Κομμουνισμός – Η άλλη όψη του νομίσματος (άρθρο – μέρος Ι)
Η ΕΔΡΑΙΩΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ ΚΑΙ Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΑΓΡΟΤΩΝ
Στα πρώτα χρόνια της δεκαετίας του 1930 εγκαθιδρύθηκε στη Μόσχα ένα απολυταρχικό και ολοκληρωτικό καθεστώς με ηγέτη τον Στάλιν. Το κομμουνιστικό καθεστώς της ΕΣΣΔ συνέχισε την διάλυση της παλιάς μπολσεβίκικής φρουράς η οποία είχε κάνει την επανάσταση. Οι αγρότες δέχτηκαν νέες πιέσεις για να συμμετέχουν στα συνεταιρικά αγροκτήματα, τα οποία αξιοποιούσαν τα ζώα που κατάσχονταν από πλούσιους αγρότες. Καθώς και τους λιβάδια και τα δάση των κοινοτήτων.
Η συνεχής αλλαγή των παραγωγικών στόχων που έπρεπε να επιτευχθούν προς τα πάνω, προκάλεσε σοβαρή μείωση της σίτισης που προοριζόταν για τα ζώα αλλά και τους χωρικούς.
Οι χωρικοί συχνά έκαιγαν τις σοδειές, σκότωναν τα ζώα, παραμελούσαν την σπορά κλπ, με αποτέλεσμα η εξουσία να ξεκινήσει εναντίον τους ατελείωτο πόλεμο.
Νέοι νόμοι άρχισαν να εφαρμόζονται, όπως ποινή δεκαετούς εκτοπισμού για ληστείες σε βάρος των κολχόζ, όπου δεκάδες χιλιάδες μελών των κολχόζ καταδικάστηκαν επειδή υποτίθεται έκλεψαν στάχυα πριν από τον θερισμό. Η επίταξη των πλούσιων σιτοπαραγωγών περιοχών έγινε πολύ δύσκολη γιατί δεν έμεναν στους αγρότες αρκετή τροφή για να επιζήσουν. Στην Ουκρανία, στον βόρειο Καύκασο και στο Καζακστάν υπήρχαν εκατομμύρια νεκροί από την πείνα σε μια καθοδηγούμενη από την εξουσία έλλειψη τροφίμων.
Οι αγρότες και οι εργάτες οι οποίοι κατηγορούνταν ότι είχαν αρνηθεί να βοηθήσουν την βιομηχανοποίηση και την κολεκτιβοποίηση, κατέληγαν στα στρατόπεδα καταναγκαστικής εργασίας που δημιουργήθηκαν, τα «γκούλαγκ» Η αυστηρότητα των μέτρων όσων αρνούνταν να συμμετέχουν στα κολχόζ και η καταδίκη τους σε καταναγκαστικά έργα για μεγάλο χρονικό διάστημα, οδήγησε σε λίγα χρόνια στην ολοκλήρωση της κολεκτιβοποίησης.
Η αύξηση της αγροτικής παραγωγής που συγκέντρωνε το κράτος, δεν μετατράπηκε σε αύξηση της διαθέσιμης ποσότητας προϊόντων, και οι συνεχείς οικονομικές κρίσεις ενίσχυσαν το αστυνομικό, δικτατορικό και γραφειοκρατικό σύστημα του σοβιετικού κράτους.
Η απάντηση των αγροτών στη βία του σοβιετικού καθεστώτος μετατράπηκε σε παθητική αντίσταση που εκφραζόταν με την όσο το δυνατόν χαμηλότερη παραγωγικότητα. Έτσι ο δυναμικός χαρακτήρας των κολχόζ τους πρώτους μήνες δραστηριότητας τους, αντικαταστάθηκε από την σταδιακή τελμάτωση τους, την οποία το καθεστώς δεν κατόρθωσε να ανατρέψει.
Εν τω μεταξύ στις αρχές του 1933 κοινοποιήθηκαν τα αποτελέσματα του Α’ Πενταετούς Προγράμματος όπου η ανάπτυξη της βαριάς βιομηχανίας και της εκμετάλλευσης των πηγών ενέργειας επέτυχαν. Η παραγωγή της ελαφριάς βιομηχανίας και των καταναλωτικών ειδών ήταν ελλιπής και οι οικονομικές επιδιώξεις των κρατικών επενδύσεων δεν παρουσίασαν ποτέ σημαντική βελτίωση του βιοτικού επιπέδου του σοβιετικού λαού.
Η ανάπτυξη η οποία σημειώθηκε οφειλόταν στη προσέλευση νέων εργατικών χεριών που προέρχονταν από την ύπαιθρο, η παραγωγικότητα όμως παρέμεινε στάσιμη. Υπήρχαν τεράστιες δυσκολίες στις προμήθειες και τις μεταφορές ανταλλακτικών, στην συντήρηση μηχανημάτων και εγκαταστάσεων κ.α. οι οποίες δυσκολεύουν στην μέτρηση των ποσοτικών αποτελεσμάτων του Α’ Πενταετούς Προγράμματος μέχρι και σήμερα.
Ο έλεγχος της πολιτικής κατεύθυνσης σε κάθε τομέα της συλλογικής ζωής και ο η συνεχής μεγαλύτερη επέμβαση της αστυνομίας, δημιούργησαν μία χαοτική κατάσταση στην κοινωνία της Σοβιετικής Ένωσης. Το κοινωνικό κόστος το οποίο πλήρωναν κυρίως οι αγρότες και οι εργάτες φαινόταν αναπόφευκτο εάν ήθελαν να επιταχύνουν την ανάπτυξη και να πλησιάσουν σε πρόοδο τις καπιταλιστικές κοινωνίες. Εκατοντάδες χιλιάδες άτομα πιστεύοντας ότι σε λίγα χρόνια το βιοτικό τους επίπεδο θα ανερχόταν, υπόμειναν θυσίες, ταλαιπωρίες, απαγορεύσεις και συνεχείς ελέγχους του κράτους.
Η ΣΤΑΛΙΝΙΚΗ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ
Μετά την δολοφονία του Σεργκέι Κίροφ, γραμματέα του κόμματος στο Λένιγκραντ, ακολούθησαν συλλήψεις, δίκες, θέσπιση νέων αυστηρών νόμων, εκατοντάδες αντιφρονούντων εκτελούνταν και χιλιάδες ακτιβιστών από το Λένιγκραντ εξορίζονταν στην Σιβηρία. Ο Ζινόβιεφ και ο Καμένεφ είχαν κατηγορηθεί ως ηθικοί αυτουργοί της εκ προμελέτης δολοφονίας.
Από τους 2000 αντιπροσώπους στο ΙΖ’ Συνέδριο περισσότεροι από τους μισούς έχασαν την ζωή τους κατά την διάρκεια των μεγάλων εκκαθαρίσεων της δεκαετίας του 1930, και από τα 139 μέλη που είχαν εκλεγεί στην Κεντρική Επιτροπή τα 98 μέλη εκτελέστηκαν. Το τίμημα αυτής της τρομοκρατίας ήταν ότι επλήγησαν κυρίως μέλη του κόμματος, εκ των οποίων πολλοί από αυτούς είχαν πολεμήσει για τον Στάλιν σε προηγούμενες μάχες κατά των αντιφρονούντων.
Η πρώτη από τις «δίκες της Μόσχας» έγινε τον Αύγουστο του 1936. Όλοι οι κατηγορούμενοι, ανάμεσα τους και οι Ζινόβιεφ, ο Καμένεφ και ο Σμιρνόφ ήταν παλιοί μπολσεβίκοι. Καταδικάστηκαν σε θάνατο με συνοπτικές διαδικασίες και εκτελέστηκαν δια τουφεκισμού.
Η δεύτερη δίκη άρχισε τον Γεννάρη του 1937 και κατηγορούμενοι ήταν ο διευθυντής της Πράβντα Ράντεκ, ο πρώην πρέσβης στο Λονδίνο Σακόλνικοφ, και ο αναπληρωτής κομισάριος βαριάς βιομηχανίας Πιατακόφ. Όλοι ήταν πρώην μέλη της αντιπολίτευσης οι οποίοι συμπορεύτηκαν με τον Στάλιν αφού είχαν πειστεί για την αναγκαιότητα της ταχείας εκ βιομηχανοποίησης.
Η τρίτη δίκη έγινε τον Μάρτιο του 1938 και ανάμεσα στους κατηγορούμενους ήταν ο Μπουχάριν, ο πρώην πρωθυπουργός Ρίκοφ, ο πρώην κομισάριος Εξωτερικών Κρεστίνσκι και ο Γκενριν Γιάγκοντα πρώην αρχηγός της NKVD. Το 1937 και 1938 εκατομμύρια φυλακισμένων που καταδικάστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες ή χωρίς δίκη, αντιμετώπισαν την φρίκη των γκούλανγκ και των στρατοπέδων καταναγκαστικής εργασίας και εκατοντάδες χιλιάδες δολοφονήθηκαν εν ψυχρό από την μυστική αστυνομία.
Ανάμεσα στην δεύτερη και την Τρίτη δίκη, κεκλισμένων των θυρών, εκτελέστηκαν οχτώ στρατηγοί του Κόκκινου Στρατού και μεγάλος αριθμός αξιωματικών, γεγονός που στέρησε για αρκετό καιρό τον σοβιετικό στρατό από μια ικανή στρατιωτική ηγεσία.
Η αδυναμία της Ευρώπης να σταματήσει τα επεκτατικά σχέδια της ναζιστικής Γερμανίας φανερώθηκε το Φθινόπωρο ρου 1938 στη διάσκεψη του Μονάχου, οπόταν η σοβιετική Ρωσία άρχισε να νοιώθει μια κατάσταση αυξανόμενης απομόνωσης. Η ΕΣΣΔ προσπάθησε να συμμαχήσει χωρίς επιτυχία με την Αγγλία και την Γαλλία αλλά τελικά κατέληξε σε συμφωνία με τη ναζιστική Γερμανία, τη γνωστή Συμφωνία μη επιθέσεως Ριμπέντροπ – Μολότοφ.
ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΡΙΜΠΕΝΤΡΟΦ – ΜΟΛΟΤΟΦ
Με αυτή την ονομασία είναι περισσότερο γνωστό το Γερμανο – Σοβιετικό Σύμφωνο μη Επίθεσης, που υπογράφτηκε στην Μόσχα στις 23 Αυγούστου 1939, ανάμεσα στον Υπουργό Εξωτερικών του Γ’ Ράιχ, Γιόακιμ φον Ρίμπεντροπ και τον σοβιετικό ομόλογο του, Βιάτσεσλαβ Μολότοφ. Παρέμεινε σε ισχύ έως τις 22 Ιουνίου 1941, όταν η Γερμανία το παραβίασε, εισβάλλοντας στη Σοβιετική Ένωση, στο πλαίσιο της Επιχείρησης Μπαρμπαρόσα. Η προσωρινή αυτή σύγκλιση της Σοβιετικής Ένωσης με ένα ορκισμένο ιδεολογικό της εχθρό, την Εθνικοσοσιαλιστική Γερμανία, επικρίθηκε με δριμύτητα στη Δύση. Τα αποτελέσματα της ρωσογερμανικής αυτής συμφωνίας υπήρξαν επίσης καταστροφικά για την αξιοπιστία των κομμουνιστικών κομμάτων στον αγώνα κατά του φασισμού. Οι αποσχίσεις από τις γραμμές του κόμματος σε κάθε γωνιά της Ευρώπης, και οι δυσκολίες να απαντηθούν οι κατηγορίες για ηττοπάθεια και συνεργασία με τον εχθρό, καθώς ο παγκόσμιος πόλεμος πλησίαζε και ναζιστικός επεκτατισμός είχε γίνει πραγματικότητα με την επίθεση στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939.
Στις αρχές του 1939 ο Χίτλερ ήταν αποφασισμένος να εισβάλει στην Πολωνία και να την κατακτήσει. Η Γαλλία και η Μ. Βρετανία είχαν δώσει εγγυήσεις ότι θα υποστήριζαν την Πολωνία στρατιωτικά εάν δεχόταν επίθεση από την Γερμανία. Ο Χίτλερ είχε στόχο να απαλλαγεί από την αντίδραση της Σοβιετικής Ένωσης σε μια εισβολή κατά της Πολωνίας.
Ο Στάλιν πίστευε ότι η χλιαρή αντιμετώπιση από την Γαλλία και την Αγγλία της κατάληψης της Τσεχοσλοβακίας από την χιτλερική Γερμανία, επιβεβαίωνε τους φόβους του ότι οι καπιταλιστικές δημοκρατίες είχαν αφήσει ελεύθερο το πεδίο στην Γερμανία προς τα ανατολικά, ενδεχομένως και για αντισοβιετικούς σκοπούς.
Έτσι ξεκίνησαν μυστικές διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην Γερμανία και τη Σοβιετική Ένωση τον Απρίλιο του 1939 που κατέληξαν στην υπογραφή του Γερμανο- Σοβιετικού Συμφώνου στις 23 Αυγούστου στη Μόσχα. Ο Στάλιν μελέτησε τα πλεονεκτήματα που συνδέονταν με τους μυστικούς όρους της συμφωνίας οι οποίοι έδιναν στην ΕΣΣΔ τον έλεγχο της Εσθονίας, της Λετονίας, της Λιθουανίας, της Φιλανδίας και της Βεσσαραβίας, με εξαίρεση τα ανατολικά εδάφη της Πολωνίας και αποφάσισε να προχωρήσει στην σύναψη της Συμφωνίας.
Ο Χίτλερ εξασφάλισε την ειρήνη στα ανατολικά και μπορούσε ανενόχλητος να προωθήσει τα σχέδια του και να προχωρήσει σε επίθεση πρώτα κατά της Πολωνίας και μετά κατά της Γαλλίας και της Νορβηγίας. Ο Στάλιν θα μπορούσε να ησυχάσει από την προοπτική μιας άμεσης επίθεσης εκ μέρους της Γερμανίας και να επικεντρωθεί στην κατάκτηση μιας ευρείας λωρίδας που θα εξασφάλιζε τα δυτικά σύνορα της Σοβιετικής Ένωσης.
Σε εφαρμογή του Συμφώνου Ρίμπεντροπ – Μολότοφ ο Χίτλερ επιτέθηκε στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, ξεκινώντας έτσι τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και ο Στάλιν λίγες μέρες αργότερα στις 12 Σεπτεμβρίου.
Αινείας
Εδώ το Μέρος Α: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos/
Εδώ το Μέρος Β: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-2/
Εδώ το Μέρος Γ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-3/
Εδώ το Μέρος Δ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-d/
Εδώ το Μέρος Ε: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-e/
Εδώ το Μέρος ΣΤ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-st/
Εδώ το Μέρος Η: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-i/
Εδώ το Μέρος Θ: https://elamcy.com/kommounismos-i-alli-opsi-tou-nomismatos-meros-th/
