ΜΕΡΟΣ ΣΤ
Η ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΕΘΝΗΣ
Ο κομμουνισμός ταυτίστηκε με την επανάσταση όχι μόνο επειδή υπήρξε νικηφόρα στην Ρωσία αλλά και επειδή μετά τον πόλεμο οι κομμουνιστικές πτέρυγες αναδιοργανώθηκαν και βρήκαν στις κοινωνικές συγκρούσεις οι οποίες συνεχίστηκαν στην Ευρώπη, πρόσφορο έδαφος για να εδραιωθούν και να ενισχυθούν.
Ήταν ακόμη μειοψηφικές ομάδες, σε σύγκριση με τα σοσιαλιστικά κόμματα, αλλά δυναμικές και δραστήριες, ικανές να κινητοποιήσουν (όπως στη Γερμανία) σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και της κοινωνίας.
Με τη νίκη στη Ρωσία, η «επανάσταση» και ο κομμουνισμός, απέκτησαν μυθική υπόσταση, συμβολικής αξίας, έγιναν το «συγκινησιακό κάλεσμα» το οποίο κατηύθυνε τις πιο νεανικές και ριζοσπαστικές δυνάμεις της πολιτικής διαμαρτυρίας στην οργανωτική δομή και στο ιδεολογικό πλαίσιο, που είχαν καθορίσει οι Ρώσοι κομμουνιστές, οι μόνοι οι οποίοι είχαν φέρει εις πέρας μια «νικηφόρα κοινωνική επανάσταση».
Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗ ΓΕΡΜΑΝΙΑ
Ο μύθος της επανάστασης κατάφερε να συγκεντρώσει γύρω από τον διεθνή κομμουνισμό πολλά κινήματα που ζητούσαν μια ριζική αλλαγή της πολιτικής ζωής, που ήταν ολοκληρωτικά αντίθετα στον καπιταλισμό, που μάχονταν για μια ριζοσπαστική μεταρρύθμιση της κοινωνίας.
Tο τέλος του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου φάνηκε ότι θα έφερνε στη Γερμανία την επανάσταση.
Τον Οκτώβριο του 1918 ενώ βρίσκονταν σε εξέλιξη ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στη νέα κυβέρνηση του πρίγκιπα Μαξ φον Μπάντεν και στους συμμάχους, οι ναύτες του γερμανικού στόλου στασίασαν στο Κίελο, ενώ στρατιώτες και εργάτες σχημάτισαν συμβούλια κατά τα πρότυπα των ρωσικών σοβιέτ, που ανακήρυξαν την «δημοκρατία» στη Βαυαρία.
Στις 9 Νοεμβρίου το Βερολίνο περιήλθε στα χέρια των εργατών και των στρατιωτών, οι οποίοι είχαν εξεγερθεί, η αυτοκρατορία διαλύθηκε και πρώτος καγκελάριος της δημοκρατίας αναδείχθηκε ο σοσιαλιστής Φρίνριχ Έμπερτ.
Η κυβέρνηση έπαυσε τον νομάρχη της πρωτεύουσας, ένα σοσιαλιστή προκαλώντας έντονες διαμαρτυρίες σε πολλές πλατείες .Τότε ιδρύθηκε μια επαναστατική επιτροπή, καταλήφθηκαν γραφεία εφημερίδων και δημόσια κτίρια, σύντομα έγινε κατανοητό ότι δεν υπήρχε καμιά συμφωνία μεταξύ κομμουνιστών και σοσιαλιστών για συνέχιση της εξέγερσης. Στις 6 Ιανουαρίου το κομμουνιστικό κόμμα και τα συμβούλια αποφάσισαν να επαναστατήσουν και να εγκαταλείψουν την κυβέρνηση Έμπερτ.
Από τους σοσιαλιστές ο υπουργός Άμυνας Γκουστάβ Νόσκε αποφάσισε να καταστείλει την επανάσταση, έχοντας λάβει τη συναίνεση της ανώτατης διοίκησης του στρατού και χρησιμοποιώντας παραστρατιωτικές μονάδες που αποτελούνταν από εθνικιστές και βετεράνους, οι οποίοι εμφανίζονταν αποφασισμένοι να επαναφέρουν την τάξη. Ακολούθησε η τραγική «εβδομάδα του αίματος» με τη σύλληψη και την δολοφονία στις μάχες του Καρλ Λίμπκνεχτ και της Ρόζας Λούξεμπουργκ στις 14 και 15 Ιανουαρίου 1919.
Λίγες μέρες αργότερα οι εκλογές για την Εθνοσυνέλευση της 19ης Ιανουαρίου ανέδειξαν μια νέα ισορροπία. Οι σοσιαλιστές πλειοψηφικοί πήραν 38% ή 11,000,000 ψήφους. Το ποσοστό των ανεξάρτητων σοσιαλιστών ήταν κάτω από το 8%, ενώ οι κομμουνιστές επέλεξαν την αποχή.
Η Γ’ ΔΙΕΘΝΗΣ
Απέναντι στην εγγύηση που παρείχε η διεθνής σοσιαλδημοκρατία για τον πόλεμο, οι σοσιαλιστές που είχαν αντιταχθεί στον πόλεμο συναντήθηκαν δύο φορές τον Σεπτέμβριο του 1915 και τον Απρίλιο του 1916. Ανάμεσα τους καθοδηγούμενοι από τον Λένιν, υπήρχε μία μειοψηφία πεπεισμένη για την ανάγκη να μετατραπεί ο πόλεμος μεταξύ κρατών σε ταξική πάλη και να δημιουργηθεί μια νέα Διεθνής Ένωση Εργατών. Ο Λένιν πίστευε ότι η επανάσταση έπρεπε να ξεσπάσει σε όλη την Ευρώπη. Η ίδρυση μιας νέας Διεθνούς, σύμφωνα με τους μπολσεβίκους, θα επέτρεπε να συσπειρωθούν τα σκόρπια επαναστατικά ρεύματα και θα ευνοούσε τον σχηματισμό κομμουνιστικών κομμάτων σε όλο τον κόσμο, γεγονός απαραίτητο για την ίδια την επιτυχία της επανάστασης.
Τον Μάρτιο του 1919, κατόπιν πρόσκλησης του Λένιν, αντιπρόσωποι από αρκετά σοσιαλιστικά κόμματα και από λίγα κομμουνιστικά που είχαν ήδη ιδρυθεί, συγκεντρώθηκαν στην Μόσχα. Με τον ενθουσιασμό για τα επαναστατικά κινήματα που υπήρχαν σε όλα τα ευρωπαϊκά κράτη, οι μπολσεβίκοι κατάφεραν να επιβάλουν τη συγκρότηση της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Περίπου 1 χρόνο αργότερα στο Β’ Συνέδριο, παρουσίασε το πρόγραμμα της και υιοθέτησε τα 21 σημεία που είχε συντάξει ο Λένιν για να καθορίσει ποια κόμματα μπορούσαν να συμμετάσχουν στο νέο οργανισμό. Το πιο σημαντικό σημείο ήταν η κάθετη ρήξη με την σοσιαλδημοκρατία και τον σχηματισμό ανεξάρτητων κομμουνιστικών κομμάτων έστω και ολιγομελών.
Σχεδόν παντού τα κομμουνιστικά κόμματα ιδρύθηκαν από τη διάσπαση μειοψηφιών στα υπάρχοντα σοσιαλιστικά κόμματα. Τα κομμουνιστικά κόμματα είχαν την πλειοψηφία μόνο στην Γαλλία και την Τσεχοσλοβακία. Στην Ιταλία, τη Μεγάλη Βρετανία, την Ελβετία, την Ισπανία την Αυστρία, στο Βέλγιο, στην Ολλανδία και στην Δανία, το κομμουνιστικό κόμμα ήταν μειοψηφικό.
ΕΜΦΥΛΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΣΤΗ ΡΩΣΙA
Σύμφωνα με την Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου που υπέγραψε η Ρωσία, έχανε το ½ των εδαφών της, το ¼ του πληθυσμού της και το ½ του βιομηχανικού ενεργητικού της. Αυτή η Συμφωνία ήταν και η αιτία του ξεσπάσματος του Εμφυλίου Πολέμου στη Ρωσία.
Οι Κοζάκοι του Ντον ήταν οι πρώτοι που ξεκίνησαν τον ένοπλο αγώνα ενάντια στην εξουσία των μπολσεβίκων, εφοδιαζόμενοι με όπλα από τη Γερμανία, δημιούργησαν τον πρώτο «Λευκό Στρατό». Έτσι οι νοσταλγοί της αυτοκρατορίας στρατολόγησαν σιγά-σιγά τους λευκούς στρατηγούς που ήρθαν σε ανοιχτή σύγκρουση με τον Κόκκινο Στρατό τον οποίον οργάνωσε ο Τρότσκι με εργατικές πρωτοπορίες, εθελοντές από τα συνδικάτα και με υποχρεωτική στράτευση επαγγελματιών αξιωματικών καριέρας.
Η απόπειρα πραξικοπήματος από τους σοσιαλεπαναστάτες τον Ιούλιο του 1918, οδήγησε στην κατάργηση κάθε άλλου κόμματος και νόμιμης αντιπολίτευσης. Η «Τσεκά», έκτακτη μυστική αστυνομία για την πάταξη αντεπαναστάσεων και δολιοφθορών, έγινε το όργανο επιβολής της πολιτικής του νέου καθεστώτος, προβαίνοντας σε δολοφονίες και συλλήψεις με συνοπτικές διαδικασίες.
Ο Κόκκινος Στρατός στρατοκρατεί ολόκληρη την κοινωνία και οι μπολσεβίκοι ελέγχουν την οικονομία. Ένα μεγάλο μέρος της βιομηχανίας κοινωνικοποιήθηκε, εξασφάλισε το μονοπώλιο του εμπορίου και της κατανομής των αγαθών και επέταξε τα σιτηρά που παρήγαγαν οι αγρότες. Η πολιτική συνδέθηκε με την οικονομική δικτατορία με σκοπό να διαφυλαχθεί η εξουσία με κάθε κόστος.
Οι μπολσεβίκοι επικράτησαν το 1919 στον εμφύλιο πόλεμο γιατί είχαν ικανό και πολυάριθμο στρατό αλλά και γιατί οι αγρότες τους στήριξαν. Οι αγρότες πίστευαν ότι τα «λευκά στρατεύματα» προσπαθούσαν να επαναφέρουν τις συνθήκες ζωής που επικρατούσαν την εποχή του τσάρου. Οι ασυντόνιστες επιθέσεις από τα Ουράλια έως τον ποταμό Βόλγα, οι επιθέσεις σε ένα εκτεταμένο μέτωπο προς την Μόσχα και οι επιθέσεις από τις Βαλτικές χώρες, αποκρούστηκαν από τον Κόκκινο Στρατό και σύντομα πέρασε στην αντεπίθεση.
Τα ξένα αποσπάσματα των Άγγλων, Γάλλων, Αμερικανών και Ιαπώνων εγκατέλειψαν την Ρωσία ενώ οι λευκές στρατιές διαλύθηκαν, ενώ οι μπολσεβίκοι είχαν αυξανόμενη στρατιωτική επάρκεια με τη μαζική κινητοποίηση του πληθυσμού. Τελικά η προπαγάνδα, η εκπαίδευση, η πολιτική προετοιμασία και η δημιουργία νέων συμβόλων που υπόσχονταν να διαφυλάξουν τα εδάφη της πατρίδας και να συνεχίσουν να αγωνίζονται για τους κοινωνικούς σκοπούς της επανάστασης, ήταν τα όπλα με τα οποία οι μπολσεβίκοι νίκησαν και επικράτησαν στην Ρωσία.
Αινείας
Εδώ το Μέρος Α: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos/
Εδώ το Μέρος Β: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-2/
Εδώ το Μέρος Γ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-3/
Εδώ το Μέρος Δ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-d/
Εδώ το Μέρος Ε: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-e/
