Σε μία ιστορική αναδρομή παρατηρείται πως ελληνικά εδάφη πολιορκούνται μονίμως και μέσω συνθηκών και ανθελληνικών συμφωνιών αλλάζουν χέρια και ηγέτες. Όμως θα γίνει λεπτομερέστερη αναφορά στα ελληνικά νησιά Ίμβρος και Τένεδος που, μάχονται να επιβιώσουν αντιμετωπίζοντας μία συνεχή απειλή.Αν και γεωγραφικά βρίσκεται στο «στόμα του λύκου», η Ίμβρος συνείσφερε υλικά, στην Ελληνική Επανάσταση. Το Νοέμβριο του 1821, ο Κανάρης πυρπόλησε τον τουρκικό στόλο στον όρμο της Τενέδου. Όσοι Ίμβριοι πήραν μέρος φανερά, δεν επέστρεψαν στο νησί, φοβούμενοι οτι θα τιμωρηθούν με αντίποινα. Εκείνη την χρονική στιγμή, πολλοί Ίμβριοι μεταφέρθηκαν ως εποχιακοί εργάτες και αναζήτησαν δουλειά σε συνεργεία τεχνιτών στη Μικρά Ασία, στην Αίγυπτο και στο Άγιον Όρος. Είναι γεγονός πως το 1850 ιδρύθηκαν στην Ίμβρο τα πρώτα αλληλοδιδακτικά σχολεία.
Το 1893, ο πληθυσμός της Ίμβρου αριθμούσε σε 9.456 κατοίκους, εκ των οποίων οι 99 ήταν Τούρκοι και οι 9.357 Έλληνες. Τον Οκτώβριο του 1912, κατά την διάρκεια των Βαλκανικών Πολέμων, άγημα υπό τον υποπλοίαρχο Παντελή Χορν κατέλαβε την Ίμβρο, με το θρυλικό θωρηκτό «Αβέρωφ». Κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και συγκεκριμένα το 1914, οι Αγγλογάλλοι εγκατέστησαν στο νησί «Αρχηγείο Εκστρατευτικού Σώματος Επιχειρήσεων Ελλησπόντου». Το 1920 με τη Συνθήκη των Σεβρών, η Ίμβρος και η Τένεδος επιστράφηκαν στην Ελλάδα. Αλλά, μετά την μικρασιατική καταστροφή του 1922 η Ίμβρος και η Τένεδος έπρεπε να παραχωρηθούν στην Τουρκία με τη συνθήκη της Λωζάννης, που υπογράφηκε τον Ιούλιο του 1923, από τις χώρες που πολέμησαν στον Ά παγκόσμιο πόλεμο και την Μικρασιατική εκστρατεία 1919-1922,η οποία θα όριζε τα καινούργια σύνορα της Τουρκίας. Βέβαια έγιναν προσπάθειες και από τους Ίμβριους και από τους Τενέδιους, μέσω διαμαρτυριών να μεταπείσουν τις χώρες που συμμετείχαν στη Συνθήκη της Λωζάννης χωρίς όμως να υπάρξει κάποιο αποτέλεσμα!
Οι τουρκικές αρχές δεν αναγνώρισαν την κυριότητα των ιδρυμάτων της μειονότητας επί πολλών ακινήτων, ναών και παρεκκλησίων. Με την αφορμή της κατάρτισης νέου κτηματολογίου, απαλλοτρίωσαν το 90 % των καλλιεργήσιμων εδαφών, ενώ σκόπευαν να ιδρύσουν συνοικισμούς και τουρκικά χωριά με έποικους Τούρκους από τα βάθη της Ανατολής, έτσι ανακαίνισαν όλα τα παλαιά κτίσματα και κατασκεύασαν νέα, ώστε να επιβληθεί πιο εύκολα η τουρκική κουλτούρα, ενώ φρόντισαν την θέσπιση μέτρων δήθεν για την πάταξη του λαθρεμπορίου, με απώτερο σκοπό τον έλεγχο των Ίμβριων και των Τενέδιων που είχαν έντονους εμπορικούς δεσμούς με την Ελλάδα. Έτσι οδήγησαν τον ελληνικό πληθυσμό στον ξεριζωμό. Το κύμα φυγής έγινε πιο εντατικό μετά τα Σεπτεμβριανά και μετά ακολούθησαν και νέες απελάσεις των Ελλήνων το 1964, οι οποίες σταδιακά παρέσυραν και τους υπόλοιπους. Το 1974 που έγινε η τουρκική εισβολή στην Κύπρο, οι Έλληνες της Ίμβρου και της Τενέδου υπέστησαν πάλι διώξεις, προπηλακισμούς και έντονη τρομοκρατία με αποτέλεσμα την μαζική και ολοκληρωτική εκκένωση του χωριού Κάστρο στην Ίμβρο από τους κατοίκους του. Τελικά μετά από τις τουρκικές ενέργειες 6.500 Ίμβριοι και 2.500 περίπου Τενέδιοι έφυγαν από τις πατρογονικές τους εστίες. Είναι προφανές, πως ο στόχος ήταν ο αφελληνισμός των ελληνικών νησιών, οι Τούρκοι ανέκαθεν πολιορκούσαν την πατρίδας μας, ζηλεύοντας την γεωπολιτική της θέση που είναι τόσο προνομιούχα, και ως αρπακτικά θέλουν να καταλάβουν τα Ελληνικά εδάφη και να εξοντώσουν το Ελληνικό στοιχείο. Στην Ίμβρο και στην Τένεδο οι εναπομείναντες Έλληνες κρατούν αναμμένη την Ελληνική φλόγα και προσμένουν την ώρα της απελευθέρωσης και της επανένωσης! Ο Ελληνικός λαός έχει καταφέρει να επιβιώσει! ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΔΕΝ ΘΑ ΣΒΗΣΕΙ! Είναι πιο δυνατό το ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΕΘΝΟΣ απ’ ότι νομίζουν!
