Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, πρωτεύουσας της Ελληνικής Αυτοκρατορίας των Μέσων Χρόνων, μοναδική εστία αντίστασης στην ευρύτερη περιοχή ήταν ο Πόντος.
Το τέλος ήρθε με την κατάληψη της Τραπεζούντας το 1461. Από τότε άρχισε βίαιος εξισλαμισμός με συνεχείς διωγμούς και σφαγές. Η συστηματική εξόντωσή τους όμως αποφασίστηκε πολύ αργότερα το 1911 από τους νεότουρκους, εφαρμόστηκε κατά την διάρκεια του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου και ολοκληρώθηκε την περίοδο 1919-1923 από τον Μουσταφά Κεμάλ.
Το 1911 στο συνέδριο του νεοτουρκικού κομιτάτου που έγινε στην κατεχόμενη Θεσσαλονίκη αποφασίστηκαν τα εξής:« Η Τουρκία πρέπει να γίνει μωαμεθανική χώρα. Κάθε άλλη θρησκευτική προπαγάνδα πρέπει να καταπνίγεται. Αργά ή γρήγορα πρέπει να ολοκληρωθεί η πλήρης οθωμανοποίηση όλων των υπηκόων της τουρκίας. Και ασφαλώς είναι ολοκάθαρο ότι αυτό δεν θα μπορέσει να γίνει με την πειθώ και κατά συνέπεια πρέπει να προσφύγουμε στην ένοπλη βία.»
Οι διωγμοί ξεκίνησαν με την μορφή κρουσμάτων καταστροφών, απελάσεων και εκτοπισμών. Εμπνευστής αυτού του σχεδίου ήταν ο υπουργός εσωτερικών της οθωμανικής Αυτοκρατορίας, Μεχμέτ Ταλαάτ. Καλούσε τις Αρχές να μη δείχνουν κανένα έλεος προς τους Έλληνες. Ένα από τα τηλεγραφήματά του υπέκλεψε και δημοσίευσε, στις 29 Ιουλίου 1916, η γαλλική εφημερίδα «Le Temps».
« Γιλντίζ, 14-5-1914. Προς τον διοικητή Σμύρνης Ραχμή Μπέη. Οι Έλληνες της περιφέρειάς σας αποτελούν πλειονότητα, η οποία δυνατόν να αποβεί επικίνδυνη. Οι κάτοικοι αυτοί πρέπει να εξαναγκαστούν να εγκαταλείψουν τις εστίες τους και να μεταφερθούν αλλού. Τούτο επιβάλλουν πολιτικοί και στρατιωτικοί λόγοι. Αν αρνηθούν να εκκενώσουν τις περιοχές τους, δώστε οδηγίες στους μουσουλμάνους αδερφούς μας να τους εξαναγκάσουν μεταχειριζόμενοι κάθε μέσο και κάθε είδους έκτροπα. Οι Έλληνες πρέπει να υπογράψουν βεβαίωση με την οποία δηλώνουν ότι φεύγουν με την θέλησή τους. Η βεβαίωση είναι αναγκαία για να μην δημιουργηθούν πολιτικά ζητήματα»
Η εφαρμογή της διαταγής ίσχυε και για τον Πόντο. Ταυτόχρονα τέθηκε σε ισχύ και η κατάταξη όλων των Ελλήνων στον τουρκικό στρατό και η τοποθέτησή τους στα τάγματα εργασίας όπου οι συνθήκες ήταν εξοντωτικές.Σύμφωνα με έκθεση της Ελληνικής Πρεσβείας, με ημερομηνία 21 Απριλίου 1917, στην Κερασούντα έγιναν τα εξής:
« Με αφορμή την ανυποταξία 300 Ελλήνων εκκενώθηκαν και πυρπολήθηκαν 88 Ελληνικά χωριά από τον Δεκέμβριο του 1916 ως τον Φεβρουάριο του 1917. Οι 30.000 κάτοικοι κατά το μεγαλύτερο μέρος τους γέροι, γυναίκες και παιδιά εκτοπίσθηκαν βίαια στο νομό Αγκύρας μέσα σε δριμύτατο χειμώνα χωρίς να τους επιτραπεί να παραλάβουν ούτε τα ενδύματά τους. Το ένα τέταρτο από αυτούς πέθανε κατά την διαδρομή από τις κακουχίες, την πείνα και το ψύχος. Γυμνοί και ξυπόλητοι, χωρίς τροφή και νερό, δερόμενοι και υβριζόμενοι, όσοι δεν εφονεύοντο οδηγούντο στα όρη από τους δήμιους τους. Οι περισσότεροι απ’ αυτούς πέθαιναν κατά την πορεία από τα βασανιστήρια.
Άλλοι μισοπεθαμένοι εγκαταλείπονταν στο δρόμο. Και γυναίκες που γεννούσαν κατά την διαδρομή, εγκατέλειπαν τα βρέφη τους βαδίζοντας όπως μπορούσαν, γιατί όσοι βραδυπορούσαν δέρνονταν από τους συνοδούς χωροφύλακες. Το τέρμα του ταξιδιού των δυστυχισμένων αυτών δεν σήμαινε και το τέρμα των δεινών τους, γιατί οι βάρβαροι κάτοικοι των τουρκικών χωριών τους παρελάμβαναν για να τους καταφέρουν το τελειωτικό πλήγμα…»Όμως το 1919 αρχίζει νέος άγριος διωγμός κατά των Ελλήνων από το Κεμαλικό καθεστώς που αποτέλεσε την χαριστική βολή. Στις 19 Μαΐου ο Μουσταφά Κεμάλ αποβιβάζεται στην Σαμψούντα όπου με την βοήθεια των μελών του νεοτουρκικού κομιτάτου συγκροτεί μυστική οργάνωση με σκοπό την εξόντωση των Ελλήνων του Πόντου και της Ιωνίας. Στον Πόντο όρισε ως υπεύθυνο τον Τοπάλ Οσμάν ο οποίος εξελίχθηκε σε δήμιο των Ελλήνων ενώ παράλληλα έκλεβε τις περιουσίες των θυμάτων του.
Περισσότεροι από 350.000 Πόντιοι βρήκαν μαρτυρικό θάνατο από τους νεότουρκους και τους κεμαλικούς. Τα βουνά και οι χαράδρες του Πόντου γέμισαν από τα πτώματα των αθώων θυμάτων της τουρκικής θηριωδίας.
Με την Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 κλείνει το κεφάλαιο της ποντιακής τραγωδίας. Μέσα σε άθλιες συνθήκες οι επιζώντες μεταφέρονται με τουρκικά πλοία στην Κωνσταντινούπολη στον Ελληνικό Ερυθρό Σταυρό και από εκεί στην Ελλάδα.Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών οι πρόσφυγες που κατέληξαν στην Ελλάδα ήταν 325.000 με 400.000 άτομα.
Η 19η Μαΐου που είναι πλέον για τον Ελληνισμό η «Ημέρα Μνήμης για την Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» αποτελεί για τους Τούρκους «εθνική εορτή της νεολαίας».Πανηγυρίζουν μέχρι σήμερα την σφαγή 350.000 Ελλήνων και την φέρνουν ως παράδειγμα για την νεολαία τους!
Άραγε με τους απογόνους αυτών των βαρβάρων θα ζήσουμε μαζί, στο μέλλον, μέσα σε μία ομοσπονδιακή Κύπρο;
Στράτος ΚαρανικολάουΥπεύθυνος Διεθνών Σχέσεων – Ε.ΛΑ.Μ.
