Ζώντας στην εποχή της Εθνοσυλλογικής αμνησίας, του πνεύματος αντιηρωισμού και άρνησης προσφοράς στο Εθνικό και κοινωνικό σύνολο, δεν μας αιφνιδιάζει και δεν μας φαίνεται ασύμβατο με το ποιόν, το ήθος και τον Εθνομηδενισμό που χαρακτηρίζει την παρούσα (φευ!) κυβέρνηση του νεοελληνικού κρατιδίου του Σαμαροβενιζελιστάν και του χυδαίου Μπουταριστάν. Μέσα σε αυτή την συλλογική συμπεριφορά που απαιτούν να διακρίνει τον Έλληνα πολίτη, δεν εκπλήσσει η άγνοια του δήθεν υπουργού Παιδείας και Θρησκευμάτων που δεν ήξερε, ξέχασε ή τον πήρε ο ύπνος και δεν παρέστη στη δοξολογία για την Εθνική μας εορτή ενώ οι έτεροι κυβερνητικοί υπηρέτες του μνημονίου μάταια τον περίμεναν να “σκάσει μύτη” στην εκκλησία του Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Ευνόητη λοιπόν και η απουσία εκπλήξεως των Ελλήνων πολιτών από το ότι σήμερα ξέχασαν αυτοί που υπέγραψαν χωρίς να έχουν διαβάσει τι έλεγε το μνημόνιο, την επέτειο της γέννησης ενός Έλληνα ήρωα και πρωταθλητή.
Μιλάμε για τον Κωστή Τσικλητήρα που υπήρξε ένας νέος που διακρίθηκε στα γράμματα στον αθλητισμό αλλά και εμφορείτο και από χαλύβδινα συναισθήματα και Αρχές πατριωτισμού και εθελοθυσίας. Αναφερόμαστε στον Κωστή Τσικλητήρα, που με καταγωγή από την ιστορική πατρίδα του Ομηρικού Νέστορα, την Πύλο, διακρίθηκε ενώ σπούδασε στην Ανωτάτη Εμπορική και στον κλασσικό αθλητισμό με τα χρώματα του Πανελλήνιου ΓΣ. Τέσσερις φορές αναδείχθηκε Ολυμπιονίκης έχοντας σαν αρχή της φωτεινής παρουσίας του στο Ελληνικό αθλητικό γίγνεσθαι το 1907 που νικώντας, του απονεμήθηκε δάφνινο στεφάνι και ο Χρυσός Σταυρός του Πανιωνίου ΓΣ. Πολυσύνθετος αθλητής με σπάνιο ύψος για την εποχή εκείνη (1.95μ) διακρίνεται και στο ποδόσφαιρο στην ομάδα του Ποδοσφαιρικού Ομίλου Αθηνών, του μετέπειτα σημερινού Παναθηναϊκού Α.Ο.
Ένα χρόνο μετά μεταβαίνει στο Λονδίνο και συμμετέχει στους Ολυμπιακούς αγώνες κατακτώντας αργυρά μετάλλια με άλματα 3,28 και 1,15 στο άλμα εις μήκος και εις ύψος άνευ φόρας αγωνίσματα που λόγω της δυσκολίας τους έχουν πλέον καταργηθεί.
Λίγα χρόνια μετά, στην Αλεξάνδρεια την 1η Απριλίου 1912 κατέρριψε το παγκόσμιο ρεκόρ στο άλμα εις μήκος άνευ φοράς με 3,505 που κατείχε ο Αμερικανός Ρέι Γιούρι από το 1904 ! Την ίδια χρονιά λαμβάνει μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες στη Στοκχόλμη όπου παρήλασε σαν σημαιοφόρος της Εθνικής μας ομάδος ενώ κέρδισε και πάλι μετάλλια στο άλμα εις ύψος άνευ φόρας και άλμα εις μήκος άνευ φόρας. Χρυσό στο μήκος άνευ φόρας με 3.37 και στο ύψος άνευ φοράς με άλμα 1.55! Την επόμενη μέρα της επιστροφής του στην Αθήνα, στις 25 Ιουλίου 1912 η εφημερίδα «Αθήναι» δημοσιεύει δήλωσή του απαντώντας στην ερώτηση πως νίκησε γράφοντας:
“Την στιγμήν εκείνη έλαβον μίαν πανίσχυρον έμπνευσιν από την γλυκείαν κυανόλευκον, η οποία εκυμάτιζεν υπεράνω των βασιλικών θώκων, εις την τιμιτικοτάτην θέσιν, δεξιά της Σουηδικής. Καθώς ηνεμίζετο ελαφρώς υπό το λίκνισμα απαλής πνοής πρωινής αύρας, μου εφαίνετο ότι με παρότρυνε στοργικώς προς την νίκην. Ουδέποτε θα λησμονήσω την συγκίνησιν, μίαν ιδιαιτέραν εγκαρδιωτικήν συνείδησιν, του αντικρύσματος εκείνου της σημαίας μας”.
Επιστρέφοντας δαφνοστεφανομένος νικητής από τη Σουηδική πρωτεύουσα αποθεώθηκε από τον Ελληνικό λαό κι λίγο μετά κηρύχτηκαν οι Βαλκανικοί πόλεμοι. Του προτάθηκε να παραμείνει στην Αθήνα ως Ολυμπιονίκης και Επιστήμων αλλά αρνήθηκε πεισματικά ζητώντας να σταλεί στη πρώτη γραμμή του μετώπου όπου και τελικώς το αίτημά του εγένετο δεκτό. Δυστυχώς εκεί προσεβλήθη από μηνιγγίτιδα ξεψυχώντας μετά στο στρατιωτικό νοσοκομείο στις 10 Φεβρουαρίου 1910, σε ηλικία μόλις 25 ετών. Τάφηκε στο οικογενειακό μνήμα της οικογένειάς του στο Α΄Νεκροταφείο Πατρών που βρίσκεται και σήμερα. Πάνω στην πλάκα υπάρχουν 5 κύκλοι, το έμβλημα των ολυμπιακών αγώνων, καθώς άλλα 3 μέλη της οικογένειας είχαν πάρει μέρος στους αγώνες.
Ήταν σύμφωνα με τις μαρτυρίες όσων τον είχαν γνωρίσει σπάνιο παράδειγμα ανθρώπου, αθλητή και γενναίου Έλληνα πατριώτη που δεν είχε σχέση με τους σημερινούς επαγγελματίες του αθλητισμού και των αναβολικών που αλλάζουν ιδέες, ιδεολογίες και Πατρίδες για χρήματα και κίβδηλη διασημότητα. Η μνήμη του μένει στις σκέψεις και στις συνειδήσεις μας αιώνια!
