστε για αυτούς που ήρθαν, πέρασαν, θα’ ρθουν, και θα περάσουν. Έχουμε χρέος απέναντι στα λεβεντόπαιδα της ΕΟΚΑ, να σταθούμε εμπόδιο στους ξένους και εγχώριους δυνάστες που επιβουλεύονται τις τύχες του Κυπριακού Ελληνισμού.
Δεν έγινε ολοκαύτωμα ο Αυξεντίου μέσα στο κρησφύγετο του, για εκ περιτροπής προεδρία με τον κατακτητή. Δεν έγιναν ολοκαύτωμα οι ήρωες του Αχυρώνα του Λιοπετρίου, για να διοικούν ένα μέρος των εδαφών μας οι τούρκοι. Δεν θυσιάστηκε ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης για “πολιτική ισότητα”. Οι Εθνικιστές της ΕΟΚΑ, θυσιάστηκαν για μια Κύπρο Ελεύθερη και Ελληνική. Θυσιάστηκαν για την ένωση της Κύπρου με την μάνα Ελλάδα.
Δόξα και τιμή στο αμούστακο Παλληκάρι από την Τσάδα, τον ανιδιοτελη αυτό αγωνιστή της ελευθεριάς, που στα χρόνια της νιότης του ξέγραψε το τομάρι του, και θυσιάστηκε για όλους εμάς. Θα αγωνιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις για να μην πάει χαμένη η θυσία σου Βαγορή. Θα αγωνιστούμε μέχρι τέλους για μια Κύπρο, Ελεύθερη και Ελληνική.
Σωτήρης Παπακυριακού
Μέτωπο Νεολαίας
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
