Ανεξάρτητα από τη γραμμή κωλοτούμπας που τηρεί η νέα συγκυβέρνηση από τότε που ανέλαβε την εξουσία, αποτελεί πραγματικά μνημείο θρασύτητας το να «την πέφτουν» στον ΣΥΡΙΖΑ οι Σαμαράς – Βενιζέλος ότι … έφερε τη Χώρα πίσω. Αναμφίβολα ο ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει «επάξια» την πολιτική της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ, όμως αυτοί «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν», όπως έλεγε και ο αλήστου μνήμης Μένιος Κουτσόγιωργας. Όσο κρατούσε η περιβόητη «σκληρή διαπραγμάτευση» στις Βρυξέλλες, Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ είχαν διαφορετική γραμμή.
Η Ν.Δ πότε κατήγγελλε την κυβέρνηση ότι οδηγεί τη Χώρα σε απομόνωση και πότε έλεγε ότι πάει για κωλοτούμπα. Η παλινδρόμηση σε αυτό το δίπολο καθιστούσε εντελώς αδύναμη την αντιπολιτευτική τακτική της Ν.Δ. Κανείς κυριολεκτικά δεν έδινε σημασία στις ανακοινώσεις της Συγγρού και στις δηλώσεις αυτού του ταλαίπωρου του Καραγκούνη, ο οποίος είναι φανερό ότι «δεν τραβάει». Τα εσωκομματικά προβλήματα της Ν.Δ και η ανοιχτή αμφισβήτηση του Σαμαρά από αρκετά στελέχη του κόμματος, απασχολούσαν πολύ περισσότερο την επικαιρότητα από τις όποιες αντιπολιτευτικές τοποθετήσεις του σαμαρικού επιτελείου.
Άλλωστε, η νέα συγκυβέρνηση δεν είχε ιδιαίτερους λόγους να ανησυχεί, καθώς το επικοινωνιακό σόου της «σκληρής διαπραγμάτευσης» της έδινε πόντους στον ανημέρωτο κόσμο, στους κόλπους του οποίου η Ν.Δ είχε χάσει την έξωθεν καλή μαρτυρία. Από την άλλη μεριά, ο «Ντούτσε» του ΠΑΣΟΚ απέφυγε να ακολουθήσει τον δρόμο του Σαμαρά περί κινδυνολογίας, μένοντας σταθερός στη γραμμή «πάτε για κωλοτούμπα». Έβγαζε, μάλιστα, και μακρόσυρτες ανακοινώσεις, προσπαθώντας να αποδείξει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ακολουθεί γραμμή ΠΑΣΟΚ. Ποιος, όμως, θα έδινε την παραμικρή σημασία και αξία στα λεγόμενα ενός λαομίσητου ατόμου;
Μόλις υπογράφηκε η συμφωνία στο Eurogroup, και ειδικά μόλις δημοσιοποιήθηκε η «λίστα Βαρουφάκη», Σαμαράς και Βενιζέλος ενώθηκαν ξανά ως σιαμαίοι αδερφοί και άρχισαν να καταγγέλλουν από κοινού την κυβέρνηση όχι μόνο ότι προεκλογικά έλεγε ψέματα, αλλά και ότι έφερε τη Χώρα πίσω, διότι η δική τους συγκυβέρνηση ήταν έτοιμη να βγάλει τη Χώρα από το Μνημόνιο και να τη βάλει στην «προληπτική γραμμή πίστωσης», σε αντίθεση με την τωρινή που όχι μόνο παρέτεινε για τέσσερις ακόμη μήνες το Μνημόνιο, αλλά οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σ’ ένα τρίτο Μνημόνιο μετά το τέλος του τετραμήνου. Το ότι ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ οδηγούν τη Χώρα στο Μνημόνιο 3 είναι βέβαιο.
Όχι όμως να καταγγέλλουν αυτή την προοπτική όσοι την προετοίμασαν. Αφού «ήταν έτοιμοι» Ν.Δ και ΠΑΣΟΚ να βγάλουν τη Χώρα από το Μνημόνιο, γιατί δεν το έκαναν; Ακόμη δεν έχει ξεχαστεί το φιάσκο του περασμένου φθινοπώρου, όταν διακήρυσσαν το τέλος του Μνημονίου και την αποδέσμευση από το υπόλοιπο του δανείου του ΔΝΤ, για να τρέχουν σε λιγότερο από ένα μήνα να παρακαλούν για νέο δανεισμό. Τα ίδια με τη σημερινή κυβέρνηση θα υπέγραφαν κι αυτοί, κι αυτό το γνωρίζει ο Ελληνικός Λαός. Αντιμετωπίζοντας, όμως, τις εκλογές ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ, υποστηρίζουν το τετριμμένο «εμείς κριθήκαμε στις εκλογές», σπεύδοντας να επιχειρήσουν πολιτική σπέκουλα, αντιλαμβανόμενοι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ περνάει πολιτικά ζόρια, τα οποία θα χειροτερέψουν στο άμεσο μέλλον.
Είναι η αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ απέφυγε να μπει σε συζήτηση επί της ουσίας. Στις κατηγορίες της Ν.Δ και του ΠΑΣΟΚ απαντούσε με διάφορες παραλλαγές της τακτικής Μένιου Κουτσόγιωργα «δεν δικαιούστε δια να ομιλείτε», συνοδευόμενες με ειρωνείες και πικρόχολες αναφορές στο πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα. Μετά τη δημοσιοποίηση της «λίστας Βαρουφάκη», όμως, η κυβέρνηση αναγκάστηκε να γράψει ένα μακροσκελέστατο non paper για να απαντήσει στις κατηγορίες ότι η «λίστα Βαρουφάκη» ταυτίζεται με το «mail Χαρδούβελη». Αυτό φαίνεται σαν μια παραδοχή ότι πρέπει να μπαίνει σε συζήτηση με τους προκατόχους της.
Στελέχη, μάλιστα, όπως ο Παπαδημούλης, άρχισαν να κάνουν λόγο και για ανάγκη να ανασυγκροτηθεί εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης, η οποία θα συνδράμει την κυβέρνηση! Να υποθέσουμε ότι απευθύνονται τώρα στους φιλομνημονιακούς για να τους «βισματώσουν» και να τους έχουν συνεταίρους στο νέο ξεπούλημα που ετοιμάζουν; Έτσι κι αλλιώς, όλη η δομή της πολιτικής λειτουργίας του νεωτερισμού που ονομάζεται «συνταγματικό τόξο» βασίζεται στην ξενοδουλεία και την υπακοή στα κελεύσματα των ξένων δυνάμεων κατοχής.
