Περπατώντας κανείς στους δρόμους της Λευκωσίας, ειδικά σε περιοχές όπως την Παλιά Πόλη, Αγλαντζιά, Παλλουριώτισσα, εύκολα διαπιστώνει με μια ματιά μια τεράστια αλλαγή γύρω του. Οι γειτονιές που μεγαλώσαμε και οι δρόμοι που περπατήσαμε δεν είναι πλέον οι ίδιοι… Τα πρωινά, η εικόνα νεαρών γυναικών με την παραδοσιακή ισλαμική μαντήλα να σουλατσάρουν μαζί με τρία, τέσσερα παιδιά η κάθε μια είναι καθημερινή. Αν περάσει κάποιος έξω από τα σχολεία δε θα δυσκολευτεί καθόλου να εντοπίσει τις μαντηλοφορούσες μαθήτριες. Υπάρχουν δε δημοτικά σχολεία όπου οι γονείς με πανικό διαπιστώνουν ότι ίσως και το 50% των συμμαθητών των παιδιών τους στην τάξη, είναι μουσουλμάνοι, παιδιά λαθρομεταναστών, αιτητών ασύλου και δήθεν πολιτικών προσφύγων. Ειδικά σε περιοχές όπου το πρόβλημα είναι ιδιαίτερα οξυμένο, τα βράδια δυσκολεύεσαι να βρεις Έλληνα Κύπριο στους δρόμους και παντού κυριαρχούν ομάδες αλλοδαπών ασιατικής, αραβικής και αφρικανικής προέλευσης. Το ίδιο συμβαίνει και στις άλλες πόλεις.
Το εκπληκτικό και συνάμα ανατριχιαστικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η αλλαγή έχει επισυμβεί σε μικρό χρονικό διάστημα. Ο αριθμός των ούτω καλούμενων προσφύγων, των αιτητών ασύλου, των λαθρομεταναστών έχει πολλαπλασιαστεί απότομα τελευταία. Ανέκαθεν υπήρχαν ξένοι ανάμεσα μας, δεν είμαστε ασυνήθιστοι. Είμαστε καλός λαός, φιλόξενος και ανεκτικός (ανεξάρτητα με τις συλλογικές τύψεις που προσπαθούν να μας φορτώσουν προκαταβολικά το σύστημα παγκοσμιοποίησης και οι εγχώριοι εντολοδόχοι του).
Τα τελευταία χρόνια όμως, με αφορμή τον πόλεμο της Συρίας υπήρξε μια ξαφνική διόγκωση των μεταναστευτικών ροών σε Ευρώπη, Ελλάδα και Κύπρο. Ένα καλά οργανωμένο σχέδιο εφαρμόστηκε από το διεθνές Σύστημα Παγκοσμιοποίησης που εκμεταλλεύτηκε τον πόλεμο αυτό για να ωθήσει εκατομμύρια λαθρομετανάστες προς την Γηραιά Ήπειρο. Αφού απορρόφησαν όσους ήθελαν σαν φτηνό εργατικό δυναμικό οι πλούσιες χώρες, η Ευρώπη τελικά έκλεισε τα σύνορα της, ένιψε τα χέρια της και άφησε την Κύπρο και την Ελλάδα μόνες να πάρουν πάνω τους όλο το βάρος.
Στην εξίσωση προστίθεται και ο ισλαμοφασίστας Ερντογάν (τον οποίο κάποιοι που ακόμα και σήμερα εμφανίζονται σαν ειδήμονες στις τηλεοράσεις, τον θεωρούσαν σαν την ελπίδα της Κύπρου) που διοχετεύει ακατάπαυστα αφροασιατικές μάζες προς τα νησιά του Αιγαίου και την Κύπρο. Το γελοίο και συνάμα τραγικό της υπόθεσης είναι ότι στην Κύπρο οι λαθρομετανάστες δεν έρχονται μόνο δια θαλάσσης πλέον αλλά και δια … αέρος μέσω του παράνομου αεροδρομίου της Τύμπου, για να διοχετευτούν πλήρως δασκαλεμένοι, στις ελεύθερες περιοχές μέσω των οδοφραγμάτων. Άσε που βάρκες «θαλασσοδαρμένων» που εμφανίζονται στα ανοιχτά του Κάβο Γκρέκο, έχουν ως αφετηρία την κατεχόμενη Αμμόχωστο…
Αναφέρω τον πόλεμο της Συρίας ως αφορμή, γιατί μπορεί κάποιος να μας εξηγήσει, πως αυτός ο πόλεμος επηρεάζει ανθρώπους από το Μπάγκλαντες μέχρι την Σομαλία, οι οποίοι επιλέγουν να έρθουν σε Κύπρο και Ελλάδα; Στην Μητροπολιτική Ελλάδα έχουν καταμετρηθεί «πρόσφυγες» από 91 διαφορετικές χώρες. Και αν κάποιος δεν πιστεύει, μια βόλτα στους δρόμους της Λευκωσίας θα τον πείσει απόλυτα. Είναι κωμικοτραγικό! Όλοι οι αιτητές πολιτικού ασύλου έχουν χάσει τα ταξιδιωτικά τους έγγραφα αλλά κρατούν τα κινητά τους τηλέφωνα ανέπαφα και φορτισμένα έτοιμοι να βγάλουν «σέλφι» μόλις πατήσουν το πόδι τους σε ευρωπαϊκό έδαφος και να ειδοποιήσουν τους φίλους τους στις μακρινές τους πατρίδες ότι τα κατάφεραν, δίνοντας τους έτσι το έναυσμα να αποπειραθούν το ίδιο.
Η λαθρομετανάστευση εξελίσσεται σε κακοήθη όγκο για τον Ελληνισμό, ο οποίος απειλεί, χωρίς ίχνος υπερβολής, ακόμα και την ύπαρξη μας. Και όμως, παρόλα αυτά, οι ελίτ του Συστήματος Παγκοσμιοποίησης, (πολιτικοί, «διανοούμενοι», ΜΜΕ, ΜΚΟ κλπ) οι οποίες όχι μόνο κωφεύουν στο πρόβλημα αλλά αντίθετα το ενισχύουν ακατάπαυστα με τα λόγια και τα έργα τους.
Τώρα που είναι γιορτές η τετριμμένη νεοταξική επωδός του «και μεις κάποτε ήμασταν πρόσφυγες» (με συγχωρείτε αλλά είμαστε ακόμα) έχει αντικατασταθεί με το «και ο Χριστός ήταν πρόσφυγας»! Είναι πραγματικά ενδιαφέρουσα και άκρως συγκινητική η επίκληση στην θρησκεία, των κατεξοχήν άθεων, αυτών που με την πρώτη ευκαιρία επιτίθενται σε οτιδήποτε το χριστιανικό και ταυτόχρονα σπεύδουν να υπερασπίσουν τα θρησκευτικά δικαιώματα των λαθρομεταναστών (πχ η ισλαμική μαντήλα στα σχολεία). Ακόμα και αν δεχτούμε τη λογική τους θα πρέπει να πούμε ότι οι πρόσφυγες από εμπόλεμες περιοχές είναι ελάχιστοι, ο πόλεμος στη Συρία έχει κοπάσει, οι υπόλοιποι είναι λαθρομετανάστες, λαθροεισβολείς και λαθροέποικοι.
Ναι, για αυτούς ο Χριστός δεν ήταν αλλά είναι πρόσφυγας, αφού τον έχουν διώξει από τις ζωές τους εδώ και καιρό και τον έχουν αντικαταστήσει με τον υλισμό, είτε αυτόν του Μαρξ είτε του Μεγάλου Κεφαλαίου της Παγκοσμιοποίησης.
Απαντώντας προκαταβολικά στις ανέξοδες «αντιρατσιστικές» κορώνες των διαφόρων, θα πω ότι κανένα πρόβλημα δεν έχω με τους ξένους που έρχονται νόμιμα και ελεγχόμενα στην Κύπρο να εργαστούν με προκαθορισμένα από το Νόμο δικαιώματα και υποχρεώσεις, τόσο από για τον εργοδότη όσο και για τον εργοδοτούμενο. Κανένα πρόβλημα με κανένα άνθρωπο ανεξαρτήτως καταγωγής, χρώματος, θρησκείας κλπ, ο οποίος αγωνίζεται να ζήσει στην πατρίδα του και στον πολιτισμό του. Τεράστιο πρόβλημα όμως με την λαθρομετανάστευση η οποία εξελίσσεται σε αναίμακτη εισβολή και νέο εποικισμό της πατρίδας μας. Πλέον το πρόβλημα είναι πρόβλημα επιβίωσης, όχι για τους λαθρομετανάστες, αλλά για τους Έλληνες της Κύπρου και Ελληνισμό γενικότερα. Οι αριθμοί αυξάνονται αλματωδώς και αν δεν γίνει κάτι μια μέρα θα ξυπνήσουμε και θα βρεθούμε μειονότητα στην ίδια μας την πατρίδα.
Αλέξης Παπαθανασίου
