«Είμαι 22 χρόνων και έχω υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον πατέρα μου. Όχι μόνο εγώ αλλά και ο αδελφός μου, όταν έλειπε η μητέρα μας. Ήμουν σχεδόν 5,5 χρόνων. Όταν αρνιόμουν, φώναζα, έκλαιγα, με χτυπούσε με τη λωρίδα του. Έτσι δεχόμουν τα πάντα. Όταν ο αδελφός μου έγινε πέντε χρόνων, άρχισε να κάνει και σε εκείνον τα ίδια. Όταν έπαιρνε τον αδελφό μου στην κρεβατοκάμαρα και ήξερα τι θα του κάνει, πονούσα περισσότερο.. Ακόμη ακούω τις φωνές και τα κλάματα του αδελφού μου από την κρεβατοκάμαρα… Σήμερα δεν μιλάμε γι’ αυτό, αλλά τα μάτια μας μιλάνε όταν μένουμε μόνοι και κοιταζόμαστε για λίγο. Είναι τρομερό. Υποφέρουμε και οι δύο, αλλά δεν μιλάμε, δεν θέλουμε να συζητήσουμε γι’ αυτό. Η ζωή μας όμως έχει μοναχική πορεία… Δεν έχουμε σχέσεις. Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε για πάντα από αυτό; Υπάρχει περίπτωση να ξεχαστεί για πάντα, σαν να μην υπήρξε;».
«Είμαι υιοθετημένη από τα 6 μου. Εκτός των άλλων στα 6 μου είχα έντονες σεξουαλικές ενοχλήσεις από τον παππού (τον πατέρα του θετού μου μπαμπά). Νιώθω τύψεις γιατί ζω μακριά από όλους, δεν τους δείχνω τρυφερότητα και αγάπη, αν και θα το ήθελα, αλλά μου είναι παρά πολύ δύσκολο».
«Έχω κακοποιηθεί σεξουαλικά κατ’ επανάληψη από στενό συγγενικό πρόσωπο σε ηλικία 5-10 χρόνων. Αντιμετώπιζα πολλά ψυχολογικά προβλήματα, όπως κατάθλιψη, τάσεις αυτοκτονίας κ.ά. Είμαι 24 χρόνων και ποτέ δεν είχα μια σχέση με το άλλο φύλο εκτός από φιλική. Μην μου προτείνετε να πάω σε ειδικό. Θέλω να πάω αλλά δεν έχω λεφτά και φοβάμαι. Ή μάλλον, ντρέπομαι αρκετά».
Τον Ιούλιο του 1974 πέραν των 1000 γυναικών ηλικίας από 13 μέχρι 80+ βιάστηκαν από τους τούρκους. Όσες επέζησαν, είναι υποχρεωμένες να ζουν σε καθεστώς ανωνυμίας επειδή η κυπριακή κοινωνία τις αντιμετωπίζει ως ατιμασθείσες. Κι η κυπριακή πολιτεία ως ανύπαρκτες.
Τον Ιούλιο του 2012, μία ανήλικη κοπέλα, ονόματι Μυρτώ Παπαδομιχελάκη, 15 ετών, βρέθηκε ημίγυμνη, χτυπημένη και σε κώμα, σε μία από τις πιο δημοφιλείς παραλίες της Πάρου. Το κεφάλι της είχε υποστεί σφοδρό χτύπημα με πέτρα, που ζύγιζε 5 κιλά.
Το 2014, καταδικάστηκαν σε 12 χρόνια φυλάκισης οι Α.Λ. και Ν.Ν. για υπόθεση προμήθειας κοκαΐνης και επαναλαμβανόμενης, σεξουαλικής κακοποίησης δυο ανηλίκων, 14 και 15 ετών. Δύο χρόνια μετά, το Ανώτατο Δικαστήριο μείωσε κατά τρία χρόνια τις ποινές φυλάκισης που επέβαλε το Μόνιμο Κακουργιοδικείο Λάρνακας στους κατηγορουμένους, κάνοντας λόγο ( ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ), για λάθη του Κακουργιοδικείου
Θύματα που είτε δεν γνωρίσαμε ποτέ, είτε δεν ακούσαμε ποτέ την ιστορία τους, είτε δεν τους δώσαμε ποτέ την στήριξη που χρειάστηκαν.
Μαρτυρίες ανώνυμες. Παιδιά που ανεβαίνουν τον δικό τους Γολγοθά μια ολόκληρη ζωή. Γυναίκες, Κορίτσια και Αγόρια που ζουν με τους δικούς τους εφιάλτες.
Άσκηση βίας. Βία που σκοτώνει σε όλα τα επίπεδα. Σωματικά, σεξουαλικά, ψυχικά.
Μια σκοτεινή εγκληματικότητα, που δεν καταγγέλθηκε ποτέ.
Γιατί; Μήπως η στάση της κοινωνίας; Η αντιμετώπιση που δέχεται το θύμα; Ο εξευτελισμός που υφίσταται; Η ντροπή, ο φόβος; Φόβος πως κανείς δεν θα πιστέψει το θύμα, πως κανείς δεν θα βοηθήσει, δεν θα στηρίξει, δεν θα καταλάβει.
Τους είναι δύσκολο να μιλήσουν για το θέμα αυτό. Φοβούνται ότι δεν θα τους πιστέψει κανείς, ότι θα τους καταλογιστούν ευθύνες ή ότι ο κόσμος θα αδιαφορήσει ή θα υποτιμήσει τη σοβαρότητα της κατάστασης. Βλέπετε δεν είναι κάποιοι διάσημοι, που αποφάσισαν μετα από χρόνια να δημοσιοποιήσουν την ιστορία τους και να ζητήσουν δικαίωση
Η βία δεν έχει κοινωνικά, οικονομικά, ταξικά όρια. Συμβαίνει παντού και οι μορφές της ποικίλουν. Η βία παραμένει ανομολόγητη. Κρύβεται πίσω από κατεβασμένες γρίλιες και μαύρα γυαλιά ηλίου. Πνίγεται σε βουβά μοναχικά δάκρυα.
Η βία κατά των παιδιών και των γυναικών δεν είναι ιδιωτική υπόθεση – Μας αφορά όλους
Σύμφωνα με τους ειδικούς, ένα στα πέντε παιδιά πέφτει θύμα κάποιας μορφής κακοποίησης και μία στις 10 γυναίκες έχει υποστεί κάποια μορφή βίας από την ηλικία των 15 ετών και άνω, ενώ μία στις 20 έχει πέσει θύμα βιασμού.
Χρειάζεται να θυμόμαστε ότι, τα θύματα πρέπει να βρουν τη δύναμη να αντιδράσουν, αν θέλουν να αλλάξουν τα μόνα πρότυπα που έχουν μάθει μέσα στη χρόνια σχέση κακοποίησης, αυτά δηλαδή της αδυναμίας, της αμφιθυμίας και της αδράνειας.
Πρέπει να βρουν τη δύναμη να σπάσουν τη σιωπή τους, να εμπιστευθούν τους ανθρώπους και τους φορείς που μπορούν πραγματικά να τις βοηθήσουν και να πιστέψουν στον εαυτό τους .
Τους αξίζει μία καλύτερη ζωή με αξιοπρέπεια, εκτίμηση και σεβασμό γι’ αυτό που πραγματικά είναι…. Άνθρωποι με δύναμη Ψυχής…
Πολιτεία και Κοινωνία, οφείλουν να είναι δίπλα στα θύματα βίας. Οφείλουν όμως, και συμπόρευση σε μια προσπάθεια καταπολέμησης του φαινόμενου της κατάχρησης του εγκλήματος της σεξουαλικής παρενόχλησης/κακοποίησης, αλλά και οποιασδήποτε μορφής βίας, για αλλότρια συμφέροντα, που αφήνει εκτεθειμένα τα πραγματικά θύματα. Οι επιλεκτικές ευαισθησίες δεν είναι φαινόμενο δίκαιης και υγιούς κοινωνίας.
Προς όλα τα «Ανώνυμα» θύματα οποιασδήποτε μορφής βίας:
ΕΧΕΙΣ ΦΩΝΗ, ΕΜΕΙΣ ΘΑ ΓΙΝΟΥΜΕ Η ΦΩΝΗ ΣΟΥ! Μίλα!
Δεν είσαι ούτε μόνη, ούτε μόνος … Είμαστε δίπλα σου…
Ακούμε, Πιστεύουμε, Στηρίζουμε
Υ.Γ. 1. Αφιερωμένο στην Ερατώ, αλλά και κάθε Ερατώ που μετρά πληγές. Δίπλα σε όλες αυτές τις γυναίκες, κορίτσια και αγόρια που ζουν τον εφιάλτη, θα είμαι συμπαραστάτης.
Μαρίνα Πολυκάρπου
Μέλος Κεντρικής Επιτροπής ΕΛΑΜ
