Τέτοιες μέρες στο μυαλό όλων μας αναβιώνει ο επικός Εθνικοαπελευθερωτικός αγώνας της ΕΟΚΑ, που την 1η Απριλίου του 1955 υπό τις προσταγές του Γεωργίου Γρίβα Διγενή άρχισε ένα αγώνα αγνό, μακριά από προσωπικές σκοπιμότητες με μοναδικό σκοπό το κοινό καλό, την αποτίναξη του Αγγλικού ζυγού και την Ένωση με την Ελλάδα. Ο Αγώνας της ΕΟΚΑ ήταν το επιστέγασμα πολλών προσπαθειών που έκανε ο αδούλωτος Ελληνισμός της Κύπρου, που για πολλές δεκαετίες απαιτούσε από τους Άγγλους δυνάστες την πραγματοποίηση της πολυπόθητης Ένωσης.

Ολόκληρη η Κύπρος έμοιαζε με κοχλάζον ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί. Σύσσωμος ο Ελληνισμός του νησιού απαιτούσε την πραγματοποίηση της Ένωσης με την Ελλάδα, με επιστέγασμα το Ενωτικό Δημοψήφισμα του 1950.  Όταν οι αγώνες διά της διπλωματικής οδού δεν έφεραν τα αναμενόμενα αποτελέσματα, ο στρατηγός Γεώργιος Γρίβας, πήρε την ιστορική απόφαση να επιστρέψει μυστικά στην Κύπρο τον Νοέμβριο του 1954 με το ιστιοφόρο «Σειρήν» ιδρύοντας την ΕΟΚΑ.

Η οργάνωση του αγώνα ήταν απαιτητική και ψυχοφθόρα, όμως με την στρατηγική που ακολούθησε ο Διγενής κατάφερε να διατηρήσει το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Ήταν Παρασκευή, όταν 30 λεπτά μετά τα μεσάνυχτα με προσταγή του Γεωργίου Γρίβα έπεσαν οι πρώτες βόμβες. Σε όλες τις Πόλεις μικρές ομάδες επιτέθηκαν κατά αστυνομικών σταθμών, ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών καναλιών αλλά και δημοσίων χτιρίων. Ο Αγώνας είχε ξεκινήσει και κανένα εμπόδιο δεν θα μπορούσε να σταθεί ικανό να λυγίσει την πίστη των αγωνιστών της ΕΟΚΑ.

Η 1η Απριλίου του 1955 ήταν η απαρχή του ξεσηκωμού των Ελλήνων της Κύπρου. Το συναίσθημα που κυρίευε ήταν απίστευτο, ο εχθρός αλαφιάστηκε, ενώ η καρδιές του λαού θερμάνθηκαν από την φλόγα του αγώνα. Οι νέοι βγήκαν πρωτοπόροι στον αγώνα και τα αιώνια λάβαρα του Ελληνισμού υψώθηκαν ψηλά στις καρδίες των Κυπρίων και ο πόθος για λευτεριά έγινε πιο ισχυρός από ποτέ.

Η προκήρυξη του Γεωργίου Γρίβα Διγενή την 1η Απριλίου 1955 ξεκινάει λέγοντας: «Με την βοήθειαν τού Θεού, με πίστιν εις τον τίμιον αγώνα μας, με την συμπαράστασιν ολοκλήρου τού Ελληνισμού και με την βοήθειαν των Κυπρίων, αναλαμβάνομεν τον αγώνα διά την αποτίναξιν τού Αγγλικού ζυγού, με σύνθημα εκείνο το οποίον μάς κατέλιπαν οι πρόγονοί μας ως ιεράν παρακαταθήκην: ‘Η τάν ή επί τάς». Έτσι οι Λεβέντες της ΕΟΚΑ με πίστη πιο δυνατή από ατσάλι και την αδάμαστη Ελληνική τους ψυχή να φωνάζει «Λευτεριά» δεν λύγισαν μπροστά στον θάνατο, αλλά με λύσσα όρμισαν όλοι στον αγώνα για την Ένωση.

Το μεγαλείο των αγωνιστών της ΕΟΚΑ είναι αδύνατο να περιγραφεί σε λίγες γραμμές, ο ηρωισμός, η αυταπάρνηση και η αυτοθυσία που επέδειξαν οι Λεβέντες του Διγενή δείχνει σε όλους εμάς τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε σήμερα. Έχοντας ως πρότυπα τους αγωνιστές της ΕΟΚΑ έχουμε καθήκον και χρέος να μην κάνουμε ούτε βήμα πίσω από τις αξίες και τα ιδανικά που εκείνοι μας άφησαν ως παρακαταθήκη.

Ήταν Μάρτιος του 1957, όταν οι Άγγλοι περικύκλωσαν το κρησφύγετο του Γρηγόρη Αυξεντίου στον Μαχαιρά, αυτός σαν άλλος Λεωνίδας απάντησε «Μολών Λαβέ» και κάνοντας πράξη τα λόγια του «Στην εσχάτη ανάγκη θα αγωνιστώ και θα πεθάνω ως Έλληνας, αλλά ζωντανό δεν θα με πιάσουν» έγινε ολοκαύτωμα και δεν παραδόθηκε στον κατακτητή. Δέκα μέρες αργότερα ένας 19χρονος Λεβέντης βαδίζει προς την αγχόνη, είναι ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης, που δεν δειλιάζει μπροστά στον θάνατο, ακλόνητος κοιτάζει κατάματα τον δήμιό του και ψέλνοντας τον Εθνικό Ύμνο βαδίζει στον δρόμο της Λευτεριάς. Τον σκοπό του αγώνα της ΕΟΚΑ, την πίστη στον Αρχηγό και τα ανώτατα ιδανικά που διακατείχαν τους λεβέντες του Διγενή ενσαρκώνουν τα λόγια του Κυριάκου Μάτση «Ου περί χρημάτων τον αγώνα ποιούμεθα, αλλά περί αρετής».

Αυτοί οι άνθρωποι, υπό τις πιο αντίξοες συνθήκες δεν λύγισαν και προτίμησαν τον θάνατο  από την ταπείνωση, προτίμησαν την Λευτεριά από την δουλεία. Τον όρκο που έδωσαν τα παλληκάρια του Διγενή έχουμε χρέος να τον συνεχίσουμε, μέσα από τον δικό μας πολιτικό αγώνα με μοναδικό στόχο την πραγματική Λευτεριά της Κύπρου.

Το αίμα των αγωνιστών της ΕΟΚΑ τότε προδόθηκε από την πολιτική ηγεσία, ήταν Σεπτέμβρης του 1958, λίγες μέρες μετά την ιστορική μάχη στον Αχυρώνα Λιοπετρίου, όταν ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος Γ’ δήλωνε στην Μπάρμπαρα Κάσολ (Βουλευτή του Εργατικού κόμματος) «Δέχομαι λύση ανεξαρτησίας με αποκλεισμό της ενώσεως», ενώ κάποιους μήνες αργότερα οι Καραμανλής και Μακάριος υπέγραψαν τις συνθήκες Ζυρίχης – Λονδίνου δίνοντας τέλος στο όραμα της Ενώσεως. Το όραμα αυτό όμως θα μείνει για πάντα ζωντανό όσο υπάρχουν κάποιοι που τιμούν και συνεχίζουν τον αγώνα της ΕΟΚΑ.

Η Κύπρος του 2017, η Κύπρος της λήθης, της παρακμής, του προσκυνήματος, της δουλοπρέπειας και της αδιαφορίας έχει μεγαλύτερη ανάγκη από ποτέ την άσβεστη φλόγα της ΕΟΚΑ. Η φλόγα αυτή σιγοκαίει στις ψυχές των ΕΛΑΜιτών. Δίνουμε όρκο τιμής στον Γεώργιο Γρίβα Διγενή και τους Λεβέντες της ΕΟΚΑ να κρατήσουμε άσβεστη την φλόγα του αγώνα. Η μέρα που η φλόγα αυτή θα μετουσιωθεί σε πύρινη λαίλαπα πλησιάζει και με την αρχαιοελληνική ασπίδα και το ξίφος μπροστά θα κάψει στο πέρας της κάθε ρίψασπι που προσκύνησε και κάθε ανθέλληνα που πρόδωσε τον αγώνα και τον όρκο της ΕΟΚΑ.