Ξαφνικά διαπιστώσαμε οτι είμαστε υπό κατοχή – κοιτάς καί λες που είναι ή Ελλάδα; Που είναι οι Έλληνες; Ποιοί μάς πούλησαν; Ποιοί μάς αγόρασαν; Βιώνοντας ένα σκληρό παιχνίδι πίσω από τήν πλάτη μας καί πάντα εις βάρος μας… Βλέπουμε πώς δέν είμαστε άμοιροι της τύχης μας…
Φταίμε όλοι…(διότι) καταργήσαμε τόν Θεό… Στήν θέση τής ’Εκκλησίας βάλαμε τίς στοές, αντικαταστήσαμε τό Γάμο μέ συμβολαιογραφική πράξι… Τήν Μάνα μέ τήν τηλεόραση… τα παιδιά με τά σκυλιά… τόν πνευματικό με τα μέντιουμ , τήν Λειτουργία μέ κολυμβητήρια, φροντιστήρια, την προσευχή με γιόγκα, την Νηστεία με δίαιτες καί τον Χριστόν μέ τον χρυσό…(Ετσι) άδειασε ή ψυχή μας… Αδελφοί μου ομοιοπαθείς καί συμπένητες η κρίση η μεγάλη δεν ειναι που δεν ευημερούμε, ειναι που δεν μετανοούμε… Δέν είναι η οφειλή των δανείων, είναι η οφειλή των δακρύων… Πάμε ολοταχώς πρός τα πίσω… που μυρίζει λιβάνι, πρόσφορο… καντήλι… σαρανταλείτουργα… προσκομιδή··· νερά αγιασμένα… πόρτες άσφαλισμένες μέ τό σημείο του Σταυρού από τήν λαμπάδα της Ανάστασης. Εσύ απελπισμένε αδελφέ… πίστεψε με… δέν υπάρχει άβυσσος, γιατί υπάρχει Παναγία… Καμμιά άβυσσος δέν θά ρυθμίζει τη ζωή μας… Σήκω έχεις μάνα… Η Παναγιά θά ’ρθεί καί την άβυσσο Παράδεισο θα κάνει και σε έξοδο το αδιέξοδο θα αναδείξει… Πίστεψέ με έχει χιλιάδες φορές ξαναγίνει…».
