Δυο είναι οι ύψιστοι, διαχρονικά, στόχοι της Τουρκίας: Η επανάκτηση της νήσου και η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και ως άτρητη ασπίδα προστασίας των νόμιμων κατοίκων της. Αυτούς τους εχθρικούς τουρκικούς στόχους, κανείς Πρόεδρος και κανείς σχεδόν κομματάρχης δεν εξήγησαν ποτέ πώς θα στομώσουν και θα ακυρώσουν για να διασωθεί και η Κυπριακή Δημοκρατία και ο Ελληνισμός. Αθάνατε, σοφέ Κινέζε στρατηγέ, Σουν Τζου. Πόσο βάναυσα σε αγνοούν οι ηγέτες του κυπριακού Ελληνισμού… Και πόσο αφόρητο κόστος οι Έλληνες αυτού του δύσμοιρου τόπου πληρώνουν για την αχαμπαροσύνη, την ασχετοσύνη, την ανεπάρκεια και την εγκληματική έλλειψη γνώσης του Τούρκου εχθρού. Ξανά, λοιπόν, προς αμαθείς και αβαθείς: «Εάν γνωρίζεις τον εχθρό και τον εαυτό σου, δεν έχεις ανάγκη να φοβάσαι το αποτέλεσμα εκατό μαχών. Εάν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι και τον εχθρό, για κάθε νίκη που κερδίζεις θα έχεις και μία ήττα. Εάν δεν γνωρίζεις τον εαυτό σου, ούτε τον εχθρό, θα νικηθείς σε κάθε μάχη». Γιατί ξαναθυμίζουμε τις πιο πάνω σοφές υποδείξεις του Κινέζου στρατηγού; Γιατί θυμόμαστε και τον Θουκυδίδη που διασάλπισε πως, «ο ισχυρότερος κρίκος μεταξύ κρατών είναι το συμφέρον»; Ή γιατί επισημαίνουμε τους δύο ύψιστους στόχους μιας σοβαρής, υπεύθυνης και αξιόπιστης ηγεσίας ενός σοβαρού κράτους, που είναι η ασφάλεια και η επιβίωση του λαού; Διότι ο Πρόεδρος της ακόμα επιβιώνουσας Κυπριακής Δημοκρατίας και κομματικοί ηγέτες, μέσα στη βροντώδη άγνοια ή και ηθελημένη παραγνώριση της διαχρονικά εχθρικής τουρκικής στοχοθεσίας κατά της Κύπρου, νομίζουν ότι μπορούν ακόμα να περιπαίζουν τους νοήμονες πολίτες με γελοιώδεις βλακείες. Πρώτον, δηλώνουν με εξοργιστική αφέλεια ότι αναμένουν από την κατοχική Τουρκία να δώσει απτές αποδείξεις της βούλησής της για δίκαιη, βιώσιμη και λειτουργική λύση του Κυπριακού. Δεύτερον, και πλέον αφόρητο, επιχειρούν να… εξηγήσουν στον Αττίλα ποια είναι τα συμφέροντά του στο νησί! Να θυμίσουμε δύο θλιβερά παραδείγματα. Το 1988 ο τότε νεοεκλεγείς Πρόεδρος, Γ. Βασιλείου, σε μια νηπιώδη ανάγνωση της τουρκικής πολιτικής κατά της Κύπρου, δήλωσε με επικοινωνιακό στόμφο πως ήθελε να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της Τουρκίας. Ακόμα περιμένει ανταπόκριση από την Άγκυρα που εμφανώς ήταν πιο σοβαρή από τον Βασιλείου. Ο Δ. Χριστόφιας, σε μια εξίσου νηπιώδη προσέγγιση της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, απευθύνθηκε στον σουλτάνο Ερντογάν και τον παρακάλεσε να πιούνε μαζί ρακί και να φάνε ψάρι στον Βόσπορο, ώστε ο δικός μας πανέξυπνος Πρόεδρος να του… εξηγήσει γιατί συμφέρει στην Τουρκία επίλυση του Κυπριακού στηριγμένη στις αρχές της δικαιοσύνης, των θεμελιωδών ελευθεριών και του κοινοτικού κεκτημένου. Και αυτός ακόμα περιμένει απόκριση από έναν σουλτάνο που γνωρίζει καλύτερα παντός άλλου αφελούς και αχάμπαρου Έλληνα Κύπριου πολιτικάντη, ποια είναι τα εθνικά συμφέροντά του στην Κύπρο, όπως τα κωδικοποίησε από το 1956 ο Νιχάτ Ερίμ. Ποιος πολιτικάντης μελέτησε τις δύο εκθέσεις Ερίμ (Νοεμβρίου-Δεκεμβρίου 1956) προς τον μετέπειτα απαγχονισθέντα Μεντερές; Ποιος μελέτησε το σχέδιο επανάκτησης της νήσου από τη δεκαετία του ’50; Ποιος μελέτησε το 105σέλιδο έγγραφο Τσαβούσογλου-Νταβούτογλου της 23/6/2014, διά του οποίου η Κυπριακή Δημοκρατία χαρακτηριζόταν μέσα στο ευρωπαϊκό σπίτι μας, ως «εκλιπούσα»; Ποιος λαοπλάνος πολιτικάντης μελέτησε το μόλις πρόσφατο (28/7/2015) τουρκικό έγγραφο στον ΟΗΕ, διά του οποίου ο πεφιλημένος του Αναστασιάδη, του Αβέρωφ, του Κυπριανού, του Κασουλίδη και της γνωστής ομοχειρίας των ναινέκων Ακιντζί ξεκαθάριζε βροντωδώς τις αταλάντευτες τουρκικές θέσεις στο Κυπριακό; Κανείς από τους πιο πάνω δεν θέλει να καταλάβει! Διότι δεν επιθυμούν να χαλάσουν ένα δήθεν «καλό κλίμα», που χτίστηκε στην οργιώδη φαντασία τους και στην ενσυνείδητη επιχείρηση εξαπάτησης όσων αφελών ακόμα τους πιστεύουν. Ποιος εγκυστωμένος κομματικός παρακολουθεί όσα καθημερινά ο υποτελής της τουρκικής κατοχής, Ακιντζί, δηλώνει και επιβεβαιώνουν την ανάλυση του γράφοντος ότι είναι ο ιδεωδέστερος Δούρειος Ίππος της Τουρκίας; Προφανώς κανείς! Έμειναν όλοι κολλημένοι στην ολέθρια πλάνη τους και εναβρύνονται ότι είναι… «προνομιούχοι» – άκουσον! άκουσον! – επειδή συνομιλούν με έναν εγκάθετο της τουρκικής κατοχής, που είναι χειρότερος από τους προκατόχους του. Τώρα, ξανά και για πολλοστή φορά, ο Ν. Αναστασιάδης σερβίρει και αυτός την παιδαριώδη υποβολή ότι ξέρει καλύτερα από την Τουρκία ποια είναι τα συμφέροντά της στην Κύπρο και στην περιοχή. «Θέλω να ελπίζω ότι μέσα από τις πολλαπλές προσπάθειες που καταβάλλουμε τόσο ως Κυβέρνηση, ως Προεδρία, αλλά και ως πολιτικές δυνάμεις, θα πετύχουμε επιτέλους να αντιληφθεί η Τουρκία πως είναι προς ίδιον όφελος αν επιτέλους επιτευχθεί μια ειρηνική λύση στην Κύπρο, αν εξευρεθεί μια διαρκής και βιώσιμη λύση, αν διασφαλίσουμε ένα ευρωπαϊκό κράτος. Θα είναι προς όφελός της διότι θα αποκαταστήσει ή θα βελτιώσει τις σχέσεις της με την Ελλάδα, θα είναι προς όφελός της για την ευρωπαϊκή της πορεία, θα είναι προς όφελός της για τις ενεργειακές της ανάγκες και, συνεπώς, θα είναι ιδιαίτερα προς όφελός της διότι θα δημιουργηθεί, σε μια ασταθή περιοχή, ένα μοντέλο κράτους όπου θα μπορούν να συμβιώσουν ειρηνικά, να συνδημιουργούν και να προκόβουν οι όποιες εθνότητες, οι όποιες θρησκείες, οι όποιοι πολίτες» (επιμνημόσυνος λόγος για τους πεσόντες του 336 τ. επιστρατεύσεως). Προφανώς, ούτε ο Ν. Αναστασιάδης ούτε άλλοι πολιτικοί μελέτησαν τι ο τζιχαντιστής Νταβούτογλου, ιδεολογικός μέντορας του Ερντογάν και νυν Πρωθυπουργός της Τουρκίας, έγραψε για το «Στρατηγικό βάθος» και «τη διεθνή θέση της χώρας» (εκδόσεις Ποιότητα, Αθήνα), ειδικά για την ακολουθητέα πολιτική της Τουρκίας στην Κύπρο. «Ένας σημαντικός άξονας του κυπριακού ζητήματος είναι η σημασία της γεωγραφικής θέσης του νησιού από γεωστρατηγική άποψη. Ο άξονας αυτός καθ’ εαυτόν είναι ζωτικής σημασίας ανεξάρτητα από το ανθρώπινο στοιχείο που βρίσκεται εκεί». Και υπογραμμίζει προς αχάμπαρους ηγέτες μας: «Ακόμη κι αν δεν υπήρχε ούτε ένας μουσουλμάνος Τούρκος εκεί, η Τουρκία όφειλε να διατηρεί ένα κυπριακό ζήτημα. Καμία χώρα δεν μπορεί να μείνει αδιάφορη σε ένα τέτοιο νησί που βρίσκεται στην καρδιά του ζωτικού χώρου της» (σελ. 279). Και συνεχίζει ωμά: «Καμία παγκόσμια και περιφερειακή δύναμη που κάνει στρατηγικούς υπολογισμούς στη Μέση Ανατολή, στην Αν. Μεσόγειο, στο Αιγαίο, στη διώρυγα του Σουέζ, στην Ερυθρά Θάλασσα και στον Περσικό Κόλπο δεν μπορεί να παραμελήσει την Κύπρο (σελ. 280-281)». Ο Νταβούτογλου, όπως και όλοι οι Τούρκοι πολιτικοί και στρατιωτικοί, από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα, βροντοφωνάζουν κυριολεκτικά τους κατ’ εναντίον της Κύπρου στόχους της Τουρκίας. Οι ηγέτες μας ούτε ακούν, ούτε μελετούν, ούτε καταλαβαίνουν! Για την Κύπρο, δύο είναι οι ύψιστοι, διαχρονικά, στόχοι της: Η επανάκτηση της νήσου και η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και ως άτρητη ασπίδα προστασίας των νόμιμων κατοίκων της. Αυτούς τους εχθρικούς τουρκικούς στόχους, κανείς Πρόεδρος και κανείς σχεδόν κομματάρχης δεν εξήγησαν ποτέ πώς θα στομώσουν και θα ακυρώσουν για να διασωθεί και η Κυπριακή Δημοκρατία και ο Ελληνισμός. του Σάββα Ιακωβίδη ΠΗΓΗ
