Σύμφωνα με πολλούς αναλυτές είναι πλέον γεγονός ότι η Ευρώπη έκανε στροφή και προχωρά πλέον προς τα Εθνικιστικά – Πατριωτικά Κινήματα.
Οι λόγοι που οδηγούν σε αυτή την κατεύθυνση είναι διάφοροι:
- H κόπωση πολλών χρόνων από αλλεπάλληλες κρίσεις στη Ευρώπη.
- Η δημοσιονομική κρίση χρέους που ξέσπασε την άνοιξη του 2010 στην ευρωζώνη, επέβαλε την υιοθέτηση πολιτικών λιτότητας που δοκίμασαν τους λαούς και γονάτισαν τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα.
- Η προσφυγική μεταναστευτική κρίση, σε συνδυασμό με τα αλλεπάλληλα τρομοκρατικά κτυπήματα, που ήγειραν σοβαρά θέματα ασφάλειας.
- Η επιδημία του κορωνοϊού από το 2020 και έπειτα ο πληθωρισμός που ακολούθησε, οδήγησε πολλούς ψηφοφόρους στα Εθνικιστικά κόμματα.
- Ο πόλεμος στην Ουκρανία και η ενεργειακή κρίση θεωρούνται ακόμη, λόγοι για να μεγαλώσει το ρεύμα ψηφοφόρων προς τα κόμματα αυτά στην Ευρώπη.
Όπως αναφέρει σε σχετικό της άρθρο η γνωστή δημοσιογράφος, Μαριλένα Γεραντώνη, όλα τα πιο πάνω γεγονότα διαμόρφωσαν ένα τοπίο προσαρμοσμένο στα μέτρα αυτών των εθνικιστικών – πατριωτικών δυνάμεων, κινητοποιώντας ψηφοφόρους που αναζητούσαν πολιτική εκπροσώπηση σε νέες στέγες και κόμματα της εθνικιστικής ιδεολογίας. Ενώ συνεχίζοντας γράφει ότι “Οι παλιές δυνάμεις που κυβερνούσαν φαίνονταν ανίκανες να δώσουν λύσεις, ή όταν τις έδιναν, ήταν οδυνηρές, ενώ σε πολλές περιπτώσεις κατέρρεαν υπό το βάρος διαφθοράς και σκανδάλων.”
Μάλιστα, ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Πανεπιστήμιο της Τζόρτζια Κας Μουντ, σημειώνει σε αναλύσεις του ότι η επιτυχία των εθνικιστικών – πατριωτικών δυνάμεων που «βρέθηκαν μπροστά σε ένα ιδεολογικό κενό από την πλευρά των κυρίαρχων κομμάτων», ήταν νομοτελειακή, αφού “εκμεταλλευόμενη τις κοινωνικές ανασφάλειες, την απογοήτευση από τις πολιτικές ελίτ και κυρίως την έλλειψη προοπτικής εξόδου από τον φαύλο κύκλο του δυσβάστακτου κόστους διαβίωσης, κατάφερε σήμερα η Εθνικιστική ιδεολογία να είναι η κυρίαρχη τάση και η μόνη όπως φαίνεται επιλογή”.
Τα παραδείγματα πάρα πολλά, αφού τα τελευταία δέκα χρόνια οι Εθνικιστικές – Πατριωτικές δυνάμεις έχουν επιτύχει μεγάλες νίκες στην πολιτική σκηνή, είτε έχοντας τον πρώτο λόγο είτε ρόλο ρυθμιστή στις εκάστοτε κυβερνήσεις.
Ονόματα όπως της Μαρίν Λεπέν στην Γαλλία, της Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία, του Τζίμι Ακεσον στην Σουηδία, του Βίκτορ Ορμπάν στην Ουγγαρία, του Σαντιάγκο Αμπασκάλ στην Ισπανία, της Ρίικα Πούρα στην Φιλανδία και του Χέρμπερτ Κικλ στην Αυστρία δείχνουν τον δρόμο προς τα που τραβάει πλέον η Ευρώπη…
Όπως ορθώς γράφει η κα. Γεραντώνη, “στις εκλογικές αναμετρήσεις του περασμένου Απριλίου στην Γαλλία, η ηγέτιδα της εθνικιστικής λαϊκής δεξιάς «Εθνικής Συσπείρωσης» Μαρίν Λεπέν δεν κέρδισε τις προεδρικές εκλογές αλλά πλησίασε πολύ κοντά στην νίκη. Δύο μήνες αργότερα στην κάλπη για την γαλλική Εθνοσυνέλευση, το κόμμα της πολλαπλασίασε τον αριθμό των βουλευτών της, παίρνοντας 89 έδρες”.
Αναφερόμενη ταυτόχρονα και στην Ιταλία, στο ίδιο άρθρο που έχει δημοσιευτεί στο “Βήμα” και πιο συγκεκριμένα στον περασμένο Σεπτέμβριο, ενδεικτικά λέει ότι, “οι ψηφοφόροι έστειλαν καθαρό μήνυμα υπέρ μιας κυβέρνησης υπό την ηγεσία της παράταξης «Αδέλφια της Ιταλίας» της Τζόρτζια Μελόνι, με ποσοστό 26%. Οι Εθνικιστές συμμετείχαν από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90 ως κυβερνητικός εταίρος στις κυβερνήσεις συνασπισμού της Ιταλίας, αλλά αυτή ήταν η πρώτη φορά που κατέκτησαν την κορυφή, γεγονός που τους εξασφάλισε και την ηγεσία της συμμαχίας.”
Σε άλλο δε σημείο, του άρθρου, γράφει χαρακτηριστικά και για την Σουηδία ότι “το ένα πέμπτο των ψηφοφόρων ανέδειξε το εθνικιστικό κόμμα των Σουηδών Δημοκρατών (SD), δεύτερη κοινοβουλευτική δύναμη με ένα ποσοστό 20.5%, η οποία ήταν απαραίτητη για να σχηματιστεί κυβέρνηση.” Ενώ συνεχίζοντας για την Φινλανδία, “χώρα η οποία για πολλά χρόνια θεωρούνταν ότι δεν ανεχόταν εθνικιστικά, αντιμεταναστευτικά κόμματα, κατάφερε να φέρει την λαϊκή δεξιά στο κατώφλι της εξουσίας. Η πρωτοβουλία για τον σχηματισμό συνασπισμού βρίσκεται στα χέρια του «κεντροδεξιού» Πέτερι Όρπο. Το κόμμα του πήρε οριακά την πρώτη θέση και η συνεργασία του με το εθνικιστικό κόμμα των Φινλανδών (Finns) που ήρθε δεύτερο στην προτίμηση των ψηφοφόρων, είναι αναπόφευκτη.”
Η ώρα της εθνικής αφύπνισης των λαών της Ευρώπης έφτασε και αυτό τον δρόμο καλείται να ακολουθήσει και η Κύπρος, που στις τελευταίες εκλογές το Εθνικιστικό – Πατριωτικό Κόμμα της Πατρίδας μας, το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο, κατέγραψε νέα σημαντική εκλογική άνοδο.
Στην νέα Εύρωπη το ΕΛΑΜ πρέπει να έχει ξεκάθαρο ρόλο και λόγο…
Αινείας
