Πενήντα οχτώ χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από το ολοκαύτωμα ενός από τους μεγαλύτερους γιους που γέννησε η Κύπρος, ενός από τους αμέτρητους αθάνατους, που έγραψαν με χρυσά γράμματα στην ιστορία το όνομα της Ελλάδας. Πενήντα οχτώ χρόνια από τον θάνατο του έφεδρου ανθυπολοχαγού Γρηγόρη Αυξεντίου, που άφησε πίσω τα πάντα, πολέμησε για το υπέρτατο αγαθό της ελευθερίας και πέθανε με την δίψα της Ένωσης στα χείλη του. Το νεανικό του πρόσωπο, που στην όψη του εκφράζει τα μεγαλύτερα ιδανικά, παρέμεινε άφθαρτο στο πέρας των χρόνων.
Αδιαμφισβήτητα υπήρξε μία από τις μεγαλύτερες προσωπικότητες του επικού αγώνα της ΕΟΚΑ. Καθόλου τυχαία, λοιπόν, γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από διάφορους γιαλαντζί πατριώτες, που εάν ζούσαν εκείνη την εποχή πολύ πιθανόν να αποτελούσαν στόχο για τον Γρηγόρη και τους άλλους αντάρτες. Από τη μία η νεοφιλελεύθερη δεξιά πλήρως υποταγμένη στις επιταγές της Αγγλίας και της Αμερικής. Μία δεξιά που, ξεπούλησε το αίμα των ηρώων μας, ξέγραψε τον πόθο της Ένωσης και τον μετέτρεψε σε Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία, έχει το θράσος σήμερα να τιμά τον Αυξεντίου.
Από την άλλη η αριστερά, οι κατ’ εξοχήν καταδότες του αγώνα της ΕΟΚΑ, προσπαθούν να οικειοποιηθούν τον Υπαρχηγό της ΕΟΚΑ και να τον παρουσιάσουν ως αριστερό. Δυστυχώς, όμως συντρόφια, ο Αυξεντίου πέραν από τον αγώνα της ΕΟΚΑ έχει και ένα ιστορικό παρελθόν στον ελληνικό στρατό, του οποίου αποτελούσε στέλεχος. Όπως είναι γνωστό την τότε εποχή, κατά την διάρκεια του συμμοριτοπολέμου, ο ελληνικός στρατός πολέμησε τους κομμουνιστές για να κρατήσει την Ελλάδα ελληνική μακριά από την σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ. Σε αυτόν τον στρατό και για αυτά τα ιδανικά εντάχθηκε ο Γρηγόρης Αυξεντίου. Άρα καμία σχέση δεν μπορούσε να έχει με κομμουνισμό και σοβιετικούς παράδεισους.
Τώρα, ερχόμενοι στο σήμερα, θα πρέπει να αναλογιστούμε και εμείς ως νέοι, που τιμούμε την θυσία του υπαρχηγού της ΕΟΚΑ, τι ακριβώς πράξαμε για να διαιωνίσουμε τον όρκο του και να συνεχίσουμε τον αγώνα του. Η στείρα θύμηση της θυσίας του, θεωρώ πως είναι ότι χειρότερο και αυτό που έχουμε ως ελάχιστο καθήκον να πράξουμε απέναντι στους νεκρούς μας είναι να φανούμε αντάξιοι των προσδοκιών τους.
Δυστυχώς όμως στην Κύπρο του 2015 το μέλλον εμφανίζεται ζοφερό. Η νεολαία πλήρως αποχαυνωμένη, βολεμένη στην καλοπέραση της, καμία σχέση δεν έχει με όλους αυτούς της δικής μας ηλικίας, που πριν από κάποιες δεκαετίες θυσιάζονταν για μία μεγάλη Ιδέα.
Ο καθένας όμως ξεχωριστά, που αηδιάζει με την κοινωνία που αντικρύζει σήμερα, ας βάλει μέσα στην ψυχή του τον Γρηγόρη, τον Βαγορή, τον Γιάλλουρο και όσους έδωσαν τα πάντα για εμάς και να δώσει τον δικό του αγώνα για το Έθνος μας και την Λευτεριά.
“Χρωστάμε σε όσους ήλθαν, πέρασαν, θα έρθουν, θα περάσουν” λέει ο ποιητής και αυτό ακριβώς θα πρέπει να γίνει βίωμα μας. Αγωνιζόμαστε για τα αγέννητα παιδιά μας, για να τα μεγαλώσουμε σαν Έλληνες, για να υψώνουν και αυτοί υπερήφανοι τις γαλανόλευκες, για να καυχιώνται την Ιστορία των προγόνων μας, έτοιμοι να τους ξεπεράσουν.
Ο αγώνας που δίνουμε είναι αγώνας πάνω από όλα επιβίωσης. Όποιος δεν ενδιαφέρεται για το μέλλον του διπλανού του, ας ενδιαφερθεί τουλάχιστον για το μέλλον των δικών του παιδιών και ας αναλογιστεί τι είδους ζωή θέλει να ζήσουν.
Ο Γρηγόρης έδειξε τον δρόμο. Η προτομή του βρίσκεται σε μία από τις υψηλότερες κορφές της Κύπρου και μας διατάζει να μην συμβιβαστούμε και να μην υποταχθούμε. Και εάν όλοι οι άλλοι έγιναν άπιστοι εμείς δεν δικαιούμαστε να γίνουμε. Είμαστε υποχρεωμένοι να υψώσουμε υπερήφανα τη σημαία μας και να αγωνιστούμε. Μόνο αυτό είναι ένα τίμιο και ειλικρινές μνημόσυνο προς τον Γρηγόρη.
Σωτήρης Ιωάννου
Μέτωπο Νεολαίας
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
