Άρθρο 1

Άρθρο 2

Άρθρο 3

Άρθρο 4ο – Συνέχεια

Όπως αναφέραμε στο προηγούμενο άρθρο, πρακτικά όλα τα δικαιώματα ανήκαν στο κράτος και το κομμουνιστικό κόμμα. Όλοι εξαναγκάζονταν να υπηρετούν το κράτος. Την ίδια ώρα, εκατομμύρια των ανθρώπων που εργάζονταν για το κράτος συνεχώς ελίσσονταν για να προστατεύσουν τα δικά τους συμφέροντα.

Ένα μέρος του συνολικού σχεδίου ήταν να αξιοποιηθεί η οικονομική και πολιτική ισχύς της Ρωσίας για την προετοιμασία κομμουνιστικών επαναστάσεων στο εξωτερικό, και ιδίως στην βιομηχανοποιημένη Ευρώπη. Όμως το εύρος του σχεδίου -η διαχείριση της πέμπτης μεγαλύτερης οικονομίας και της μεγαλύτερης σε έκταση χώρας στον κόσμο- και η αδυναμία του ορισμού των τιμών μέσω επιτροπών αποδείχθηκε μοιραίο για την υλοποίηση του.

Στην κομμουνιστική Ρωσία, όπως και σε άλλες κομμουνιστικές χώρες, το κράτος ήταν ο ιδιοκτήτης και ο διαχειριστής των μέσων παραγωγής. Μέχρι τις αρχές της δεκαετίας του 1930, η μεγάλη ιδιωτική περιουσία είχε πάψει να υφίσταται. Για παράδειγμα, οι αγρότες δεν ήταν πλέον οι ιδιοκτήτες της γης που καλλιεργούσαν, και οι τιμές των προϊόντων που πουλούσαν δεν καθορίζονταν από την αγορά, από την προσφορά και την ζήτηση, αλλά «υπολογίζονταν» από μια επιτροπή που επέβλεπε την αγροτική παραγωγή. Καθώς όμως δεν υπήρχε κανένα μέσο για τον υπολογισμό του κόστους της παραγωγής, αυτές οι επιτροπές δεν διέθεταν στην πραγματικότητα κανένα τρόπο να υπολογίσουν τι, για παράδειγμα , αξίζει ένα κιλό σιτάρι.

Αν δεν υπάρχει κάποιος μηχανισμός τιμών, είναι αδύνατο να προσδιοριστεί η αξία όλων των ανθρώπινων δράσεων που εμπλέκονται στην παραγωγή ή την πώληση του εκάστοτε προϊόντος. Μόνο όταν οι καταναλωτές και οι παραγωγοί συναλλάσσονται χωρίς εξαναγκασμό είναι δυνατός ο ορισμός μιας βιώσιμης τιμής ως αποτέλεσμα της αλληλοεπίδρασης μεταξύ της ζήτησης για ένα προϊόν ή μια υπηρεσία και της προσφοράς της.

Ο Λένιν και ο διάδοχος του Στάλιν όμως νόμισαν ότι μπορούσαν να το πετύχουν αυτό για μια ολόκληρη χώρα και για κάθε προϊόν και υπηρεσία. «Ο σοσιαλισμός είναι ένα από τα πιο φιλόδοξα δημιουργήματα του ανθρώπινου πνεύματος, αλλά δεν διαθέτει τη δυνατότητα να υπολογίζει τις τιμές και συνεπώς να εξελίσσεται ορθολογικά» είπε ο οικονομολόγος Λούντβιχ φον Μίζες. «Χωρίς την ιδιωτική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής δεν θα μπορούσε να υπάρχει ορθολογική κατανομή των πόρων στην οικονομία» υπογράμμιζε ο Μίζες.

Το οικονομικό σύστημα που κυριάρχησε στην κομμουνιστική Ρωσία δεν διέθετε λογική. Καθώς οι επιτροπές που είχαν την εξουσία του ορισμού των τιμών δεν διέθεταν κανένα τρόπο να γνωρίζουν την αξία του οποιουδήποτε αγαθού ή της οποιασδήποτε υπηρεσίας, δεν είχαν την δυνατότητα να πουν στις βιομηχανίες και τους εργάτες ποιο αγαθό να παράγουν και σε ποια ποσότητα, πράγμα που οδήγησε σε αμέτρητους λάθος υπολογισμούς. Οι επενδύσεις, η παραγωγή και η διανομή των αγαθών δεν είχε καμιά λογική. Ορίστηκαν στόχοι παραγωγής των οποίων ο πραγματικός σκοπός ήταν να παρουσιάζουν μια καλή εικόνα των επιτροπών και του κράτους.

Αυτό είχε ως αποτέλεσμα τα εργοστάσια να παράγουν μεγάλους αριθμούς πραγμάτων που δεν ήθελαν οι άνθρωποι π.χ. 5,000 αριστερά παπούτσια και ούτω καθεξής. Ακόμη πιο δραματικά αποτελέσματα είχε η κολεκτιβοποίηση των αγροκτημάτων που οδήγησε σε εκτεταμένο λιμό στις δεκαετίες του 1920 και του 1930 κατά τον οποίο εκατομμύρια άνθρωποι πέθαναν.

Είναι αυτό το οικονομικό πρότυπο που οι κομμουνιστές της Κύπρου υποστηρίζουν ακόμα. Όπως είχαμε αναφέρει στο προηγούμενο άρθρο, η ανακοίνωση του Πολιτικού Γραφείου του ΑΚΕΛ στις 2 Απριλίου 1955 κατέληγε στο ότι η δράση της ΕΟΚΑ ήταν καθαρά αντικομουνιστική και σίγουρα στρεφόταν και κατά των Τούρκων της Κύπρου, και ως εκ τούτου Έλληνες και Τούρκοι ενωμένοι να αμυνθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό τους, την ΕΟΚΑ. Παρόμοια στάση τήρησε και η ΠΕΟ, η αριστερών φρονημάτων Παγκύπρια Εργατική Ομοσπονδία, η οποία σε ψήφισμα της ανέφερε: «H έκτακτη συνδιάσκεψη της ΠΕΟ που συνήλθε στις 2 και 3 Απριλίου 1955 στην «Αλάμπρα», καλεί την εργατική τάξη της Κύπρου να μείνει μακριά από τις προκλητικές ενέργειες που σημειώνονται τελευταία.»

Ωστόσο, μέχρι τις αρχές του 1957 οι κομμουνιστές στέκονταν εχθρικοί προς τον αγώνα, αλλά δεν είχαν ενεργή ανάμειξη εναντίον του, παρά μόνο με καταδικαστικές αποφάσεις και δημοσιεύματα του κόκκινου τύπου που κυκλοφορούσε ελευθέρως. Ντοκουμέντα όπως:

  1. Στις 22 Απριλίου 1955 η εφημερίδα του ΑΚΕΛ «Νέος Δημοκράτης» χαρακτήριζε το Αγώνα της ΕΟΚΑ «ύποπτο», τον Αρχηγό της «Ψευτοδιγενή», τους αγωνιστές «παλληκαράδες» και «μασκαρεμένους ελευθερωτές»
  1. Την 1η Μαΐου 1955 η ίδια εφημερίδα έγραψε: «Το ΑΚΕΛ είναι το κόμμα που ξεσκέπασε τον Αμερικανοαγγλοκίνητο  ψευτοδιγενή  και έδειξε στον λαό πως τα μάσκουλα του σκοπό έχουν να συγκαλύψουν την προδοσία του Κυπριακού λαού από μέρους της Παπαγικής κυβέρνησής, τη γραμμή της παραχώρησης βάσεων στους Εγγλέζους, την τακτική συνταγματική προθεσμία και τη διάσπαση από μέρους του Αρχιεπισκόπου και της λεγόμενης Εθναρχίας…Ο ψευτοδιγενής, όργανο των Αγγλοαμερικάνων ιμπεριαλιστών, υποτιμά τη νοημοσύνη του Κυπριακού λαού και νομίζει πως με τα μούσκουλα του και τις απειλές μπορεί να αλλοιώσει τα αδυσώπητα γεγονότα, να να τρομοκρατήσει το λαό και να τον παρασύρει στα φιλοιμπεριαλιστικά σχέδια του.»
  1. Απόφαση της Κεντρικής Γραμματείας του ΑΚΕΛ (Σεπτέμβριος 1955) με την οποία οι κομμουνιστές καλούσαν τους Κυπρίους «να σαμποτάρουν τον έρανο υπέρ των πολιτικών  κρατουμένων, διότι τα χρήματα, προορίζονται δια την αγορά όπλων της εγκληματικής ΕΟΚΑ»
  1. Απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής του ΑΚΕΛ (Μάιος 1956) που κατήγγειλε τον ένοπλο αγώνα  της ΕΟΚΑ «ως λανθασμένη τακτική της τρομοκρατίας της ΕΟΚΑ… δίνει εις τους Άγγλους πατήματα… εξ αιτίας της ΕΟΚΑ υφίστανται τα στρατόπεδα  συγκεντρώσεως…εκείνοι που πιάσανε όπλο και κτύπησαν τον δυνάστη έφεραν καταστροφή στον τόπο» Αποτέλεσμα της στάσεως των κομμουνιστών ήταν τα εγκώμια του BBC (εκπομπή Αυγούστου 1956): « Το ΑΚΕΛ με τα φυλλάδια του αντιτίθεται εις την ΕΟΚΑ και ζητεί συνέχιση της εκεχειρίας και ειρήνευση, πράγμα που δεικνύει ότι το  ΑΚΕΛ έχει συναίσθηση των επιθυμιών του λαού»

Έκαναν πολλά τέλος πάντων οι κομμουνιστές  στον ιερό αγώνα της ΕΟΚΑ και η ιστορία τα κατέγραψε ήδη.  Θα συνεχίσουμε την άλλη εβδομάδα με τις προδοσίες του ΑΚΕΛ τότε.

Το θέμα είναι ότι συνεχίζει ακόμα και σήμερα να ζητά απαράδεκτες λύσεις με τον άλλο εχθρό της Κύπρου, την Τουρκία όπως την Δ.Δ.Ο. χωρίς να ξέρει τι ακριβώς είναι η λύση αυτή. Ο γράφων έζησε την Δ.Δ.Ο. στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ξέρει ακριβώς τι είναι το «πολιτικό» σύστημα αυτό. Το ξέρουν φυσικά και οι Τούρκοι αφού έχουν την έδρα τους στο Σεράγεβο και από εκεί καλύπτουν σε χωριά τους μουσουλμάνους της ISIS που επιστρέφουν από την Συρία, εκπαιδεύουν στα όπλα  άλλους μουσουλμάνους από τις γύρω περιοχές, κτίζουν τεμένη, κάνουν εκατομμύρια ευρώ εμπόριο, εξοπλίζουν τους Μουσουλμάνους κ.α.

Πριν τον πόλεμο του 1990, στο Σεράγεβο υπήρχαν 17 τζαμιά μόνο και τώρα υπάρχου 200 τζαμιά. Η πόλη ξανακτίστηκε για του μουσουλμάνους, ενώ οι Σέρβοι που έμειναν εκεί ζουν σε παλιά πολυβολημένα σπίτια παράμερα, και δυστυχούν όπως στην Κύπρο οι εγκλωβισμένοι συμπατριώτες μας. Οι Σέρβοι ονόμασαν την περιοχή που έχουν τα σπίτια τους  Srpsko Serajevo,δηλαδή Σέρβικο Σεράγεβο, για να ξεχωρίζει από το νέο- ιδρυθέν μουσουλμανικό Σεράγεβο. Όταν το 1999 επισκέφθηκα το Σεράγεβο, ο δήμαρχος με αγκάλιασε κλαίγοντας όταν έμαθε ότι ήμουν Έλληνας  Κύπριος και μου εξήγησε τι έκαναν οι Τούρκοι στον πόλεμο μαζί με τους μουσουλμάνους της Βοσνίας αλλά και άλλους τρομοκράτες μουσουλμάνους που κουβάλησαν από την Αφρική , το Πακιστάν και άλλες χώρες. Επίσης μου εκμυστηρεύτηκε ότι  το CNN που πήγε εκεί στις αρχές του πολέμου έκανε προπαγάνδα υπέρ των μουσουλμάνων και μόνο αργότερα όταν πήγε το Ρ.Ι.Κ. άρχισαν να μαθαίνονται στον κόσμο τα πραγματικά γεγονότα του πολέμου.

Δυστυχώς είναι αυτούς τους Τούρκους που επισκέφτηκε στην Κωνσταντινούπολη  ο ηγέτης του ΑΚΕΛ Άντρος Κυπριανού και άλλοι κομμουνιστές που τον συνόδευαν και συνομίλησαν μαζί τους…για την Δ.Δ.Ο. χωρίς να γνωρίζουν τι έκαναν οι Τούρκοι στην Βοσνία-Ερζεγοβίνη και ότι έχουν πείρα από τα οφέλη που πήραν από την «λύση» αυτή ενώ δεν είχαν δικαιώματα προηγουμένως, όπως ακριβώς και στην Κύπρο.

Αν δεν μελετήσουμε τον αντίπαλο μας, δεν θα μπορέσουμε να ξεφύγουμε από την παγίδα του και να τον νικήσουμε. Η Τουρκία αυτή την ώρα αναλαμβάνει διαφορετική πολιτική σε χώρες όπως η Σερβία , η Ρουμανία και η Βουλγαρία και ως ισλαμική δύναμη ή πολιτιστικό σημείο αναφοράς σε χώρες όπου υπάρχουν σημαντικές τουρκικές ή μουσουλμανικές μειονότητες όπως η Βοσνία, η Αλβανία, και η Βόρεια Μακεδονία. Τα Βαλκάνια είναι για την Τουρκία ένα από τα εδάφη μεγίστου στρατηγικού ενδιαφέροντος σύμφωνα με το δόγμα που ανήκει στην φιλοσοφία της κυβέρνησης της Άγκυρας δεδομένου ότι είναι εδάφη που παλαιότερα ανήκαν στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Έτσι η Τουρκία διαδραματίζει ένα προστατευτικό ρόλο με την έννοια της ισλαμικής δύναμης και του μέλους του ΝΑΤΟ, ανάλογα με τη χώρα αναφοράς, με τάση να ενεργεί μέσω της μαλακής δύναμης (ανθρωπιστική και πολιτιστική συνεργασία) και της οικονομικής (μαζικές επενδύσεις στην ενέργεια και logistics)

Ο οργανισμός Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΤΙΚΑ) άνοιξε γραφεία στην Αλβανία, τη Βοσνία και την Σερβία ο οποίος βοηθά στην προώθηση και στην προστασία της Οθωμανικής κληρονομιάς στα Βαλκάνια, καθώς και την στήριξη των ισλαμικών μειονοτήτων.

Η Άγκυρα έχει γίνει μια σημαντική πηγή ξένων επενδύσεων δημιουργώντας αλυσίδες βιομηχανικής, χρηματοοικονομικής, εφοδιαστικής και επικοινωνιακού χαρακτήρα.

Το εμπόριο μεταξύ της Τουρκίας και της περιοχής της Νοτιοανατολικής Ευρώπης έχει αυξηθεί σχεδόν δεκαπλάσια σε λιγότερο από είκοσι χρόνια, από 364 εκατομμύρια ευρώ το 2002 σε 3 δισεκατομμύρια το 2016.Απο πολιτική άποψη η Τουρκία θα είναι σε θέση να ενεργήσει αποτελεσματικά στην Βοσνία, Αλβανία και την Βόρεια Μακεδονία, όταν οι Βρυξέλλες φαίνεται να κλείνουν την πόρτα για πρόσβαση σε αυτά τα κράτη.

Για 46 χρόνια η προσήλωση των εκάστοτε κυβερνήσεων στη ΔΔΟ την εξύψωσε σε λάβαρο του αγώνα για τη λύση του Κυπριακού. Στην διεθνή κοινότητα εδραιώθηκε η ιδέα ότι η ΔΔΟ ήταν η καταλληλότερη και η η επιθυμητή μορφή λύσης του Κυπριακού προβλήματος. Έτσι η ελληνοκυπριακή πλευρά εγκλωβίστηκε στο πλαίσιο λύσης της ΔΔΟ και όταν τελικά διαπίστωσε την ακαταλληλότητα της και τους κινδύνους που εγκυμονεί, αντί να απομακρυνθεί από αυτήν προχωρώντας προς την βάση του Ενιαίου κράτους, κατευθύνεται προς την πλευρά της συνομοσπονδίας και της λύσης δύο κρατών.

Το Κυπριακό είναι πρόβλημα εισβολής και κατοχής. Οι πολίτες ξέρουν τι θέλουν. Το βροντοφώναξαν με την ψήφο τους το 2004. Οι δημοσκοπήσεις επιβεβαιώνουν ότι ο Κυπριακός λαός προτιμά το Ενιαίο κράτος. Ο λαός μπορεί να αναδείξει στην εξουσία νέους πολιτικούς, τίμιους ικανούς, φιλοπάτριδες με φρέσκες απόψεις οι οποίοι να πιστεύουν στην συνέχιση της Κυπριακής Δημοκρατίας ως ενιαίο κράτος και στον εκσυγχρονισμό του Συντάγματος της για την εξάλειψη των αποικιοκρατικών και ρατσιστικών καταλοίπων και διχοτομικών προνοιών όπως του δικοινοτισμού και των εγγυήσεων και την υιοθέτηση προηγμένων δημοκρατικών αρχών.

Αινείας