Δεν πάει πολύς καιρός που με πανηγυρικό τρόπο δόθηκαν στην δημοσιότητα οι πρώτοι τόμοι του φακέλου της Κύπρου. Σαράντα τέσσερα χρόνια μετά την τραγωδία και κανένας δεν τολμά να πει την Αλήθεια, να πει ότι η μεταπολίτευση στηρίχθηκε επάνω σε μία εθνική προδοσία.
Για το τι συνέβη τότε είχε μιλήσει σε συνέντευξή του προ ετών ο πρώην υπουργός εθνικής αμύνης και αξιωματικός της Πολεμικής μας Αεροπορίας το 1974 κ. Σπηλιωτόπουλος ο οποίος είχε πει:
«Μόλις γύρισα από την εκπαίδευσή του στην Αμερική, το ’74, έγινε πόλεμος. Ήμουν στις πολεμικές μονάδες. Με βρήκε στην Ανδραβίδα, μόλις είχαμε γυρίσει από την εκπαίδευση στα Φάντομ. Τα φέραμε στην Ελλάδα ακριβώς στις 20 Ιουλίου. Μόλις φτάσαμε στο αεροδρόμιο, μας λένε πόλεμος. Τρέξαμε στην Ανδραβίδα, μπήκαμε στα Φάντομ, αλλά δεν πήγαμε. Είναι ολόκληρη ιστορία το τι μπορούσαμε να κάνουμε με τα Φάντομ και δεν το κάναμε. Ήμασταν μέσα και περιμέναμε το σήμα να φύγουμε για Κύπρο. Δυστυχώς, το σύστημα είχε αποδιοργανωθεί. Μείναμε καθηλωμένοι στο έδαφος. Αν στέλναμε τα Φάντομ θα είχαμε άλλη εξέλιξη. Ήταν πανίσχυρο όπλο, που το είχαμε μόνον εμείς».
Δυστυχώς αυτό το πανίσχυρο όπλο δεν χρησιμοποιήθηκε. Ποιος φταίει γι’ αυτό; Το στρατιωτικό καθεστώς που είχε πέσει ή μήπως η μεταπολίτευση στην οποία ανήκει το περίφημο “η Κύπρος είναι μακριά”;
