Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν που λέτε μια μακρινή πολιτεία. Ήταν τόσο μικρή που δύσκολα την έβρισκες στον χάρτη. Σ αυτή την πολιτεία, όλοι νόμιζαν ότι ήταν βασιλιάδες. Μια μικρή ομάδα από αυτούς, κυβερνούσε όμως πάντοτε και αυτό ήταν αλήθεια. Απλά άλλαζαν χρώματα, αποχρώσεις και βιτρίνες. Ήταν αυτοί, τα παιδιά τους, τα εγγόνια τους, οι συγγενείς τους, και όλοι οι άλλοι νόμιζαν πως ήταν τόσο κουτοί, που ψήφιζαν πάντοτε τους ίδιους. Σε αυτή την πολιτεία άρεσαν σε όλους τα παραμύθια. Κάποιοι τα έγραφαν, κάποιοι τα διάβαζαν. Ζούσαν όλοι ένα παραμύθι. Ότι με την αξία τους θα ανέβουν, με την αξία τους θα πάρουν καλύτερες θέσεις, με την αξία τους θα έχουν καλύτερους μισθούς.
Οι “αληθινοί” βασιλιάδες, κατάφεραν να λένε ψέματα και παραμύθια και οι αυλικοί να τα πιστεύουν. Έπαιζαν όλοι ένα θέατρο. Επιθεωρήσεις, τσίρκο, εκλογές και κάθε φορά που ο κόσμος πήγαινε να καταλάβει κάτι, τους πετούσαν τόσο μαγικά παραμύθια και μια μαγική σκόνη, που με αυτήν, όλοι ξεχνούσαν, ψήφιζαν τους ίδιους, οι βασιλιάδες συνέχιζαν να ζουν με χρυσά κουτάλια και οι υπόλοιποι τα έλεγαν απλά μεταξύ τους, έτσι για να ξεχνιούνται, μήπως χρειαστούν κάποια στιγμή τους βασιλιάδες για να τους κάνουν ρουσφέτι. Ρουσφέτι ήταν κάτι σαν το Πάσχα τους. Με αυτό περνούσαν όλοι καλά. Όσοι μιλούσαν και έλεγαν τα πράγματα ως είχαν, τους έραβαν το στόμα. ´Έτσι σιγά σιγά, οι πιο πολλές τηλεοράσεις και μέσα ενημέρωσης (όχι όλα), έγιναν τσίρκο, οι βασιλιάδες διόριζαν αυτούς που θα διοικούν, θα μιλούν και τι θα λένε, τι θα γράφουν, τι θα μεταδίδουν, ποιους θα καλούν για να μιλάνε. Διόριζαν δικά τους άτομα παντού, κι η μικρή μας πολιτεία γέμισε από μια αρρώστια που την έλεγαν διαπλοκή και διαφθορά. Έλεγχαν αθλήματα, ποδόσφαιρο, την εξουσία γενικά, κάποιους οργανισμούς που τους έλεγαν ημικρατικούς, ήταν παντού και έτρωγαν, φύλαγαν, έτρωγαν και φύλαγαν.
Κάποιοι ακόμα είχαν κάποιες αντιστάσεις. Σε αυτούς, ο κόσμος όλος επένδυσε τις ελπίδες του. Το τέλος σ αυτό το παραμύθι για να ζήσουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα, δεν υπάρχει. Θα το δώσετε όλοι εσείς, όλοι εμείς. Μια φορά κι έναν καιρό, ο κόσμος, οι πολίτες, θα δώσουν ένα τέλος, για να ζήσουν αυτοί καλά και μεις καλύτερα. Διαφορετικά, θα ζουν πάντα μόνο αυτοί καλά και μεις χειρότερα…
Δημήτρης Σούγλης
Δημοσιογράφος – Διευθυντής Γραφείου Τύπου Ε.ΛΑ.Μ
