20 Ιουλίου του 2019. Κάθε χρόνο τέτοια μέρα, στις 05.30, το εκκωφαντικό βουητό των πολεμικών σειρήνων σπάει την πρωινή σιγή, υπενθυμίζοντας μας την πιο αποφράδα μέρα του κυπριακού Ελληνισμού.
Για κάποιους, αυτός ο διαπεραστικός ήχος της σειρήνας, είναι μια ενοχλητική γραφικότητα που διαταράσσει τον γλυκό σαββατιάτικο (στην προκειμένη) ύπνο τους. Είναι ένας ήχος, που ‘’αναζωπυρώνει τις διχόνοιες του παρελθόντος και καλλιεργεί το μίσος απέναντι στα αδέρφια μας τους τουρκό-(κυπρίους) ‘’. Λίγο αργότερα, οι δέκτες των καναλιών εκπέμπουν από τα ‘’σημεία διέλευσης προς τα κατεχόμενα’’ (οδοφράγματα). Εκατοντάδες ‘’συμπατριώτες’’ μας, χωρίς αιδώ, ταξιδεύουν με προορισμό τα σκλαβωμένα από την τούρκικη μπότα εδάφη μας, είτε για την καθιερωμένη τους εκδρομή, είτε για να εφοδιαστούν με καύσιμα γιατί ‘’από κει είναι πιο φτηνά’’, είτε για να γευτούν εκλεκτά εδέσματα στο λιμανάκι της Κυρήνειας κλπ.
Οι ελληνόφωνοι γραικύλοι, δεν είναι, δυστυχώς, φαινόμενο του 2019. Τους συναντά κανείς σε όλες τις φάσεις της Ελληνικής ιστορίας και σε κάθε κομμάτι ελληνικής γης, φορτωμένοι με περίσσεια υποτέλεια, ραγιαδισμό, ψοφοδεϊσμό, οσφυοκαμψία και αναλγησία. Στους καιρούς μας, έχουν φορέσει τον μανδύα του ‘’επαναπροσεγγιστή’’ και διεξάγουν λυσσαλέο αγώνα για να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα και την πολιτική της Τουρκίας. Άτομα που μισούν την ίδια τους την ύπαρξη. Συνεπώς, δεν πρέπει να απορεί κανείς με πόση κυνικότητα και πλήρη έλλειψη σεβασμού στους νεκρούς, τους αγνοούμενους, και στον ίδιο τους τον τόπο, περνούν κάποιοι ξέγνοιαστα τα οδοφράγματα μια τέτοια μέρα.
Υπάρχει όμως και η άλλη πλευρά. Υπάρχουν μερικοί Έλληνες σε τούτο δω το νησί, που στις 05.30 το πρωί, σηκώνονται με συγκίνηση από το κρεβάτι και στο άκουσμα της σειρήνας, νιώθουν το ρίγος να τους ηλεκτρίζει την ραχοκοκαλιά . Υπάρχει μια δράκα Ελλήνων, που κάθε 20η Ιουλίου, τρέχει στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, όχι για να το διαβεί και να δώσει διαπιστεύσεις ‘’καλής συμπεριφοράς’’ στον τούρκο εισβολέα, αλλά για του υπενθυμίσει ότι αν αποτολμήσει κι άλλη εισβολή θα μας βρει μπροστά του. Και ας είμαστε μια χούφτα συναγωνιστών, μέσα σε μια μάζα με πολτοποιημένα εγκεφαλικά κύτταρα, μειωμένη έως ανύπαρκτη εθνική συνείδηση και ενδιαφέρον μόνο για τα ‘’ψηλά κτίρια’’, την ‘’ανάπτυξη’’ και τον ‘’τουρισμό’’.
Το βράδυ λοιπόν, της 20ης Ιουλίου, μια ιδιόμορφη τελετή λαμβάνει σάρκα και οστά στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας. Μια τελετή, που δεν συνάδει με τον ωχαδερφισμό των νεοκυπρίων που απολαμβάνουν ευτυχισμένοι και ξέγνοιαστοι τις καλοκαιρινές τους εκδρομές στα κατεχόμενα, μα που δεν χαρακτηρίζεται όμως ούτε από μιζέρια, ηττοπάθεια και αποδοχή των τετελεσμένων.
Μια τελετή, στην οποία είναι διάχυτα το σπινθηροβόλο πνεύμα και οι ατσάλινες πεποιθήσεις των εκλεκτών συναγωνιστών, το νεανικό σφρίγος του μετώπου νεολαίας, μια τελετή που οι βροντερές ιαχές και τα γεμάτα παλμό συνθήματά της, φτάνουν προειδοποιητικά στα αυτιά εχθρών και φίλων, μια τελετή που κυματίζουν περήφανα και αγέρωχα οι ελληνικές σημαίες και τα Ιερά λάβαρα του Έθνους μας, μια τελετή στην οποία οι γεμάτοι φόρτιση ομιλητές δεν κάνουν λόγο για ‘’επανένωση’’, ‘’ομοσπονδία’’ και άλλες πομφόλυγες που αναμασούν οι προδότες πολιτικάντηδες, αλλά για ΑΜΕΙΩΤΟ ΑΓΩΝΑ και ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ.
Μια τελετή, σε μια απόκοσμη ατμόσφαιρα, πλημμυρισμένη από τις δεκάδες δάδες στα χέρια των αρειμάνιων στρατιωτών του κινήματος, που ολοκληρώνεται με μια ηχηρή πορεία στις κεντρικές οδικές αρτηρίες της Λευκωσίας, ούτως ώστε το μήνυμα να ταξιδέψει παντού. Ναι, είμαστε εδώ.
Μερικοί μας κοίταζαν απορημένοι από τα παράθυρα των αυτοκινήτων τους, αλλοτριωμένοι από την καθιστική ζωή και την απουσία οποιουδήποτε αγωνιστικού αισθήματος. Άλλοι μας βιντεοσκοπούσαν (είναι, βλέπεις, η μόδα της εποχής) και κάποιοι μας επευφημούσαν. Ναι, είναι τα παιδιά με τα μαύρα.
Τα παλικάρια του Ε.ΛΑ.Μ. Εν τέλει, δεν είναι μια απλή ‘’τελετή’’, αλλά μια μυσταγωγία, μια ιεροτελεστία αφιερωμένη στους ξεχασμένους από την πολιτεία λοκατζήδες των Νοράτλας, στους τελευταίους υπερασπιστές του στρατοπέδου της ΕΛΔΥΚ και στον Λοχαγό Σταυριανάκο, στους Αντισυνταγματάρχες Καλμπουρτζή και Κουρούπη, που πρόταξαν τα στήθια τους μπροστά από τους στρατιώτες τους και έπεσαν μαχόμενοι με το σπαθί στο χέρι, όπως αξίζει σε Έλληνες Αξιωματικούς, στους χιλιάδες οπλίτες και πολίτες που άφησαν τα κόκαλα τους στα κατεχόμενα εδάφη μας, στις γυναίκες που βιάσθηκαν και τα παιδιά που κατακρεουργήθηκαν από την τουρκική κτηνωδία, στην αλύτρωτη γη μας που ποτίστηκε με τόσο ελληνικό αίμα.
Εμείς δεν θα ξεχάσουμε ποτέ.
Γιατί εμείς, είμαστε οι τελευταίοι πιστοί σε ένα κόσμο απίστων και προσκυνημένων.
Φ.Α.
Μέτωπο Νεολαίας
Εθνικού Λαϊκού Μετώπου
