«Ακατάλυτο εγώ και δεν πεθαίνω
τ’ ανέσπερο είμαι πνεύμα της φυλής
καιρούς και χρόνους μ’ έλεγες χαμένο
με γύρεψες; Στα στήθια σου με κλείς»
Άγγελος Σημηριώτης
Κάποιες φόρες έχουμε διερωτηθεί πολλοί που αγωνιζόμαστε στις τάξεις του εθνικιστικού κινήματος, αν όντως αξίζει τον κόπο να παλεύουμε, με ότι αυτό συνεπάγεται, ενάντια σε ένα σύστημα τόσο διεφθαρμένο, ένα σύστημα τόσο άτιμο, ένα σύστημα του οποίου τα πλοκάμια της επιτηδευμένης πλαδαρότητας και της εκφυλισμένης του νοοτροπίας έχουν φτάσει βαθιά μέσα στα σωθικά του ίδιου του λαού μας. Αρκετές φορές, κάποιους ίσως να κατακλύζει ένας δισταγμός, μια αμφιβολία, μια επώδυνη ατολμία, βλέποντας γύρω τους, τους ίδιους τους συμπατριώτες μας να άγονται και να φέρονται από τον καθημερινό ισοπεδωτισμό που επιτηδευμένα και με αθλιότητα το ίδιο το σύστημα παράγει και αναπαράγει. Μια σκέψη που φέρνει μαζί της ίχνη αμφιβολίας, ακόμα και της ίδιας της θέλησης μας να διεξάγουμε αυτόν τον αγώνα.
Έχω πει αρκετές φορές σε συναγωνιστές και φίλους, ότι είναι πολύ δύσκολο κάποτε να ξέρεις ότι απέναντί σου έχεις ένα αντεθνικό, διεφθαρμένο και εκφυλισμένο πολιτικό σύστημα που να σε απαξιώνει και να σε πολεμά, με μεθοδεύσεις αντίστοιχους με αυτούς που χρησιμοποιούσαν οι κατακτητές της ίδιας της πατρίδας μας πριν από κάποια χρόνια.
Υπάρχει ελπίδα όμως; Ελπίδα, ότι μια επανάσταση ψυχών μια εύψυχη ιδέα απέναντι στο άψυχο, στο ψεύτικο, στο άθλιο πολιτικό αφήγημα των ημερών μας, θα επιφέρει επιτέλους την κάθαρση, την εξυγίανση, αλλά και την εθνική αξιοπρέπεια ενός λαού που αδικείται χρόνια τώρα, από ηγέτες, από ικέτες, ιδιοτελείς και ανάξιους;
Γνωρίζω ανθρώπους σε αυτό τον άθλιο και υποκριτικό κόσμο υποκουλτούρας και απαξίωσης που ζούμε, που ενώ έχουν ακόμα πολλά να προσφέρουν σε αυτή την μάχη, επιλέγουν να αυτό-απομονώνονται και να μην θέλουν να εκθέτουν τον εαυτό τους στα πλαίσια του αγώνα των ιδεών που διεξάγουμε. Κάποιοι λοιπόν, οι οποίοι πάντα είχαν τα ιδανικά τους ως προμετωπίδα στις οποιεσδήποτε προσπάθειες έκαναν, έχουν πέσει στην παγίδα του αυτόβουλου περιθωρίου και της άρνησης για οτιδήποτε δυναμικό, δίκαιο και επαναστατικό. Πολλοί από αυτούς αισθάνονται ότι όλα έχουν τελειώσει, ότι η ζωή είναι πολύ σύντομη για να καθόμαστε, να φιλοσοφούμε και κυρίως να αγωνιζόμαστε. Έχουν «φιλοσοφήσει» μόνο όμως την μια μεριά, και κατ’ επέκταση την πιο εύκολη. Αυτή της ιδεολογικής κούρασης και της άρνησης. Καμία κρίση όμως δεν χρειάζεται σε αυτές τις περιπτώσεις. Εκεί που χρειάζεται κρίση, όμως, είναι στο να επανεξετάσουμε εμείς οι ίδιοι κάποια πράγματα, στα οποία έγκειται η δική μας δύναμη. Εκεί που η άρνηση επέρχεται, εμείς οφείλουμε να την κάνουμε εργαλείο αγώνα, αλλά κυρίως, να την μεταφράσουμε μέσα μας ως αγωνιστικό κάλεσμα και εφόδιο για νέες προσπάθειες. Να την μεταβάλουμε σε συγκεκριμένη στάση ζωής, μακριά από μοιρολατρίες και ολιγόψυχες υποχωρήσεις.
Μπορεί να ακούγεται αυτό για κάποιους παράλογο, πάλι όμως δεν πρέπει να μας ξενίζει. Ακόμα και εμείς κάποτε, νιώθουμε ότι η ματαιότητα των εξελίξεων θα μας αποσυντονίσει και θα μας θέσει εν αμφίβολο κρίση από τις βαριές ευθύνες που έχουμε αναλάβει.
Αυτό όμως είναι που πρέπει να μας πεισμώνει ακόμα πιο πολύ και οι λόγοι είναι αυτονόητοι.
Είμαστε ή δεν είμαστε αυτοί που αποφάσισαν και ορκίστηκαν να πολεμήσουν για την αρετή της φυλής, την τόλμη του έθνους και την πίστη στην Ελλάδα μας;
Είμαστε ή δεν είμαστε αυτοί που με καρδιά σκληρή, αποφασίσαμε να αντισταθούμε και να νικήσουμε την παρακμή και την ισοπέδωση των αιώνιων ιδανικών της πίστης και της πατρίδας μας;
Είμαστε ή δεν είμαστε αυτοί που από μικροί ονειρευόμασταν ότι κάποια στιγμή στο πλήρωμα του χρόνου, εμείς θα αναλαμβάναμε το χρέος να παλέψουμε για αυτή την δύσμοιρη πατρίδα και να την κάνουμε να λάμψει ξανά στο καθάριο ελληνικό ουρανό της;
Είμαστε ή δεν είμαστε αυτοί που ονειρευτήκαμε μια κοινωνία μια πατρίδα, μια γη ελληνική στην οποία θα διαφέντευαν και θα πατούσαν με τιμή και ευγνωμοσύνη τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας;
Εγώ λέω είμαστε… και είμαστε αυτοί που επιλεγήκαμε από τα βάθη της ιστορίας και με προγονική εντολή να πράξουμε. Να πράξουμε ότι είναι δυνατόν και ότι χρειαστεί για να φέρουμε εις πέρας την αποστολή μας. Να πράξουμε, με ότι αυτό συνεπάγεται, όλα αυτά που μας άφησαν παρακαταθήκες, κάποιοι, πολύ πιο πιστοί από εμάς, κάποιοι πολύ πιο παθιασμένοι από εμάς.
Για αυτό λοιπόν και θα νικήσουμε. Για αυτό και είμαστε υπόχρεοι να νικήσουμε σε αυτή την πάλη μεταξύ του καλού και του κακού. Μεταξύ τιμής και ατιμίας, μεταξύ αγνωμοσύνης και ευγνωμοσύνης ή αν θέλετε μεταξύ αυτών που έσκυψαν το κεφάλι σαν ραγιάδες και αυτών που στην ελπίδα έχουν δώσει όνομα. Έχουν δώσει το είναι τους και έχουν ματώσει από τις προσπάθειες, αλλά δεν πρόκειται ποτέ να λυγίσουν, σε ότι αφορά τις αξίες την τιμή και τα ιδανικά τους.
Κάποιος εμπαθής, μοιρολάτρης ή «κουρασμένος» θα μπορούσε να ρωτήσει, μα πως είναι δυνατόν να πιστεύετε σε τέτοια πράγματα ακόμα… Εδώ ο κόσμος αλλάζει ταχέως και αμετακλήτως, και μένετε εσείς οι «γραφικοί» να αναπολείτε στιγμές δόξης, και επιδιώξεις άπιαστες και απλησίαστες..
Κι όμως, θα τους απαντάμε πως εκεί που τελειώνουν οι άλλοι, εμείς φροντίσαμε να αρχινάμε. Εκεί που οι άλλοι μοιρολατρούσαν, εμείς πιστέψαμε θα τους λέμε και εκεί που οι άλλοι μας λοιδορούσαν και μας έβριζαν, εμείς αδιαφορούσαμε και προχωρούσαμε. Πιστεύαμε και πιστεύουμε ακόμα, ότι σε αυτή την χρονική στιγμή που όλα καταρρέουν, που όλα έχουν χάσει την αξία τους, που όλα έχουν πέσει τόσο χαμηλά, κάποιοι θα φροντίσουν να μην χάσουν την τελευταία ελπίδα τους, κάποιοι όπως εμάς θα φροντίσουν να ανταποδώσουν στα ίσα στην μάχη αυτή και να βάλουν επιτέλους την πίστη την τιμή και την αξιοπρέπεια αυτού του λαού εκεί που πραγματικά του αξίζει. Πίσω στην ιστορία μια ματιά φτάνει για να αποκτήσει αυτό το όραμα διάσταση. Πίσω στην ιστορία φτάνει ένα και μόνο πρόσταγμα αυτής, για να νικήσει επιτέλους το καλό, το άξιο, το θαρραλέο. Το όραμα μας για μια Λεύτερη πατρίδα και μια μεγάλη Ελλάδα, αιώνια, με την τιμή της ανένδοτη, ανυποχώρητη και ακέραια.
Για αυτό λοιπόν θα νικήσουμε και όταν θα τα καταφέρουμε, πάλι εκεί στον ουρανό, τον φεγγοβόλο της, θα υψώσουμε το βλέμμα περήφανα, εκεί που με χαμόγελο ανεπιτήδευτο θα μας υποδεχτούν αυτοί που μας πρόσταξαν, αυτοί που μας έδειξαν τον δρόμο της πίστης, της αρετής και της τιμής.
ἔσσεται ἦμαρ
ΕΠΙΜΑΧΟΣ
