Ένα αρχαίο ρητό έλεγε πως το πόσο παρηκμασμένη είναι μια κοινωνία φαίνεται από το ποσοστό διαφθοράς των γυναικών.
Aυτό το αρχαίο ρητό παίρνει σάρκα και οστά στην Ελλάδα του 2015, στην Ελλάδα του μνημονίου και μιας αόριστης ψεύτικης ελπίδας που πήρε σάρκα και οστά μέσα από το φεμινιστικό κίνημα που φλέρταρε πάντα η αριστερά και ο καπιταλισμός.
Αυτό το άρθρο θα μπορούσε να είναι απλά ακόμη ένα πόνημα που αναλύει με επιχειρήματα και με υπέροχα διανθισμένα λόγια την Ιερότητα της γυναίκας και την σπουδαιότητα της Μητρότητας σε μια ελεύθερη Πατρίδα.
Όμως η Πατρίδα μας είναι υπό κατοχή, μετρά θανάτους, μετρά αυτοκτονίες. Μετρά ακόμη και το τελευταίο της σεντς προκειμένου ν’ αγοράσει ένα καρβέλι ψωμί.
Μα το κυριότερο; Μετρά κενές ψυχές χωρίς κάτι ανώτερο να περιμένουν ή πιο σωστά να προσδοκούν, μετρά άδεια σώματα που ενδεδυμένα με την τελευταία λέξη της μόδας προσπαθούν να κρύψουν την δυσωδία αυτής της κενής ψυχής. Μιας ψυχής που βάλτωσε γιατί περίμενε μάταια κάτι να την ανυψώσει, κάτι να της δώσει τροφή και να αναγεννηθεί.
Μπροστά στα ερείπια μιας σκλαβωμένης Πατρίδας, μπροστά σ’ αυτούς που θέλησαν να υποταχθούν, να εγκλιματιστούν στον νέο τρόπο ζωής ξεπροβάλλει μια Σημαία, η Σημαία μας, ξεπροβάλλει μια Ψυχή, η Ψυχή μας και μια Φωνή τόσο δυνατή σαν πολεμική Ιαχή που σε προκαλεί να σηκωθείς πάνω και να Αγωνιστείς.
Ναι, τα παιδιά με τα μαύρα ήταν οι πρωτοπόροι σε αυτόν τον Αγώνα, μια χούφτα ανθρώπων που πίστεψε ότι δεν θα ερχόταν κανείς να σώσει αυτόν τον τόπο, και πως μόνο με τον προσωπικό τους Αγώνα θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ένα καλύτερο Αύριο.
Σήμερα, στο μυαλό κάποιων φαντάζουν -μετά από συνεχή πλύση εγκεφάλου από τα ΜΜΕ- σαν κάτι απόμερο. Κι όμως, ανάμεσά τους στέκουν γυναίκες και μάνες με παιδιά που ήρθαν να συμπορευτούν μαζί μας, να πολεμήσουν από το δικό τους μετερίζι γιατί βαρέθηκαν τα ιλουστρασιόν όνειρα των περιοδικών μόδας, μπούχτισαν με τα ακριβοπληρωμένα αρώματα και θέλησαν να μυρίσουν αυτόν τον αέρα της μέχρις εσχάτων Ελευθερίας.
Και τα μάτια τους στέκουν αγέρωχα, σαν αρχαία αγάλματα και εξυμνούν την Αιώνια και μοναδική ομορφιά της Οικουμένης: αυτής της Απροσκύνητης Ελληνικής Φυλής.
Ο Εθνικισμός είναι το μοναδικό γνήσιο επαναστατικό κίνημα, γιατί από τα συντρίμμια του σύγχρονου κόσμου έχει την δυναμική να δημιουργεί. Και η δημιουργία αποτελεί γέννηση όπου απόντες και απούσες σε αυτήν δεν χωρούν.
Η Ελληνίδα, σε όλο τον ρου της Ελληνικής Ιστορίας ήταν παρούσα και συνέδραμε σε οποιοδήποτε ιερό Αγώνα του Έθνους εναντίον των εχθρών του.
Έτσι και σήμερα, καλείται να δώσει το φωτεινό παράδειγμα μακριά από τα αστικά όνειρα και τα αριστερά κατάλοιπα, σήμερα καλείται να γίνει μια πραγματική Ελληνίδα.
