Το εάν οι Τούρκοι έχουν ή όχι επεκτατικές βλέψεις για την Κύπρο είναι ό,τι πιο ξεκάθαρο. Δυστυχώς οι μορφωμένοι και εξαίρετοι πολιτικοί μας είναι μαλωμένοι με την πραγματικότητα. Χωρίς καν να υπάρχουν ισοζύγια δυνάμεων, τα μεγάλα κόμματα και η πολιτική ηγεσία της Κύπρου έχουν την ψευδαίσθηση ότι μπορούν να επιτύχουν μια δίκαιη και βιώσιμη λύση μέσα από το διάλογο με την Τουρκία.
Όλες οι διαδοχικές τουρκικές κυβερνήσεις, από το 1956 μέχρι σήμερα ακολουθούν με αξιοζήλευτη σταθερότητα, μεθοδικότητα και αποφασιστικότητα ένα συγκεκριμένο πλάνο το οποίο έχει ως μοναδικό στόχο τον στρατηγικό έλεγχο ολόκληρης της Κύπρου. Αυτό δεν είναι απλώς μια υπόθεση που μπορεί να τύχει αμφισβήτησης, αλλά ένα συμπέρασμα το οποίο βγαίνει, εκτός από τα όσα βλέπουν καθημερινά τα μάτια μας, μέσα από την ενδελεχή μελέτη των εκθέσεων Νιχάτ Ερίμ (1956), του σχεδίου που οι Τούρκοι ανέπτυξαν και υλοποιούν στην πράξη με κάθε είδους τακτική από τη δεκαετία του ’50 μέχρι σήμερα. Οι τουρκικές επιδιώξεις είναι ή τουλάχιστον θα έπρεπε να είναι γνωστές σε όλους μας, ιδίως στην πολιτική ηγεσία που διαπραγματεύεται το μέλλον του τόπου μας.
Η δική μας πλευρά, σε αντίθεση με την Τουρκία, δυστυχώς κινείται ανοργάνωτα, χωρίς αποφασιστικότητα, χωρίς πλάνο, χωρίς καν ξεκάθαρες θέσεις όσο αφορά τις επιδιώξεις της. Ακόμη και αυτοί που στηρίζουν Διζωνική Δικοινοτική Ομοσπονδία έχουν διαφορετικές προσεγγίσεις ως προς το περιεχόμενο, χωρίζοντάς την σε δήθεν καλή και κακή. Αυτά έφεραν ως αποτέλεσμα, με την πάροδο του χρόνου να οδηγούμαστε σταδιακά όλο και πιο κοντά στις τουρκικές επιδιώξεις. Για να καταλάβετε, ο Ραούφ Ντενκτάς σε ομιλία του προς το Σ.Α. του ΟΗΕ το 1983, έπαιρνε ξεκάθαρη στάση υπέρ της ΔΔΟ. Σήμερα, η ελληνοκυπριακή πλευρά υιοθετεί πλήρως τις τουρκικές θέσεις του 1983, με τους Τούρκους να τις απορρίπτουν κατηγορηματικά ζητώντας όλο και περισσότερα, όπως εκ περιτροπής προεδρία, παραμονή εποίκων, φυσικό αέριο, εγγυήσεις κ.α. Οι πολιτικοί μας, κολλημένοι στην ιδεοληψία τους και στον κόσμο τους, συνεχίζουν ακάθεκτοι την τακτική των υποχωρήσεων, του συμβιβασμού και του εξευτελισμού, ταίζοντας στην ουσία μια αχόρταγη Τουρκία που δεν θα σταματήσει μέχρι να φτάσει στον τελικό της στόχο. Εδώ μας οδήγησαν τα τρία μεγάλα κόμματα ΔΗΣΥ, ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, που κυβέρνησαν κατά καιρούς αυτόν τον τόπο από το 1974.
Τί καταφέρνουμε με τη ΔΔΟ; Σε περίπτωση μιας τέτοιας λύσης, υποβαθμίζεται απλούστατα η θέση των Ελλήνων της Κύπρου που από πολίτες της Κυπριακής Δημοκρατίας θα καταλήξουν να είναι πολίτες μιας εκ των δύο κοινοτήτων ενός ομόσπονδου κράτους, γι’ αυτό και λέμε Διζωνική “Δικοινοτική” Ομοσπονδία. Το ψευδοκράτος, από παράνομο μόρφωμα θα αναβαθμιστεί σε αναγνωρισμένη ευρωπαική οντότητα, σαν η άλλη μία από τις δύο κοινότητες του ομόσπονδου κράτους. Η νομιμοποίηση της διχοτόμησης θα έρθει με αντιδημοκρατικές πρόνοιες που θα ακολουθήσουν όπως είναι η αφαίρεση του δικαιώματος της ψήφου από τους Έλληνες στο βορρά (ειδική πλειοψηφία), τα κρυφά βέτο, η διχοτόμηση της εκτελεστικής εξουσίας κι άλλα πολλά ρατσιστικά και διχοτομικά μέτρα. Πέρα από την αντιδημοκρατική εξίσωση του 18% με το 82% μέσα από την εγκαθίδρυση δύο ισότιμων συνιστώντων κρατιδίων, θα υπάρχει και η κεντρική ομοσπονδιακή Κυβέρνηση. Τα ομοσπονδιακά όργανα έχουν συγκεκριμένες αρμοδιότητες, π.χ. εξωτερική πολιτική, οικονομική πολιτική κλπ. Εμείς έχουμε την απορία, ποιά θα ήταν η επίσημη θέση της ομόσπονδης Κύπρου για την αιματηρή τουρκική εισβολή στη Συρία; Εδώ ο Ακκιντζί ένα σχόλιο που έκανε για τον πόλεμο στη Συρία αναγκάστηκε να το σβήσει αφού κακοφάνηκε στον Ερντογάν. Όταν και αν τεθεί σε εφαρμογή η εκ περιτροπής προεδρία, ο αυριανός Ακκιντζί, σαν ηγέτης της Κεντρικής Κυβέρνησης της Κύπρου τί θα κάνει;
Όχι, ο Κυπριακός Ελληνισμός δεν θα αφήσει να γίνει το νησί προτεκτοράτο του Ερντογάν. Η λογική λέει τέρμα στις αποδεδειγμένα λανθασμένες και μη αποτελεσματικές τακτικές. Τέρμα στα “μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης” που όχι μόνο δεν δουλεύουν αλλά τροφοδοτούν την τουρκική αδιαλλαξία. Ας ξεκινήσει η τακτική της αποτροπής και της δημιουργίας κόστους στην Τουρκία. Ας κυνηγήσουμε το ισοζύγιο δυνάμεων με συμμαχίες και περισσότερες θυσίες. Κανείς δεν είναι πρόθυμος να πολεμήσει για σένα όταν εσύ δεν προτίθεσαι να πολεμήσεις για τον εαυτό σου και να κάνεις θυσίες για τους άλλους. Οι Τούρκοι αλωνίζουν στην κυπριακή ΑΟΖ και όλοι απορούν πού είναι η Ελλάδα και πού είναι το Ισραήλ… Και εγώ διερωτώμαι, ΠΟΥ είναι το Ενιαίο Αμυντικό Δόγμα Κύπρου-Ελλάδας; Έχουμε αμυντικές συμφωνίες με το Ισραήλ;
Εδώ ο λαός έδωσε περίπου 8,5 δισ. για την άμυνα και τα μισά δεν ξέρουμε που πήγαν. Τη στιγμή που οι Τούρκοι ζητούν επίμονα ανακατανομή της ΑΟΖ, δικοί μας στόχοι θα πρέπει να είναι η διατήρηση της Κυπριακής Δημοκρατίας στη ζωή, η ασφαλής και σωστή εκμετάλλευση του φυσικού αερίου και η απόκτηση ισχύος μέσω συμμαχιών. Χωρίς το πρώτο δεν μπορεί να γίνει το δεύτερο και με το δεύτερο μπορεί να γίνει πιο εύκολα το τρίτο. Μακροπρόθεσμος στόχος, η απελευθέρωση από τον κατοχικό στρατό μέσω μιας λύσης αρχών που θα στηρίζεται στη δημοκρατική αρχή του “ένας άνθρωπος, μια ψήφος”. Αν η τουρκική αδιαλλαξία, που η δική μας πλευρά τροφοδοτεί, λέει όχι σε μια τέτοια λύση, δεν σημαίνει πως εμείς πρέπει να πούμε ναι στην τουρκοποίηση.
Παναγιώτης Παντελίδης
*Η φωτογραφία είναι από την επίσημη σελίδα του Υπουργείου Άμυνας της Τουρκίας.
