Ο Μέγας Αλέξανδρος στη στενή πεδιάδα της πόλης Ισσός, με την ευφυΐα του και το στρατηγικό του μυαλό έγραψε άλλη μία ένδοξη σελίδα στην ιστορία, νικώντας τα πλήθη του Δαρείου και κατατροπώνοντας την ανατολική τρυφηλότητα σε μία πολύνεκρη μάχη, η οποία και έκρινε σε μεγάλο βαθμό την ηγεμονία της Ασίας αργότερα.
Ο Δαρείος, μετά τη Μάχη του Γρανικού άρχισε να μαζεύει ετερόκλητα στρατεύματα με σκοπό να φτιάξει στρατό ικανό να ανασχέσει τη προέλαση του Αλέξανδρου ανατολικά, ο οποίος δρούσε ανεξέλεγκτος στη Μεγάλη Φρυγία, τη Λυδία, τη Καρία και τη Κιλικία, καταλαμβάνοντας τη μία πόλη μετά την άλλη.
Αντιμετωπίζοντας, κάποιες δυσκολίες στην επιλογή ηγέτη για το στρατό του, ο Δαρείος παίρνει την απόφαση να ηγηθεί ο ίδιος. Μετά από πυρετώδεις προετοιμασίες, συγκέντρωσε στη Βαβυλώνα κολοσσιαίο στράτευμα, γνωρίζοντας ότι όπου δώσει μάχη με τον Αλέξανδρο, η μάχη θα είναι καταλυτική και αποφασιστική για ολόκληρη την Ασία. Ο Δαρείος, μεταξύ των άλλων είχε και έναν Μακεδόνα ο οποίος είχε αυτομολήσει από τον Αλέξανδρο, τον Αμύντα, φυγάδας από τη Μακεδονία και εχθρός του Αλέξανδρου. Ο Αμύντας γνώριζε καλά τον παράτολμο χαρακτήρα του Αλέξανδρου και σωστά πίστευε ότι θα ακολουθούσε τον Δαρείο και ανά πάσα στιγμή θα ήταν πρόθυμος να αντιπαραταχθεί μαζί του σε μάχη. Ο Δαρείος άκουσε τον Μακεδόνα και προετοιμάζεται για να κερδίσει χρόνο, μένοντας στη πεδιάδα των Σώχων η οποία λόγω του μεγάλου της πλάτους, επέτρεπε τη πλήρη ανάπτυξη του τεράστιου στρατού του και δίνοντάς του πλεονέκτημα ενός μετώπου πολλών χιλιομέτρων.
Από την άλλη πλευρά ο Αλέξανδρος , στρατοπεδευμένος στον Μαλλό ενημερώνεται για τον Δαρείο και τις δυνάμεις του και αποφασίζει ( όπως πολύ σωστά είχε προβλέψει ο Αμύντας ) να κινηθεί εναντίον του και να πολεμήσει επί τόπου.
Όλα φαίνονται υπέρ του Δαρείου, έχοντας στρατηγικό πλεονέκτημα και απέναντί του τη μικρή στρατιά του Αλέξανδρου. Η ιστορία όμως, έμελλε να γραφτεί αλλιώς. Ο Αλέξανδρος, καθυστέρησε στην Ταρσό και τους Σόλους λόγω δυσμενών καιρικών φαινομένων, γεγονός που έκανε τον Δαρείο να πάρει λανθασμένη απόφαση. Πιστεύοντας ότι ο Αλέξανδρος τον φοβάται και αποφεύγει τη σύγκρουση μαζί του, αποφάσισε να κινηθεί αυτός πρώτος εναντίον του.
Σηκώνει λοιπόν το στρατόπεδό του και κινείται βόρεια και ανατολικά. Στο μεταξύ ο Αλέξανδρος έχει στρατοπεδεύσει στην Μυρίανδρο και έτσι κατά τύχη ο Δαρείος, βρίσκεται στα νώτα του. Ο δεύτερος αναγκάζεται να παρατάξει το στρατό του στη πεδιάδα της Ισσού, σε μια περιοχή πολύ στενή που τον ανάγκαζε να μη χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις του και το αριθμητικό του πλεονέκτημα είχε πια εξανεμιστεί.
Ο Αλέξανδρος μαθαίνοντας ότι οι Πέρσες βρίσκονται πίσω του, συγκαλεί πολεμικό συμβούλιο με τους στρατηγούς, τους ιλάρχες και τους διοικητές των συμμάχων και συζητά μαζί τους τα σχέδια του για άμεση σύγκρουση, δίνοντάς τους παράλληλα θάρρος. Με επιτυχία ο Στρατηλάτης, πορεύθηκε προς την Ισσό. Όσο ο δρόμος παρέμενε στενός, οδηγούσε το στράτευμα παρατεταγμένο σε στενή γραμμή, όπου πλάταινε τους άπλωνε σαν φάλαγγα, με αποτέλεσμα όταν έφτασε στη πεδιάδα να ήταν έτοιμος σε παράταξη μάχης.
Οι δύο στρατοί, παραταγμένοι μέσα σε λίγα λεπτά θα συγκρουστούν μεταξύ τους. Ο Αλέξανδρος με τους ιππείς ορμάει μέσα στον Πίναρο και πέφτει πάνω στους βάρβαρους με τρομακτική βιαιότητα. Καθώς πέφτουν οι αχτίδες του ήλιου, οι αλαλαγμοί των αντιμαχόμενων στις πλαγιές του βουνού αντηχούν. Οι Κάρδακες πολεμούν με γενναιότητα και αυτοθυσία αλλά μπροστά στις δυνάμεις του Αλέξανδρου, αναγκάζονται να τραπούν σε άτακτη φυγή. Η Μακεδονική φάλαγγα συνεχίζει τη διάβαση του ποταμού απρόσκοπτα. Ενώ η μάχη μαίνεται υπέρ των Μακεδόνων, το ιππικό των Περσών περνάει πρώτο το ποτάμι και πέφτει πάνω στους Θεσσαλούς και συμμάχους ιππείς, που κρατούσαν άμυνα. Υπήρξαν απώλειες από τη μεριά των Ελλήνων, όμως προς τιμή τους, δεν κλονίζονται οι θέσεις τους.
Ο Δαρείος, βλέποντας ότι δεν υπάρχει περίπτωση να νικήσει αποφασίζει για δεύτερη φορά να το βάλει στα πόδια παίρνοντας μαζί του κάποιος από τη βασιλική φρουρά για προστασία.
Η Ελληνική Νίκη, δεδομένης και της αριθμητικής ανισότητας των αντιπάλων, είναι εξαιρετικά σημαντική. Ο Αλέξανδρος την επομένη της μάχης, επισκέπτεται τους τραυματίες, κηδεύει τους νεκρούς με τιμές και δίνει δώρα σε όσους ανδραγάθησαν. Στην οικογένεια του Δαρείου, φέρθηκε με αβρότητα προσφέροντάς τους βασιλικές φροντίδες, αφού ήταν αρχή του και πίστευε ότι έτσι έπρεπε να φέρονται οι μονάρχες μεταξύ τους.
