«Μάστρε μου πεθαίνω… Ζήτω η Ελλάς!». Αυτά ήταν τα λόγια του ήρωα Μιχαήλ Γιωργάλλα, όταν άφηνε την τελευταία του πνοή στις αγκάλες του Γρηγόρη Αυξεντίου στο χωριό Ζωοπηγή της Λεμεσού, στις 31 Δεκεμβρίου 1956.
Τώρα πια κάποιοι αντικατέστησαν το «Μάνα Ελλάς» με το «αδερφή» και με «ομφάλιους λώρους» που πρέπει ν’ αποκοπούν από την Μητέρα Πατρίδα, όπως επί λέξη ισχυρίστηκαν.
Είναι αυτοί οι ίδιοι που σήμερα διοικούν τον τόπο, τον έφεραν ένα βήμα πριν την τουρκοποίηση με την ουτοπική επανένωση και ομοσπονδία που προτείνουν, αλλά έχουν το θράσος να θυμούνται τα θαμένα τους πατριωτικά αισθήματα και συνειδήσεις, λίγο πριν τις προεδρικές εκλογές, στα μνημόσυνα των ηρώων τα οποία συνεχώς οικειοποιούνται, προσπαθώντας από το βήμα να προωθήσουν τον υποψήφιο τους. Χωρίς ίχνος σεβασμού προς τους ήρωες και τις οικογένειες τους και ξεχνώντας διαρκώς πως τα παλικάρια της ΕΟΚΑ δεν πέθαναν για την ομοσπονδία, αλλά για ΕΝΩΣΗ και ΛΕΥΤΕΡΙΑ.
Σήμερα, το «Μάστρε μου πεθαίνω για την Ελλάδα», αντικαταστάθηκε από το «Μάστρε μου, θέλω δουλειά για να σε στηρίξω πολιτικά», «Μάστρε μου, βάλε με στο επιτελείο σου για να μπορώ να τρέξω την προεκλογική σου εκστρατεία». Και κάπου εδώ, κάποιοι έχασαν το νόημα των αγώνων και δεν εννοώ των προεκλογικών. Τι να περιμένεις φυσικά από κάποιους, που οι «θυσίες» τους πρέπει μονίμως να γίνονται επί πληρωμή.
Εδώ, είναι η βασική μας διαφορά με αυτά τα επιτελεία. Γιατι, αν δεν κάναμε θυσίες για τις ιδέες σου, ή εσύ δεν αξίζεις ή οι ιδέες σου…
Το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο, δεν έχει ανάγκη από κανένα έμμισθο επιτελείο, ούτε κανένα οικονομικό κίνητρο, παρά μόνο από τα αγνά αισθήματα εθνικής υπερηφάνειας και αξιοπρέπειας του κάθε αγνού ΕΛΑΜίτη, του κάθε γνήσιου Έλληνα συμπατριώτη μας, που δεν ανέχεται το κατεστημένο του παλαιοκομματισμού τους και αρνείται να παραδώσει τα όπλα μπροστά στο ξεπούλημα του τόπου μας.
Ακόμη και να είχαμε τους οικονομικούς πόρους των υπολοίπων, δεν μάθαμε να βαδίζουμε σε τέτοιους δρόμους, ούτε ν’ ακολουθούμε τέτοια παραδείγματα. Εμείς τον μόνο δρόμο που μάθαμε να βαδίζουμε και θα τον βαδίσουμε μέχρι τέλους, είναι ο δρόμος της ΤΙΜΗΣ. Και τα μόνα παραδείγματα που ακολουθούμε πιστά, είναι τα παραδείγματα των ηρώων μας, που δεν τους έταξαν λαγούς και πετραχήλια, για να κάνουν το αυτονόητο καθήκον τους απέναντι στην πατρίδα τους.
Εμείς δεν μάθαμε σε προεκλογικές δεσμεύσεις, ούτε στα αιώνια «θα» και τα μόνα ρήματα που μας χαρακτηρίζουν είναι τα «προσπαθώ», «αγωνίζομαι», «καταφέρνω», σ’ αντίθεση με τα αποτυχημένα «δεσμεύομαι» κάποιων. Δεν θυμόμαστε, ευτυχώς για την συνείδηση μας, τους συνανθρώπους μας που χρειάζονται βοήθεια μονο προεκλογικά και οι φιλανθρωπικές εκδηλώσεις και εκστρατείες μας δεν γίνονται περιστασιακά αλλά ολόχρονα και δεν είναι προς διαφήμιση και επίδειξη. Παραδείγματα υπάρχουν ανά το παγκύπριο και δεν σκοπεύουμε να τα κάνουμε αναφορά, όπου βρεθούμε, για αλίευση ψήφων. Γιατι η ανθρωπιά δεν επιδεικνύεται, αποδεικνύεται και οφείλουμε να την δίνουμε απλόχερα.
Προτιμούμε τις πικρές αλήθειες παρά τα ωραία ψέματα, γιατι αυτά ρήμαξαν τον τόπο μας και γκρέμισαν τις ελπίδες των συναθρώπων μας για εθνική και κοινωνική δικαίωση.
Ένα κράτος που ωρύεται ότι δεν έχει λεφτά και καταδικάζει ένα φτωχό παππού για μια απλή κλοπή ενός κοτοπούλου για το διαβητικό εγγόνι του, αλλά παράλληλα παραγράφει τα χρέη αθλητικών σωματείων και μεγαλοοφειλετών, δεν μπορεί να ονομάζεται υγιές κράτος αλλά παρακράτος. Ένα κράτος που υπόσχεται κάθε 5 χρόνια ανάκαμψη στην ύπαιθρο, αλλά μόνο προβλήματα επιβίωσης ξεπηδούν από τα χωριά μας συνεχώς, δεν μπορεί να ονομάζεται κοινωνία για τους πολλούς, ούτε δημοκρατία, αλλά κοινωνία για τους λίγους.
Εμείς δεν περιμένουμε τις εκλογές για να φωνάξουμε για τον κατώτατο μισθό και τις συντάξεις, το πράξαμε ήδη μέσα στην βουλή καταθέτοντας πρόταση για τον κατώτατο μισθό των συνανθρώπων μας να φτάνει στα 1200 ευρώ και την κατώτατη σύνταξη στα 800 ευρώ. Λύσεις ουσιαστικές και βιώσιμες, για να μπορούν κάποιοι άνθρωποι που έδωσαν την ζωή τους κυριολεκτικά και πρόσφεραν στο κράτος τόσα χρόνια μέσω της δουλειάς τους, να μπορούν να ζήσουν αξιοπρεπώς στην κοινωνία σήμερα.
Στο Χωριό Ζωοπηγή, κοντά στο γεφύρι του κύριου δρόμου, εκεί που ξεψύχησε ο Μιχαήλ Γιωργάλλας, ένα μνημείο στέκεται σήμερα, για να θυμίζει σε όλους μας την θυσία του ήρωα. Όταν μια μέρα περάσεις από εκεί αγαπητέ αναγνώστη, κάνε μια σύντομη στάση και κατέβα απ’ το αυτοκίνητο. Κοίταξε το μνημείο και βάλε τον σταυρό σου. ΙΕΡΟΣ είναι εκείνος ο τόπος και κάθε τόπος, όπου έδωσαν την ζωή τους οι νέοι της Κύπρου μας.
Νέοι με ψυχή από καθαρό, ατόφιο ελληνικό χρυσάφι! Νέοι που τις γιορτινές μέρες των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς, βρίσκονταν αγκαλιά με τα όπλα τους αντί με τους συγγενείς. Νέοι με ιδανικά και ακλόνητη πίστη για την πατρίδα μας, που δεν τους ξεπουλούσαν τα «30 αργύρια» κάποιων και που σύνθημα τους ήταν το «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής». Δόξα και τιμή στους αθάνατους αγωνιστές μας κι ας μείνουμε πιστοί στο παράδειγμα τους και να το τιμούμε με έργα, όχι με λόγια.
Μαρία Ευαγγέλου
Στέλεχος ΕΛΑΜ
