Οι κανονιστικές γενικεύσεις είναι θανάσιμες για την αναζήτηση της ιστορικής αληθείας και συνηθέστατα αποτελούν εξαιρετικό καταφύγιο για τυποποιημένα ιδεολογικά «καλούπια» μιας άχρηστης καθαρολογίας, που δεν ταιριάζει στους Εθνικιστές αλλά σε παλαιοδιαθηκικού τύπου θρησκόπληκτους. Συνεπώς η τροχιά των ιστορικών προσώπων πρέπει να κρίνεται με συνεκτίμηση της πορείας ζωής αλλά και του τέλους τους, καθώς και των αντικειμενικών συνθηκών της εποχής τους. Αλλοιώς είναι πιθανόν να ολισθήσουμε σε κάποιο στενόκαρδο ιδεολογικοπολιτικό στραβισμό, αγνοώντας το εθνικό ιστορικό γίγνεσθαι.
Μέσα από την επιμελή ιστορική έρευνα απορρέει μια σαφής διαπίστωση: Μετά την επέλευση της αφανιστικής Μικρασιατικής Καταστροφής, η Μασονία εκάλπασε ορμητικότερα στον πολιτικό στίβο της Πατρίδας μας. Το 1927 ήταν Μασόνος και ο Υπουργός Προνοίας Μιχαήλ Κύρκος, οπότε μαζί με τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Παύλο Κουντουριώτη την 2-12-1927 ενομιμοποίησαν με κάθε επισημότητα την πρώτη Μασονική Στοά. Ο Στρατηγός Μεταξάς το 1936 ανέστειλε την λειτουργία της Μασονικής στοάς των Αθηνών. Γι΄ αυτό άλλωστε και κατέληξε από δηλητηρίαση από την εξόχως τοξική ουσία που του έβαλαν στην οδοντόβουρτσα.Ο διάσημος Γερμανός ιατρός Δρ. Hans Eppinger, καθηγητής στα πανεπιστήμια του Φράιμπουργκ και της Κολωνίας, ειδικός παθολόγος – ηπατολόγος, επίστευε ότι ο Εθνικός Κυβερνήτης Ιωάννης Μεταξάς είχε πεθάνει από ένα δηλητήριο το οποίο ο Δρ Eppinger, ανεκάλυψε στην μεταθανάτιο εξέταση του Κυβερνήτη. Ένα εξωτικό δηλητήριο φιδιού βραδείας δράσεως, που χρειάζεται εβδομάδες για να επενεργήσει στον ανθρώπινο οργανισμό και το οποίο προκαλεί την εμφάνιση δερματικών κηλίδων στο δέρμα του θύματός πριν από το θάνατο. Ο καθηγητής επίστευε ότι αναλόγως είχε φονευθεί και ο Βασιλεύς Βόρις της Βουλγαρίας.
Ο Ιωάννης Μεταξάς παρά τις ακατάπαυστες Βρετανικές πιέσεις, δεν επέτρεπε στις ελάχιστες μοίρες των Βρετανικών αεροπορικών δυνάμεων να επιχειρούν στο πολεμικό μέτωπο της Αλβανίας από τα αεροδρόμια της Μακεδονίας. Επίσης, ολίγον προ του θανάτου του, δεν εδέχθη την περιορισμένη στρατιωτική βοήθεια που του «εχάριζε» πιεστικά ο απεσταλμένος του Churchill, Άγγλος Αντιστράτηγος Wavell, κατά την επίσκεψή του στην Αθήνα στις 13-15 Ιανουαρίου 1941, καθόσον αυτή ουδόλως θα βοηθούσε την πολεμική προσπάθεια της Ελλάδος εναντίον της Ιταλίας. Ο Κυβερνήτης επλήρωσε με την ζωή του την αγάπη του για την Πατρίδα και την άρνησή του να καταστεί ανδρείκελο των Άγγλων ιμπεριαλιστών. Αμέσως μετά τον θάνατο του στις 31 Ιανουαρίου του 1941, η κυβέρνηση του πρωθυπουργού. Κορυζή, τον Φεβρουάριο του 1941, έδωσε την συγκατάθεση της για την εγκατάσταση των Βρετανικών δυνάμεων στην Ελλάδα.
74 χρόνια έχουν παρέλθει από το 1941 (29 Ιανουαρίου), όταν εκυκλοφόρησε η πένθιμη είδηση του θανάτου του Εθνικού Κυβερνήτη, μια είδηση που συνεκλόνισε και εβύθισε στο πένθος ολόκληρο το Έθνος. Όμως μετά από τόσες δεκαετίες ο φάκελος του θανάτου Μεταξά δεν έχει ακόμα ανοίξει. Από την εποχή που τελείωσε ο πόλεμος και οι «Σύμμαχοι» ήσαν πλέον νικητές, οιαδήποτε έρευνα πάνω στο θέμα αυτό εθεωρείτο άκρως επικίνδυνη.
Χαρακτηριστικό είναι αυτό που αναφέρει ο Κουβάς στο βιβλίο του «Ιστορία του ΚΚΕ» και αναφέρεται επίσης σε άρθρο του μικρασιάτη δημοσιογράφου και ιστοριοδίφη Γεωργίου Λεονταρίτη στην εφημερίδα Καθημερινή ότι, ο Διοικητής Γενικής Ασφαλείας Αθηνών Σπυρίδων Παξινός (που είχε μετεκπαιδευθεί στην Γερμανία για την αντιμετώπιση του κομμουνισμού) ευρέθη δολοφονημένος στο Κάιρο (όπου είχε καταφύγει με υποβρύχιο) κατά την διάρκεια του Πολέμου, την επομένη μιας επισήμου δεξιώσεως στην Αγγλική πρεσβεία κατά την οποίαν, και με την βοήθεια και το «θάρρος» που δίνει το ποτό, είχε ειπει απευθυνόμενος σε Άγγλο αξιωματούχο «Μετά τον πόλεμο θα γράψω ένα βιβλίο δια τον θάνατο του Ιωάννου Μεταξά που είμαι σίγουρος ότι δεν θα σας αρέσει». Ο Βρετανός μετά την συνομιλία αφού τον εχαιρέτησε εσπευσμένως εγκατέλειψε αμέσως την πρεσβεία. Ο Παξινός με την σειρά του έφυγε αργά το βράδυ από την δεξίωση και το πρωΐ της επομένης ημέρας ευρέθη νεκρός στα στενά του Καΐρου. Μάλιστα άνευ δικαστικής ερεύνης, η αστυνομία ανακοίνωνε εσπευσμένα ότι ο Παξινός πρώτα εληστεύθη και μετά εδολοφονήθη.
Ο Υπουργός Ασφαλείας του καθεστώτος της 4ης Αυγούστου Κωνσταντίνος Μανιαδάκης (που «εγνώριζε πολλά» και για τον λόγο αυτό οι Άγγλοι φρόντισαν να τον απομακρύνουν από το ελληνικό περιβάλλον της εξόριστης ελληνικής κυβέρνησης της Μέσης Ανατολής και να τον «εξορίσουν» στην Αργεντινή. Αναγκάστηκε να παραιτηθεί στις 2 Μαΐου 1941 και να μεταβεί στην Αργεντινή, όπου παρέμεινε έως τον Αύγουστο του 1949), είχε αναφέρει σε εκμυστηρεύσεις του ότι: «Αν είχαμε τον Μεταξά σε τρίτη θέση νοσοκομείου, αυτός θα ζούσε». Επίσης είχε την άποψη ότι: «Οι γιατροί φταίγανε και επωφελήθηκαν οι Άγγλοι». Αναμφιβόλως η παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά Άγγλων ιατρών είναι γεγονός. Τραγικό για την τύχη του ασθενούς αλλά και για την τύχη του Πολέμου και της Ελλάδος, δώδεκα πανεπιστημιακοί καθηγητές ιατρικής να αφήνουν τον Πρωθυπουργό της χώρας στις φροντίδες του κάθε Άγγλου αρχιάτρου, δηλαδή ξένου στρατιωτικού εκτελούντος ποίος οίδε ποίαν αποστολή. Την προηγούμενη ημέρα του θανάτου του εδημοσιεύθη στην εφημερίδα Βραδινή η εξής είδηση: «Ο διοικητής των Αγγλικών αεροπορικών δυνάμεων στην Ελλάδα Sir John Henry D’ Albiac ελθών αεροπορικώς εκ Κρήτης, εσυνοδεύετο από τον Άγγλο αρχίατρο του Ναυτικού, όστις έκανε ιδιοχείρως ένεση εις τον ασθενή»….
Από τις διηγήσεις της κόρης του Μεταξά, Λουκίας, φαίνεται η επιθυμία του Κυβερνήτη να τον ιδεί και άλλος γιατρός «Σαν τον ερώτησα αν θέλη να τον δη και άλλος ιατρός γυάλισαν τα μάτια του… -Ναι παιδί μου, ναι!, μου απήντησε». Έτσι λοιπόν μετά από «του κόσμου τα εμπόδια» όπως χαρακτηριστικά αναφέρει η κυρία Λουκία Μεταξά, εκλήθη επειγόντως ο διαπρεπής Βιεννέζος ιατρός καθηγητής Δρ. Eppinger. Στις 27 Ιανουαρίου του 1941 είχε διενεργηθεί αποστολή Ελληνικού πολεμικού αεροσκάφους στην Βιέννη, ώστε να μεταφερθεί στην Αθήνα ο διάσημος Αυστριακός. Η μυθιστορηματική καθυστέρηση της αναχωρήσεως του αεροσκάφους από την Αυστριακή πρωτεύουσα και οι πυρετώδεις παρασκηνιακές ενέργειες των πρακτόρων της Intelligence Service, έδωσαν το προβάδισμα αφίξεως στην Αθήνα των Άγγλων Ιατρών. Ο καθηγητής φθάνοντας την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 στο Βελιγράδι ματαίωσε το ταξίδι του προς Ελλάδα αφού τον πληροφόρησαν ότι είναι πλέον αργά και ότι ο Εθνικός Κυβερνήτης πεθαίνει.
Για την σκοτεινή περίοδο των δέκα ημερών της ασθενείας του Μεταξά έχουν ειπωθεί κατά καιρούς πολλά και πολλές φορές αντιφατικά. Στις 17 Ιανουαρίου 1941 ο Μεταξάς αισθάνθηκε μιαν ελαφρά αδιαθεσία. Οι γιατροί διέγνωσαν παραμυγδαλικό απόστημα και τον εγχείρησαν στις 19 Ιανουαρίου. Το ιατρικό ανακοινωθέν που εξεδόθη με τον θάνατό του αναφέρει:«Ο Πρόεδρος της Ελληνικής Κυβερνήσεως ενεφάνισε προ δέκα ημερών, ήτοι το προπαρελθόν Σάββατον, φλεγμονήν του φάρυγγος, ήτις κατέληξεν εις απόστημα παραμυγδαλικόν. Παρά την έγκαιρον διάνοιξίν του ως και την μετεγχειρητικήν κατάλληλον θεραπείαν, παρουσίασεν εν συνεχεία τοξιναιμικά φαινόμενα και επιπλοκάς, ως γαστρορραγίαν και ουρίαν, και απέθανε σήμερον, 6 π.μ. Εν Αθήναις τη 29η Ιανουαρίου 1941 Οι θεράποντες ιατροί». Έχομε όμως την επίσημη αρθρογραφία των εφημερίδων της εποχής (π.χ. «Βραδυνή» της 30ης Ιανουαρίου 1941), που αναφέρει την παρουσία στο πλευρό του ασθενούς Μεταξά κατά την τελευταία ημέρα της ζωής του, Άγγλου στρατιωτικού ιατρού ο οποίος την Τρίτη 28 Ιανουαρίου 1941 έκαμε ιδιοχείρως ένεση στον ασθενή. Από τους αυτόπτες μάρτυρες είναι βέβαιη η παρουσία Άγγλων ιατρών στο πλευρό του Μεταξά, οι οποίοι, σύμφωνα με τις μαρτυρίες τους, είτε έφεραν συσκευές οξυγόνου είτε έκαναν ενέσεις στον ασθενή.
Τα πρόσωπα που έζησαν από κοντά τα γεγονότα είτε εσιώπησαν είτε ομίλησαν επιλεκτικά. Χωρίς όμως ιστοριοδιφικές αναλύσεις, ο θάνατος του Μεταξά πέρασε στον απλό λαό, που αγαπούσε τον «Μπαρμπα – Γιάννη» τον Κυβερνήτη του, ως έγκλημα των Άγγλων: «Οι Άγγλοι τον φάγανε». Οι Γερμανοί από πλευράς τους υπεστήριξαν την φήμη ότι τον Μεταξά εδολοφόνησαν οι Άγγλοι.Μάλιστα, κατά το μνημόσυνο που πραγματοποιήθηκε στις 2 Φεβρουαρίου 1941 στο παρεκκλήσιο της Ελληνικής Πρεσβείας στο Βερολίνο, οι Γερμανοί όχι μόνον έδωσαν την άδεια να τελεσθεί αυτό, αλλά είχαν παραστεί και επισήμως.
Εάν αναλυθούν συστηματικά και ερμηνευθούν μεθοδικά τα φαινομενικά ασύνδετα γεγονότα εκείνης της εποχής, συνηγορούν προδήλως υπέρ της απόψεως ότι το εν πολλοίς άγνωστο δεύτερο «Όχι» του Εθνικού Κυβερνήτη στους Βρετανούς, υπήρξε και το γενεσιουργό αίτιον του θανάτου του. Ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν Εθνικός Ηγέτης και όχι ψοφοδεής ικέτης !
