Τέτοιες μέρες στο μυαλό όλων μας αναβιώνει ο επικός Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της Θρυλικής ΕΟΚΑ, που την 1η Απριλίου του 1955 υπό τις προσταγές του Γεωργίου Γρίβα Διγενή άρχισε ένα αγώνα αγνό, μακριά από προσωπικές σκοπιμότητες με μοναδικό σκοπό το κοινό καλό, την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και Ένωση με την Ελλάδα. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν το επιστέγασμα πολλών προσπαθειών που έκανε ο αδούλωτος Ελληνισμός της Κύπρου, που για πολλές δεκαετίες απαιτούσε από τους Άγγλους δυνάστες την πραγματοποίηση της πολυπόθητης Ένωσης.

Όταν οι προσπάθειες των Κυπρίων διά της διπλωματικής οδού δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, πήρε την ιστορική απόφαση να επιστρέψει μυστικά στην Κύπρο τον Νοέμβριο του 1954 με το ιστιοφόρο «Σειρήν», για να οργανώσει τον ένοπλο αγώνα.

Η οργάνωση του αγώνα ήταν απαιτητική και ψυχοφθόρα, όμως με την στρατηγική που ακολούθησε ο Διγενής κατάφερε να διατηρήσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ήταν Παρασκευή, όταν 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα με προσταγή του Διγενή έπεσαν οι πρώτες βόμβες. Σε όλες τις Πόλεις μικρές ομάδες επιτέθηκαν κατά αστυνομικών σταθμών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών καναλιών αλλά και δημοσίων χτιρίων. 

Η 1η Απριλίου του 1955 ήταν η απαρχή του ξεσηκωμού των Ελλήνων της Κύπρου. Ο λαός πίστεψε στις δυνατότητες των παλληκαριών του Διγενή και ολόκληρη η Κύπρος μετατράπηκε σε κοχλάζον ηφαίστειο, ενώ η γη έτρεμε με το πέρασμα των λεβεντόπαιδων της ΕΟΚΑ. Το συναίσθημα που κυρίευε ήταν απίστευτο, ο εχθρός αλαφιάστηκε, ενώ η καρδιές του λαού θερμάνθηκαν από την φλόγα του αγώνα. Οι νέοι βγήκαν πρωτοπόροι στον αγώνα και τα αιώνια λάβαρα του Ελληνισμού υψώθηκαν ψηλά στις καρδίες των Κυπρίων και ο πόθος για λευτεριά έγινε πιο ισχυρός από ποτέ.

Ο Αγώνας χαρακτηρίστηκε άνισος καθώς οι Άγγλοι είχαν υπεροχή σε αριθμό και όπλα. Εγώ όμως θα τον χαρακτηρίσω άνισο επειδή οι Λεβέντες της ΕΟΚΑ είχαν ατσάλινη πίστη και Ελληνική ψυχή που δεν λύγισε μπροστά από τον Θάνατο, αλλά αντιθέτως ορμούσε με μεγαλύτερη λύσσα.

Τα παραδείγματα ηρωισμού και αυτοθυσίας πολλά, αφήνοντας ιερή παρακαταθήκη σε όλους εμάς τους Έλληνες Εθνικιστές. Επιγραμματικά αναφέρω, το ολοκαύτωμα του Γρηγόρη Αυξεντίου στον μαχαιρά και το Μολών Λαβέ που ήχησε σε ολόκληρο το νησί. Τον έφηβο Ευαγόρα Παλληκαρίδη που έμεινε ακλόνητος μπροστά στον θάνατο και με βλέμμα αγέρωχο κοίταζε στα μάτια τον δήμιό του ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο. Τον Κυριάκο Μάτση, Σταυραετό του Πενταδαχτύλου που είπε το επίκαιρο «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα αλλά περί αρετής».

Με το τέλος του αγώνα ο σκοπός δεν επιτευχθεί, αν και οι λεβέντες του Διγενή τσάκισαν τον Αγγλικό στρατό και ξεφτίλισαν ολόκληρη αυτοκρατορία, η μαύρη κατάρα του Ελληνισμού, οι αιώνιοι εφιάλτες έκαναν ξανά την εμφάνισή τους στα πρόσωπα των Καραμανλή και Μακαρίου που υπέγραψαν την προδοτική συνθήκη Ζυρίχης – Λονδίνου. Στα αξιοσημείωτα τα λόγια του Μακαρίου τον Σεπτέμβρη του 1958 στην Μπάρμπαρα Κάσολ (βουλευτή της Εργατικής αντιπολίτευσης) και ενώ οι αγχόνες ήτο ακόμη κρεμασμένες στις κεντρικές φυλακές: «Δέχομαι λύση ανεξαρτησίας με αποκλεισμό της Ενώσεως». Με την υπογραφή τους στην συνθήκη πρόδωσαν ένα ολόκληρο Έθνος, πρόδωσαν την Κύπρο, πρόδωσαν την ΕΟΚΑ και πρόδωσαν το αίμα των ηρώων που πότισε το δέντρο της Λευτεριάς και της Ένωσης με την Ελλάδα. 

Η Κύπρος του 2016, η Κύπρος της λήθης, της παρακμής, του προσκυνήματος, της δουλοπρέπειας και της αδιαφορίας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ την άσβεστη φλόγα της ΕΟΚΑ. Η φλόγα αυτή σιγοκαίει στις ψυχές των ΕΛΑΜιτών. Δίνουμε όρκο τιμής στον Γεώργιο Γρίβα Διγενή και τους Λεβέντες της ΕΟΚΑ να κρατήσουμε άσβεστη την φλόγα του αγώνα. Η μέρα που η φλόγα αυτή θα μετουσιωθεί σε πύρινη λαίλαπα πλησιάζει και με την αρχαιοελληνική ασπίδα και ξίφος μπροστά θα κάψει στο πέρας της κάθε ρίψασπι που προσκύνησε και κάθε ανθέλληνα που πρόδωσε τον αγώνα και τον όρκο της ΕΟΚΑ.

Πέτρος Αυγουστή

Μέτωπο Νεολαίας Ε.ΛΑ.Μ.