Ελληνοτουρκική φιλία, το παραμύθι της εποχής μας, ένα εθνικά επικίνδυνο σχέδιο το οποίο προωθούν στην Κύπρο τις τελευταίες δεκαετίες οι ξένοι δυνάστες μας και οι εγχώριοι υποτακτικοί τους για να περάσει αναίμακτα η λύση του Κυπριακού στη βάση την ΔΔΟ. Απέναντι σε όλους αυτούς που οραματίζονται την αδελφοποίηση Ελλήνων και τούρκων στην Κύπρο, βρίσκονται οι Έλληνες Εθνικιστές που ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ τους ποταμούς αίματος που χύθηκαν στο όνομα αυτής της “φιλίας”, ούτε την γη των πατέρων μας που κατέχουν διά της βίας οι βάρβαροι εισβολείς. Τα τελευταία “θύματα” αυτής της “φιλίας” ήταν ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού, δύο νέοι που έδωσαν την ζωή τους καθώς δεν συμβιβάστηκαν ποτέ με την κατοχή και πονούσαν όταν έβλεπαν την τουρκική ημισέληνο να μολύνει τα Άγια χώματα της Κύπρου.      

Στις αρχές του 1996 η Κυπριακή Ομοσπονδία Μοτοσικλετιστών ανακοίνωσε την απόφασή της να οργανώσει τον Αύγουστο μεγαλειώδη αντικατοχική πορεία από το Βερολίνο μέχρι την Κερύνεια. Σύνθημα της πορείας «Απελευθέρωση η μόνη λύση». Σκοπός τους ήταν να αναδείξουν ότι στην Κύπρο υπάρχει συνεχιζόμενη τουρκική κατοχή και ότι τα ανθρώπινα δικαιώματα των Ελλήνων της Κύπρου καταπατούνται συνεχώς. H πορεία ξεκίνησε στις 2 Αυγούστου από την πύλη του Βρανδεμβούργου στο Βερολίνο. Οι μοτοσικλετιστές ακολούθησαν μια μεγάλη διαδρομή μέσα από χώρες της Ευρώπης για να καταλήξουν στην Κύπρο στις 10 Αυγούστου. Στην πορεία υπολογίζεται πως συμμετείχαν 7000 Έλληνες και 200 ευρωπαίοι μοτοσικλετιστές. Σε κάθε σταθμό που έκαναν πραγματοποιούσαν διασκέψεις τύπου, όπου ανέλυαν τους στόχους της πορείας. Μιλούσαν για τους αγνοούμενους, τους εγκλωβισμένους, τους πρόσφυγες, την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την τουρκία και παρέθεταν το πραγματικό πρόβλημα της Κύπρου που είναι εισβολής και συνεχιζόμενης τουρκικής κατοχής. Κατάφεραν μέσα σε μια εβδομάδα να πετύχουν αυτό που δεν κατάφεραν ποτέ οι πολιτικάντηδες.  Να ενημερώσουν την Ευρώπη και τους Ευρωπαίους πολίτες για την εισβολή και την παράνομη κατοχή από τον τούρκο εισβολέα ασκώντας αφόρητη πίεση στην τουρκία.

Την 11η Αυγούστου, οι μοτοσικλετιστές ετοιμάζονται να ολοκληρώσουν την τεραστίων διαστάσεων ειρηνική αντικατοχική τους πορεία η οποία θα τερματιζόταν στην Κερύνεια. Ο τότε πρόεδρος, Γλαύκος Κληρίδης όμως, είχε διαφορετική άποψη, καθώς υπέκυψε για άλλη μια φορά στα κόλπα και τις απειλές του Ντενκτάς τερματίζοντας μια άρτια οργανωμένη πορεία και μετατρέποντάς την σε ανεξέλεγκτη διαδήλωση με εξοργισμένους νέους, που ήθελαν να διαμαρτυρηθούν για την απαγόρευση μιας ειρηνικής πορείας στην γη των πατέρων μας, την κατεχόμενη γη μας.

Με την ακύρωση της πορείας, η κατάσταση ξέφυγε από τα οργανωμένα πλαίσια, ενώ κατά μήκος της πράσινης γραμμής εκτυλίχθηκαν μικροεπεισόδια και πετροβολισμοί ανάμεσα σε διαδηλωτές και τις δυνάμεις του ΟΗΕ. Στη Δερύνεια η κατάσταση είχε ξεφύγει, καθώς οι συγκρούσεις δεν άργησαν να μετατραπούν σε γενικευμένη σύρραξη. Μοτοσικλετιστές και άλλοι διαδηλωτές βρέθηκαν αντιμέτωποι με συγκεντρωμένο πλήθος τουρκο”κύπριων”, “γκρίζων λύκων” και τον κατοχικό στρατό. Όσο περνούσε η ώρα τα επεισόδια κλιμακώνονταν. Τα μέλη των «γκρίζων λύκων» χτυπούσαν τους διαδηλωτές με καδρόνια και πέτρες, τη στιγμή που οι “ειρηνευτικές δυνάμεις” κοιτούσαν άπραγες το σκηνικό τρόμου.

Ο Τάσος Ισαάκ, που είχε βρεθεί στο επίκεντρο των γεγονότων στην προσπάθειά του να βοηθήσει ένα συμπατριώτη μας, τον οποίο χτυπούσαν οι τούρκοι, δέχτηκε μια άνανδρη επίθεση από ψευδοαστυνομικούς, τουρκο”κύπριους” και γκρίζους λύκους πέφτοντας στο χώμα. Γύρω του μαζεύτηκαν δεκάδες λυσσασμένοι τούρκοι και άρχισαν να τον κλωτσάνε, να τον χτυπάνε στο κεφάλι και όπου αλλού μπορούσαν με λοστούς και πέτρες έως ότου ο ήρωας Τάσος Ισαάκ να αφήσει την τελευταία του πνοή λίγο πιο πέρα από την πολυαγαπημένη του Αμμόχωστο. O 24χρονος ήρωας Αναστάσιος Ισαάκ, άφησε πίσω του  γονείς, αδέλφια και την έγκυο σύζυγό του, η οποία ένα μήνα αργότερα έφερε στη ζωή ένα κοριτσάκι που πήρε το όνομα του ήρωα, Αναστασία. Η μικρή Αναστασία δεν γνώρισε ποτέ τον πατέρα της όμως έχει την τιμή να είναι κόρη ενός σύγχρονου ήρωα, πράγμα που σπανίζει στις μέρες μας.

Τη μέρα της κηδείας του Τάσου Ισαάκ, στις 14 Αυγούστου, εκατοντάδες Έλληνες κατευθύνθηκαν προς το οδόφραγμα της Δερύνειας, για να εναποθέσουν στεφάνια και λουλούδια στο χώρο της θυσίας του ήρωα και να αποδώσουν τον ελάχιστο φόρο τιμής στο χαμένο τους συναγωνιστή. Η ατμόσφαιρα μύριζε μπαρούτι εκείνη τη μέρα, ενώ ο ξάδελφός του Ισαάκ, Σολωμός Σολωμού είχε ορκιστεί για εκδίκηση και τίποτα δεν θα τον σταματούσε.

Η κατάσταση δεν άργησε να βγει και τη μέρα εκείνη εκτός ελέγχου, όταν από το πουθενά την εμφάνισή τους στο σημείο έκαναν οι «γκρίζοι λύκοι». Λίγα λεπτά αργότερα η περιοχή μετατράπηκε σε πεδίο μάχης. Ο πετροπόλεμος ήταν μόνο η αρχή. Ξαφνικά ξεπετάχτηκε μπροστά από τους διαδηλωτές ο Σολωμός Σολωμού και με αστραπιαίες κινήσεις πέρασε ανάμεσα από τα συρματοπλέγματα. Οι Κυανόκρανοι φάνηκαν πολύ αδύναμοι για να τον συγκρατήσουν. Ο 26χρονος Λεβέντης από το Παραλίμνι, με βήμα γοργό και στιβαρό και με το τσιγάρο να καίει στα χείλη, κατευθύνθηκε προς τον ιστό για να κατεβάσει το πανί  της ντροπής. Κάποιοι διαδηλωτές προσπάθησαν να τον αποτρέψουν. Οι τελευταίες λέξεις που άκουσε καθώς σκαρφάλωνε τον ιστό έμειναν χαραγμένες στις καρδιές όλων των Ελλήνων, «Ρε μην πηγαίνεις κοντά ρε. Έλα έξω ρε μαλάκα. Θα σου ρίξουνε ρε μαλάκα». Μετά τα πάντα σκοτείνιασαν. Ο Σολωμός Σολωμού κείτονταν νεκρός στο χώμα, δολοφονημένος εν ψυχρώ από σφαίρες στο λαιμό, το πρόσωπο και την κοιλιά.

Εμείς οι Έλληνες Εθνικιστές αποτίουμε κάθε χρόνο φόρο τιμής στο σημείο όπου σκοτώθηκαν οι 2 ηρωομάρτυρες, στέλνοντας το μήνυμα στους πολιτικάντηδες πως υπάρχουν κάποιοι που ΔΕΝ ΞΕΧΝΟΥΝ τους αληθινούς ήρωες και δεν πέφτουν θύματα της προπαγάνδας περί ελληνοτουρκικής “φιλίας”. Η θυσία του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού μας δείχνει τον δρόμο για την ελευθερία της πατρίδας μας, τον δρόμο προς την Αμμόχωστο, την Κερύνεια, τη Μόρφου και την Καρπασία. Μας έδειξαν ότι ούτε συρματοπλέγματα, ούτε τα ρόπαλα και τα όπλα των τούρκων μπορούν να σταματήσουν ένα Έλληνα που με την δύναμη της ψυχής του μπορεί να πετύχει πολλά.

Το Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.) ήταν όπως κάθε χρόνο εκεί, δείχνοντας τον δρόμο σε κάθε Έλληνα της Κύπρου να δώσει βροντερά το παρών του στον αγώνα, γυρίζοντας την πλάτη στους πολιτικάντηδες. Σε αυτούς που μας υβρίζουν επειδή ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ τις θυσίες αυτές και θα ζητάμε εκδίκηση για τις άνανδρες δολοφονίες συμπατριωτών μας. Επειδή ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ την βάρβαρη τουρκική εισβολή και συνεχιζόμενη παράνομη κατοχή. Επειδή ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ μια Κύπρο ΕΛΕΥΘΕΡΗ και ΕΛΛΗΝΙΚΗ και ΔΕΝ αποδεχόμαστε την Ελληνοτουρκική “φιλία”. Μία “φιλία” που το 1996 σκότωσε 3 παλικαριά στα Ελληνικά Ίμια και 2 λεβέντες στην Δερύνεια. 

Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που εκείνο τον Αύγουστο του 1996, έβλεπαν τα γεγονότα από τον καναπέ τους και πιθανόν να έλεγαν πως: «τα ‘θελε και τα ‘παθε. Δεν έμενε στο σπίτι του με την ετοιμόγεννη γυναίκα του, τι ήθελε τις διαδηλώσεις και τους ηρωισμούς» ή «ήταν τρελός που πήγε να κατεβάσει την τουρκική σημαία». Η αλήθεια όμως είναι πως και οι δύο ήταν τρελοί, όχι όμως με την έννοια που το είπαν αυτοί. Ήταν τρελοί για ελευθερία και δικαιοσύνη, για την Γαλανόλευκη και την πατρίδα μας για την οποία θυσίασαν την ζωή τους χωρίς να διστάσουν.

Εμείς στο Εθνικό Λαϊκό Μέτωπο (Ε.ΛΑ.Μ.)  υποσχόμαστε πως ΔΕΝ θα σταματήσουμε τον αγώνα μέχρι να κυματίζει η Ελληνική Σημαία στον ιστό που σκαρφάλωσε ο Σολωμός Σολωμού καθώς έχουμε ιερό καθήκον να εντείνουμε τον αγώνα μας ενάντια στην ομοσπονδία και την τουρκοποίηση της Κύπρου με μοναδικό στόχο την ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ. Αποτελεί επιτακτική ανάγκη όλοι οι Έλληνες να ορθώσουν ανάστημα τσακίζοντας όποιον τολμά να προσκυνά τον κατακτητή και να ζητάει ομοσπονδία, υψώνοντας το λάβαρο της Εθνικής Αντίστασης, τιμώντας και συνεχίζοντας τον αγώνα του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού.

«ΙΣΑΑΚ, ΣΟΛΩΜΕ ΔΕΝ ΘΑ ΣΑΣ ΞΕΧΝΩ ΠΟΤΕ»

Πέτρος Αυγουστή

Μέτωπο Νεολαίας

Εθνικού Λαϊκού Μετώπου (Ε.ΛΑ.Μ.)