Μέρος Α
Οι Βαλκανικοί Πόλεμοι αποτελούν μία από τις πιο ένδοξες και κορυφαίες στιγμές της Ελληνικής στρατιωτικής ιστορίας και όχι μόνο, γιατί σήμαναν την έναρξη μιας σειράς επιτυχημένων επιθετικών επιχειρήσεων που απελευθέρωσαν εδάφη από την Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Αποφάσισα να γράψω αυτό το άρθρο για να γνωρίσουν οι Έλληνες Κύπριοι την εποποιία αυτή του Ελληνικού στρατού και τις ημέρες δόξας που υπήρχαν σε όλη την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων. Αλλά κυρίως για να γνωρίσουν ότι οι νικηφόροι πόλεμοι του Ελληνικού στρατού κατά των Τούρκων και των Βουλγάρων οι οποίοι αποτελούν σταθμό στην Ελληνική ιστορία και μια από τις μεγαλύτερες εθνικές εξάρσεις του Ελληνισμού μετά την επανάσταση του 1821, οφείλονται στην ομόνοια και την ομοψυχία στο επίπεδο τόσο της ηγεσίας – όπως εκφράστηκε με τη συνύπαρξη και συνεργασία του βασιλιά Κωνσταντίνου και του πρωθυπουργού Ελευθέριου Βενιζέλου – όσο και του λαού . Αυτό αποτέλεσε την καλύτερη και ασφαλέστερη εγγύηση για την ολοκλήρωση της εσωτερικής ανόρθωσης και της πληρέστερης δικαίωσης των εθνικών επιδιώξεων.
Βασικά οι Βαλκανικοί Πόλεμοι ήταν η πολεμική αναμέτρηση ανάμεσα στην Βαλκανική Συμμαχία (Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία, Μαυροβούνιο) και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Τυπικά ξεκίνησε στις 25 Σεπτεμβρίου 1912 με την κήρυξη πολέμου από το Μαυροβούνιο κατά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ολοκληρώθηκε στις 17 Μαΐου 1913 με την συνθήκη του Λονδίνου.
Αφορμή στάθηκε η πολιτική των Νεοτούρκων για τον εκτουρκισμό των εθνοτήτων της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και η αντίδραση των βαλκανικών κρατών, που έκαναν συμμαχία με σειρά συμφωνιών, με στόχο των διαμοιρασμό των εδαφών της στον ευρωπαϊκό χώρο. Η Ελλάδα εισήλθε στον πόλεμο στις 5 Οκτωβρίου 1912, με επιθετικές ενέργειες προς την Μακεδονία και την Ήπειρο. Την ίδια ημέρα ο Βουλγαρικός στρατός κινήθηκε προς την Ανατολική Θράκη και ο Σερβικός προς τα Σκόπια και το Μοναστήρι.
Η Στρατιά της Θεσσαλίας, αφού απώθησε τα τουρκικά τμήματα, κατέλαβε στις 6 Οκτωβρίου την Ελασσόνα και συνέχισε την προέλαση της προς τα στενά του Σαρανταπόρου. Στις 9 Οκτωβρίου τρεις μεραρχίες επιτέθηκαν κατά μέτωπο ενώ μια άλλη, έφτασε στα νώτα της τοποθεσίας, αναγκάζοντας τους Τούρκους να υποχωρήσουν προς τα Σέρβια και την Κοζάνη εγκαταλείποντας όλο το πολεμικό υλικό τους.
Η ΙV Μεραρχία αφού κατεδίωξε τους Τούρκους το πρωί στις 10 Οκτωβρίου το απόγευμα στα Σέρβια, ενώ τμήματα της Ταξιαρχίας Ιππικού κατέλαβαν στις 11 Οκτωβρίου την Κοζάνη.
Η νίκη του Ελληνικού Στρατού στο Σαραντάπορο ενίσχυσε το ηθικό του και άνοιξε τις πύλες για την απελευθέρωση της Μακεδονίας. Μετά την ήττα των Τούρκων στο Σαραντάπορο, η Στρατιά Θεσσαλίας στράφηκε προς τα Ανατολικά με σκοπό την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης που αποτελούσε τον κύριο πολιτικοστρατηγικό σκοπό των επιχειρήσεων στην Μακεδονία.
Ακολούθησε στις 16 Οκτωβρίου η απελευθέρωση της Βέροιας και της Κατερίνης. Μετά τη νικηφόρα μάχη των Γιαννιτσών (19-20 Οκτωβρίου) οι Τούρκοι μπροστά στον κίνδυνο να κυκλωθούν, συμπτύχθηκαν προς την Θεσσαλονίκη και υποχρεώθηκαν μετά από διαπραγματεύσεις να υπογράψουν στις 26 Οκτωβρίου 1912 την παράδοση της πόλης και του στρατού τους, που τον αποτελούσαν περίπου 26,000 άντρες με 70 πυροβόλα, 30 πολυβόλα και 1200 άλογα και γαϊδούρια. Στη συνέχεια ο Ελληνικός στρατός στράφηκε προς την Δυτική Μακεδονία, όπου απελευθέρωσε την Φλώρινα (7 Νοεμβρίου), την Καστοριά (10 Νοεμβρίου) και την Κορυτσά (7 Δεκεμβρίου).
Αινείας
