Από το πρωί διαβάζω συνεχώς μέσα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά και ακούω συνεχώς διάφορες τοποθετήσεις ευαισθησίας από διάφορους φορείς για τον αυτισμό.
Ωραία λόγια, μεγάλα λόγια, γεμάτα συγκίνηση, που όποιος τα διαβάζει διακρίνει πως σχεδόν όλος ο πληθυσμός της Κύπρου είναι ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος για τον συνάνθρωπό του.
Το κράτος μας παρουσιάζεται ως συμπαραστάτης αλλά και ως συνοδοιπόρος στις οικογένειες των παιδιών αλλά και των ατόμων με αυτισμό.
Κάπου εδώ γελάμε… Γελάμε με πικρία… Γελάμε με παράπονο! Πώς μπορούν να διατυμπανίζουν ωραία λόγια ενώ την ίδια στιγμή το Τμήμα Κοινωνική Ενσωμάτωσης απορρίπτει το ένα παιδί μετά το άλλο από τα επιδόματα;
Με τι θράσος μιλούν οι ειδήμονες και οι διαχειριστές της κρατικής μηχανής όταν στο σύστημα υγείας παραχωρούν 12 θεραπείες το χρόνο στο κάθε παιδί ενώ χρειάζονται το λιγότερο 12 θεραπείες το μήνα από κάθε ιδικότητα;
Από τα λόγια στις πράξεις η διαδρομή είναι τεράστια!
Το 2014 η Κυπριακή Δημοκρατία δημιούργησε το ΕΕΕ, βάζοντας ένα παράνομο νομικό πλαίσιο για την παραχώρησή του, με ταμπελίτσες στην αναπηρία.
«ΗΠΙΑ», «ΜΕΤΡΙΑ», «ΣΟΒΑΡΗ», «ΟΛΙΚΗ». Ταμπελίτσες που ΔΕΝ υπάρχουν στην παγκόσμια ιατρική βιβλιογραφία για τα άτομα με αυτισμό αλλά και ταμπελίτσες που παραβιάζουν τη Σύμβαση του ΟΗΕ που επικυρώθηκε από την Κυπριακή Δημοκρατία το 2011.
Τι σημαίνει άραγε ήπια ή μέτρια ψυχική αναπηρία; Πώς την μετρούν; Και αν έχουν βρεί τον τρόπο μέτρησής της τί σημαίνει αυτό;
Όταν ένας άνθρωπος για να μπορέσει να ακολουθήσει το σύνολο χρειάζεται υποστήριξη από θεραπείες τότε είναι έγκλημα να απορρίπτεται! Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για μικρά παιδιά.
Αλήθεια πόση υποκρισία; Αλήθεια πιστεύουν αυτά που λένε; Γιατί αν τα πιστεύουν… Χανόμαστε!
Μαρία Κολιού
Αριστίνδην Υποψήφια Βουλευτής Λεμεσού
ΕΘνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)
