Ακολουθεί αυτούσια η τοποθέτηση του Βουλευτή Αμμοχώστου του Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.) Λίνου Παπαγιάννη στην ολομέλεια της Βουλής των Αντιπροσώπων για την Ευρώπη:
«Η Κύπρος από την 1η Μαΐου του 2004 αποτελεί ισότιμο μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Για όσους το έχουν ξεχάσει, ένας από τους κύριους λόγους που ή Κυπριακή Δημοκρατία ζητούσε την ένταξή της στην Ένωση, ήταν για να λυθεί το Κυπριακό, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί.
Η Ευρώπη σήμερα αντιμετωπίζει τεράστια προβλήματα, τόσο σε οικονομικό, όσο σε κοινωνικό επίπεδο. Τα οικονομικά προβλήματα ταλανίζουν κυρίως τους λαούς της Ευρώπης, τα μέτρα λιτότητας, οι αυξημένες φορολογίες και οι φιλελεύθερες πολιτικές εξυπηρετούν πρωτίστως το κεφάλαιο και τις τράπεζες.
Σε Κοινωνικό επίπεδο, υπάρχει μια τεράστια αδικία στον τρόπο διαχείρισης των κονδυλίων.
Ένα άλλο τεράστιο πρόβλημα, είναι οι αυξημένες ροές λαθρομεταναστών, που πλήττει κυρίως τις χώρες του Νότου, συμπεριλαμβανομένου της Ελλάδας και της Κύπρου.
Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ευρώπη είναι οι συνεχείς επιθέσεις της ισλαμικής τρομοκρατίας.
Ένας άλλος τεράστιος κοινωνικός κίνδυνος είναι η προσπάθεια από όλες τις Ευρωπαϊκές πολιτικές ομάδες, εκτός από τους Εθνικιστές, για παγκοσμιοποίηση της Ευρώπης. Προωθείται ένα καλοστημένο σχέδιο για να αποδυναμωθεί ο θεσμός της οικογένειας, για να διαλυθεί η θρησκεία και να χαθούν οι παραδώσεις μας.
Δυστυχώς όμως, τα προβλήματα είναι πολύ περισσότερα, θα αναφέρω απλά τις μειωμένες εξουσίες των κρατών μελών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, καθώς και την έλλειψη σωστού πλάνου για στήριξη των ευάλωτων ομάδων.
Όσο αφορά τη δική μας πατρίδα, το πιο σημαντικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουμε είναι η συνεχιζόμενη παράνομη τουρκική κατοχή του 37%, περίπου, των εδαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οι Ευρωπαίοι δεν έχουν σταθεί στο πλευρό της Κύπρου όπως θα έπρεπε, ή όπως τουλάχιστον μας είχαν υποσχεθεί κάποιοι.
Το ζήτημα που συζητούμε σήμερα, είναι το μέλλον της Ευρώπης. Πρέπει να αντιληφθούμε πρώτα εμείς και μετά οι ξένοι, ότι η Κύπρος αποτελεί μέρος της Ευρώπης και όχι ένα μακρινό συγγενή. Πιο τρανά παραδείγματα αποτελούν οι πρόσφατες τουρκικές προκλήσεις στην Κυπριακή Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, αλλά και οι ενέργειές τους αναφορικά με την Αμμόχωστο.
Η Κυπριακή Κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι κάθετη σε ότι αφορά τα δικαιώματά μας και να ζητήσει από τους Ευρωπαίους την ενεργοποίηση του άρθρου 42/7 της συνθήκης της Λισσαβόνας, που προνοεί την στήριξη των Ευρωπαίων σε οποιοδήποτε κράτος – μέλος της Ένωσης απειλείται από τρίτη χώρα, κάτι που μέχρι σήμερα δεν έχει συμβεί.
Όσο αφορά το θέμα της Αμμοχώστου, η δική μας πλευρά θα έπρεπε τουλάχιστον να μην έχει δύο θέσεις. Σύμφωνα με τις αναφορές των ψηφισμάτων του ΟΗΕ, η Αμμόχωστος πρέπει να επιστραφεί στους νόμιμους πολίτες της.
Όμως, εδώ και 45 χρόνια, η Αμμόχωστος, καθώς και η μισή μας πατρίδα, τελούν υπό την παράνομη τουρκική κατοχή. Η εισβολή της Τουρκίας και η συνεχιζόμενη κατοχή, θα έπρεπε να οδηγούσαν τους Ευρωπαίους σε μια σειρά ενεργειών, έτσι ώστε να ασκήσει τις ανάλογες πολιτικές και οικονομικές πιέσεις στην Τουρκία για αποχωρήσει από την Κύπρο. Πρωτίστως, δεν θα έπρεπε καν να συζητά την πιθανότητα ένταξης της Τουρκίας στην Ευρώπη, αλλά και να προβεί σε μια σειρά άλλων σκληρών οικονομικών μέτρων.
Η Τουρκία αποτελεί κίνδυνο για ολόκληρη την Ευρώπη και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί Ευρωπαϊκή χώρα. Η δική μας πλευρά θα έπρεπε μετά από αυτές τις ενέργειες της Τουρκίας να κλείσει τα οδοφράγματα, ως ένα πρώτο μέτρο πίεσης απέναντι στον εισβολέα. Θα έπρεπε να απαιτήσουμε από τους Ευρωπαίους να μας στηρίξουν έμπρακτα για να σταματήσει η τουρκική προκλητικότητα.
Επίσης, πρώτα απ’ όλα, το Προεδρικό και μετά όλοι άλλοι, θα πρέπει να αντιληφθούν ότι η Βασιλεύουσα ήταν, είναι και θα παραμείνει Ελληνική.
Όσο αφορά τους Ευρωπαίους, θα έπρεπε σε κάθε περίπτωση να σταματήσουν οποιανδήποτε χρηματοδότηση προς την Τουρκία και το ψευδοκράτος, μέχρι να απελευθερωθεί η πατρίδα μας και να αποχωρήσει και ο τελευταίος τούρκος στρατιώτης από το νησί.
Όσο αφορά την Ευρώπη γενικότερα, για να μπορέσουμε να διασφαλίσουμε το μέλλον της, θα πρέπει πρώτα να αλλάξουμε πολιτική και στρατηγική. Το μέλλον της Ευρώπης προβλέπεται δυσοίωνο και με τις σημερινές τακτικές το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να την διαλύσουμε. Θα πρέπει να γυρίσουμε σελίδα και να στραφούμε σε μια Εθνική προσέγγιση, ούτως ώστε να προστατεύσουμε την Ευρώπη, τα Έθνη και τους λαούς της.»
